Ik kom superlatieven tekort om deze mooie dag te omschrijven! Deze ochtend om 9u vertrokken voor een 3,5 uur durende boottocht. Danny en ik deden hier drie jaar geleden ook een boottocht en die was best mooi, maar niet te vergelijken met de tocht van vandaag. Duizendmaal dank Sara (één van mijn volgers) voor deze gouden tip! We waren nog geen 10’ aan het varen of we spotten reeds de eerste dolfijnen. Die prachtige dieren fotograferen is hardstikke moeilijk en heb een stukje gefilmd. Met succes!
https://youtu.be/8cLcxCBXcrQ

Het landschap van de Golfe de Porto, met het rode porfier en de azuurblauwe zee, is kenmerkend voor Corsica. Nergens anders in het Middelandse Zeegebied liggen deze opvallende kleuren zo dicht naast elkaar. De hoge bergen op de achtergrond maken het plaatje compleet. Van mei tot september komen duizenden bezoekers om de rotsen van de Calanches te bewonderen en een boottocht te maken naar de Réserve Naturelle de Scandola. Samen met de Golf van Girolata is dit alles UNESCO Werelderfgoed.
Het natuurreservaat van Scandola is een woestijnachtig schiereiland in het noorden van de Golf van Girolata. Het ontbreekt hier niet aan geologische bezienswaardigheden: grillig gevormde rotsen, zuilen van vulkanisch gesteente, verweerde flanken, betoverende kleuren en vreemde gaten die ‘tafoni’ genoemd worden. Het is er ongelooflijk mooi!
Er groeit ook een opmerkelijke rijke flora voor een kustgebied. Onder water is er de befaamde, door wetenschappers nog altijd onderzochte posidoniavelden. Dat is een gras, dat via fotosynthese de Middelandse Zee van zuurstof voorziet. Ik heb dat mogen aanschouwen door mijn duikbril toen de boot even stillag om de liefhebbers te laten snorkelen. Ik zag ook mooie vissen, die vlak voor mijn neus een robbertje aan het vechten waren voor de resten aan de perzikpit die de kapitein in zee had gegooid. De hele boot met uitzondering van 3 personen sprong in het water. Guess who stayed 😉
Er leven veel dieren, waaronder visarenden. Danny en ik zagen de vorige keer een nest. Het reservaat is verboden voor wandelaars en duiken met de fles is er verboden.
Normaal gingen we ook eens aanleggen in Girolata, een schattig plaatsje. Er liggen mooie jachten, er is een Genuese toren (het bulkt er hier van..) en de kustlijn is bezaaid met terrasjes, voor de boten die hier komen aanleggen. Daar wij veel tijd genomen hebben om de dolfijnen te observeren (we zagen ze op twee verschillende plaatsen) hebben wij hier niet aangemeerd. Danny en ik dronken er iets drie jaar geleden. We zagen wel een zonnebadende koe op het strand en nee Annemie, ze lag niet onder een parasol🤣
De tijd vloog voorbij met al het moois dat we zagen en hoorden. De kapitein, die ook een goed verteller was, bezorgde ons nog een laatste kick voor het binnenvaren van het haventje. Hij liet de lange, smalle zodiac van 700 pk slalommen aan een zeer hoge snelheid, waardoor we afwisselend van de ene zijde naar de andere helden. Sensationeel!! Iedereen kickte, inclusief Sonia die niet zo’n durver is genoot ervan, zag ik. En Danny, die had spijt dat hij niet zelf aan het roer kon staan! Top, top en nog eens top!
De Calanches de Piana beginnen 7 km van Porto, aan de weg naar Piana en zijn het tweede hoogtepunt van deze Golf.
Het is hier moeilijk rijden. Duizelingwekkende steiltes van 300 m hoog en grillige, verweerde kliffen van porfier (rood graniet) Stoppen om foto’s te nemen is al helemaal moeilijk. Ik fotografeerde door de voorruit en open zijraam. Maupassant, die hier in 1880 vertoefde beschreef de Calanche als volgt: ‘Een waar woud van purperen graniet... vreemdvormige rotsen, monniken in pij, gehoornde duivels, reusachtige vogels, een hele bende monsters, een versteende nachtmerrie. Een gril van een of andere exentrieke god’
Sonia is heel goed in het herkennen van figuren in de rotsen en kon zich vandaag volledig laten gaan.
Ik had gelezen over een mooie wandeling tussen de calanches en dat beet in mijn bil natuurlijk.. In de late namiddag als het licht in de Calanches op zijn best is, gingen we op pad. We zagen al snel dat er redelijke hoogteverschillen moesten overwonnen worden en voor Michel zou dit niet lukken. Danny en Sonia wilden liever ook stoppen en ze hebben zich in de schaduw gezet, zodat ik de tocht kon verder zetten. Waarvoor dank ❤️ Het was lastig, maar zeer mooi! Na afloop zijn we iets gaan drinken op het prachtige terras van hotel ‘Les Roches Rouges’, waar Danny en ik logeerden de vorige keer.
En omdat zo een topdag in schoonheid dient te worden afgesloten, gingen we ook bijzonder lekker en verfijnd eten. Echt een onvergetelijke dag!

Geschreven door Annicks.traveladventures