Het eerste wat vandaag op het programma stond was het Khor Virap-klooster, mooi gelegen op een heuvel aan de Turkse grens tegen de achtergrond van de indrukwekkende Ararat. Dit is waarschijnlijk het meest vastgelegde plaatje in Armenië, zowel op foto als op doek. Het is om twee redenen een populaire pelgrimsplek voor de Armeniërs. Ten eerste is het qua afstand en ligging de gunstigste plaats om vanaf Armeense bodem de Ararat te bekijken. Daarnaast heeft volgens de overlevering Gregorius de Verlichter hier eind 3de eeuw 13 jaar vastgezeten om daarna de Armeense koning Tiridates IV te bekeren tot het christendom, waarmee Armenië de eerste christelijke staat ter wereld werd. Het eerste klooster op deze plek is gebouwd in de 5de eeuw, maar het huidige gebouw stamt uit de 17de eeuw. Wel zou de plek bewaard gebleven zijn waar Gregorius gevangen heeft gezeten. Je kan via een smalle schacht afdalen naar de grot (6,5 m diep), maar wij hebben deze kelk aan ons voorbij laten gaan. Buiten het klooster verkopen ze duiven. Je moet de duif kopen vooraleer je naar het klooster klimt en die gewoon in je hand vasthouden aan de poten tijdens de klim. Op het terras met de view op de berg laat je die dan los en ze zou dan in de richting van de berg vliegen naar Turkije. We hebben het iemand zien doen en die duiven doen zich zelfs geen beetje moeite om naar de heilige berg te vliegen. Ze maken gewoon snel rechtsomkeert en vliegen waarschijnlijk terug naar de eigenaar. Van creativiteit gesproken 😂
Ik had aan Arthur gevraagd om ergens te stoppen waar we zowel het klooster als de berg konden fotograferen en dat deed hij. Want hoewel het klooster best ok was, gaat het hier meestal om de setting van de bezienswaardigheden in het decor. En daar heeft Armenië veel troeven in handen, denk ik.
We zagen eindelijk de berg wat beter! We begonnen al te vrezen voor het Mount Fuji scenario van tijdens onze Japan reis… De lichtomstandigheden waren nog niet optimaal, maar we hebben hem gezien 🙏🙏
Die berg heeft voor mij geen spirituele waarde, maar ik vind hem gewoon heel mooi met de eeuwige sneeuw on top. Tijdens de winter en vroege lente moet hij nog veel mooier zijn, maar het lijkt mij dan moeilijk rondreizen hier wegens extreme koude en sneeuw. Hij is 5.137m hoog en er wordt op geskied en aan alpinisme gedaan. Maar dat is dan voor de Turken en niet-Armeense toeristen.
Mount Ararat, check! ☑️

Om daar te geraken reden we door de vruchtbaarste streek van het land en we zagen veel landbouwgrond en serres. Op weg naar onze volgende plaats passeerden we langs en door een mooi gebergte. Het lukt me niet om foto’s te nemen vanuit de rijdende auto, wegens teveel reflectie op donker getinte vensters. Maar het is genieten!
We zien hier ook altijd maar granaatappels, verse of afgebeeld op de souvenirs. De granaatappels vormen samen met de kruisstenen en tapijten dé symbolen van Armenië. In de Armeense mythologie symboliseert de granaatappel de vruchtbaarheid en het geluk in het gezin. Tijdens de bruiloften in West-Armenië gooien de bruiden een granaatappel kapot en breken deze in stukjes.

Volgende stop was het klooster van Noravank en om daar te geraken moesten we door de spectaculaire Noravank-kloof rijden. Het klooster op zich was ook al heel mooi, maar rustend op een hoge klif rond rode rotsen maakten dat het gehele plaatje adembenemend mooi was! Het klooster is ook bekend voor zijn uitstekende houtsnijwerk.

En dan deden we het dorp Areni aan en dat staat bekend als de druiven- en wijnhoofdstad van Armenië. We brachten eerst een bezoek aan de grot ‘Areni-1’ , waar een van de oudste wijnbereidingsfaciliteiten en de oudste leren schoen is ontdekt. Die schoen bevindt zich nu in een museum in Jerevan.

