Het ontbijt in onze stoeterij was fantastisch met heerlijk gesneden vers fruit, eitjes en pannenkoeken op verzoek en à la minute gebakken, veel lekker beleg, etc…
En dan zijn we een fietsroute van een kleine 30 km gestart uit het Beaufortgidsje. We gingen eerst richting Blankenberge waar er een paar werken staan. Één werk is drie keer vervaardigd en staan verspreid over de stad. Het zijn zitbanken en sculpturen ineen, met nostalgische, elegante vormen geïnspireerd op de Art Nouveau. Zoals jullie waarschijnlijk weten is er in Blankenberge heel wat erfgoed uit de Belle Époque te zien. De badstad kende in die tijd een opvallende welvaart en een aantal grote bouwkundige projecten zijn toen gerealiseerd, zoals het Casino en de Pier, prachtige kustvilla’s en grote hotels voor het opkomende toerisme. Aan die decoratieve patronen, zoals in de wandtegels, unieke tegeltableaus, decoratieve glas-in-loodramen in fraai schrijnwerk en sierlijk smeedwerk, lijken de functionele sculpturen van de kunstenaar een ode te brengen. De Paravang, een lang windscherm met groene zitbankjes, dichtbij de vaargeul is in Blankenberge nog een sierlijk overblijfsel van de Belle Époque.
Wat bijzonder leuk is dat we op een van die banken een Happy Stone, aka zwerfsteen vonden. Een Happy Stone is een steen die beschilderd is door zomaar iemand en hem ergens neerlegt om de vinder blij te maken. Er bestaan verschillende facebookpagina’s waarop je dan iets kan posten over de steen en de vindplaats met een fotootje erbij.
Sommige mensen houden de steen, maar het is eigenlijk de bedoeling dat je hem ergens anders neerlegt om opnieuw iemand blij te maken. Dat wordt met boeken ook gedaan ondertussen en nadat je het boek uitgelezen hebt moet je het ook ergens achterlaten met een briefje ertussen en liefst ingepakt in plastic tegen de regen. Het kan banaal klinken, maar wij vonden het fantastisch en overwegen ernstig om zelf steentjes te beginnen beschilderen en ze mee te nemen op onze reizen om ze hier en daar achter te laten. Een nieuwe gezamenlijke hobby is in de maak 😂
We namen de steen mee en gaan hem de komende dagen op een mooie Beaufort locatie achterlaten.
Vandaar fietsten we naar Wenduine voor het kunstwerk dat voor de meeste controverse zorgt tijdens Beaufort 2024: de opeengestapelde monobloc-tuinstoelen op de Rotonde aan de Manitobahelling.
Ik ben het niet eens met de criticasters, want deze editie gaat over duurzaamheid ook en we bevinden ons in een vakantieoord aan zee. De plastic monobloc stoelen zijn over de hele wereld een zomerse klassieker en worden vaak geassocieerd met vakantie en vrije tijd. Anderzijds staan ze ook symbool voor onze wegwerpmaatschappij. Plastic is haast een scheldwoord geworden, want het staat symbool voor snel, makkelijk en goedkoop en allesbehalve duurzaam. Door de stoelen naar brons te vertalen heeft de kunstenares een alledaags wegwerpvoorwerp een eeuwig karakter gegeven.

We hadden gereserveerd voor een late lunch in het centrum van Wenduine en zijn eerst een uurtje gaan verpozen in een surfclub op het strand, waar ik al een beetje aan het blogje heb gewerkt. We aten in Yelo en dat was echt zalig! Het restaurant wordt gerund door een aimabel koppel en meneer doet alleen de zaal en madam staat in haar open keuken met een ongeziene rust in haar eentje de gerechten te bereiden. Ze zijn er al negen jaar en staan jaar na jaar in de Gault&Millau. Een rustig kader, overheerlijk eten en voor een zeer scherpe prijs! En totaal niet opdringerig ivm de drankkaart.
We zijn er zeer lang gebleven, gingen all the way 🙈 en zijn zwaar fan. Daar zal wel een sterretje van komen, denken we.
Euforisch zijn we op onze fiets gestapt, richting De Haan voor het laatste kunstwerk van vandaag, om daarna naar ons verblijf te fietsen. We hadden een ontspannende lange avond in de flat en zijn klaar om naar het westen te trekken.

Geschreven door Annicks.traveladventures