En tegen dan waren we net hongerig genoeg voor de luch. In onze tour hebben we sporadisch lunch of avondmaal inbegrepen, maar altijd ontbijt en vandaag hadden we een lunch inbegrepen bij een kleine wijnbouwersfamilie. Ze hebben een wijngaard van 3 hectare dicht bij het dorp en bottelen 5000 flessen per jaar. We mochten in hun kelder, die eigenlijk geen kelder was, maar een donker, geclimatiseerd atelier en kregen er wat uitleg. Maar door de taal barrière was die aan de sumiere kant.
We werden er bijzonder gastvrij onthaald en kregen een fantastische lunch geserveerd, bereid door de vrouw van de wijnboer. En wijn natuurlijk! We mochten vier wijnen proeven en op de laatste na vond ik die allemaal zeer lekker en al zeker in combinatie met het eten.
Leuk is ook dat we nu al voor de tweede keer een bord met een mix van kraakverse kruiden bij ons eten krijgen. Heerlijk om je lavash-pakketje mee af te werken 😉
We mochten er ook in hun mooie tuin van e(d)ten rondlopen en eens binnen gaan in het kleine atelier waar ze hun vruchten drogen. Op twee, drie dagen is dat gepiept bij dit zonnig weer. En zonder toegevoegde suikers en sulfiet! Trots toonden ze ons hun voorraadkamertje waar alle gedroogde, gepickelde en opgelegde etenswaren staan. En dan nog de bijenkasten en konijnenhokken… Allemaal puur natuur!
Ik heb thuis een stukje voorbereid over de organische wijnbouw in Georgië en de geschiedenis ervan. Maar dat geldt evengoed voor hier. Ik post het als we in Georgië zijn en eens niet weet wat geschreven 😂

Laatste halte voor we op de eindbestemming waren was een oude karavanserai op de oude middeleeuwse Zijderoute, waar we een tijd op reden. We bevonden ons op meer dan 2000m hoogte en de zichten waren echt overweldigend! De weg was ‘under construction’ en het was best pittig bij momenten, maar Lieven heeft af en toe toch wat zitten filmen.
De Selim karavanserai dateert uit de 14de eeuw en is bijzonder goed geconserveerd. In een karavanserai kwamen de kooplieden tot rust tijdens hun lange tocht langs de Zijderoute. En er werd ongetwijfeld ook handel gedreven ondertussen. Het was verbazend hoe koel het daar binnen was, ondanks de twee grote openingen in het dak.

En dan, en dan kwamen we aan in het idyllische Bashinjaghyan Hotel in Chkalovka aan het Sevanmeer, de parel van Armenië. Het is een van de grootste meren ter wereld op grote hoogte (1900m)
Het hotel is aan de oever van het meer gesitueerd met de allerschattigste huisjes om in te slapen. Beetje basic allemaal, maar het is slechts voor één nacht. Onze kamers hebben een terraske en we kijken uit op een van de twee hotelstrandjes.
Steven en ik waren euforisch bij ‘den entree’ 😂 Steven is een echte waterrat en zwemmen in de natuur is voor hem het summum, dus jullie begrijpen dat hij niet te houden was!! Ik deed een poging, maar ben op mijn stappen teruggekeerd. Maar ik ben een seut op dat vlak: te koud en teveel stenen. Bij Lieven ging het net eender, niettegenstaande zijn overmoed 😀
Maar ik heb onwaarschijnlijk genoten van anderhalf uur op dat strandje te liggen in de avondzon en aan mijn blogje te werken ondertussen, met het ruisen van het water in de branding vlakbij ons. Hoe zalig!
Ben dan in het restaurant twee biertjes gaan halen en Steven en ik genoten op ons terraske van de zonsondergang en klapten een beetje over het leven ondertussen 🍻
Het eten was ok, maar geen reden tot euforie zoals de vorige dagen. We hebben ook niet alles gefotografeerd. Maar wat een leuke namiddag/avond!

Geschreven door Annicks.traveladventures