Gisteren had ik mij in grote lijnen een toer in de stad uitgestippeld en nam ik mijn ontbijt aan de Gallerie dell’ Accademia di Venezia. Daar zijn vijfenzeventig werken te zien van Willem De Kooning. Een nederlander, die al op jonge leeftijd naar Amerika emigreerde. Volgens C. Pattyn was nog nooit zo’n groot ensemble met sculpturen, tekeningen en schilderijen van deze abstracte kunstenaar zo dicht bij huis tezien. Hier en daar stond er ook een werk van een ander beeldhouwer tussen. Om naar die zaal te geraken liep ik met zevenmijlslaarzen door de vaste collectie, die niet zo mijn ding was. Plots zag ik daar een Picasso tussen die oerklassieke werken hangen 🤔 Wat bleek: ze hadden verspreid over het museum een aantal werken van Picasso, Cézanne, Klee en Matisse tussen de andere werken verstopt, die sloebers! Ben er dus nog een keer doorgegaan, maar deze keer met een handig plannetje en ik had ze snel gevonden.
Dat museum ligt aan de houten Accademia brug en dat is de laatste brug vooraleer het Canal Grande in de lagune uitmondt. Er zijn eigenlijk maar vier bruggen over dat lange kanaal en twee daarvan zijn in de buurt van het station. De andere is de Rialto brug, die jullie nog eens gaan terugzien op de laatste foto. Je kan wel overdag op bepaalde plaatsen het kanaal oversteken in een traghetto. Dat is een grote gondel die je voor 2€ overzet en waarin je moet rechtstaan. Ik heb dat niet nodig gehad, maar het lijkt me nog niet eenvoudig op die autostrade van boten en het klotsende water je evenwicht te bewaren.
Op weg naar mijn volgende bestemming stond ik plots aan het sterke Oekraïnse paviljoen in een zeer mooi gerestaureerd palazzo volgens C. Pattyn. Allee, naar binnen dus 😅
Het was inderdaad een prachtig palazzo en er stonden ook nog twee oude ‘rooftops’ voor de gondels. De installaties en werken daar hadden alles te maken met de oorlog. Tja, hoe zou het ook anders kunnen??
Het meest aangrijpende werk daar was voor mij een zeer donkere kamer, waar je op krukken kon gaan zitten. Er hingen kleine lampjes en hier en daar een luidsprekertje aan een traag voortbewegende rail en er weerklonken zeer traag en rauw gezongen strijdliederen. Bij het binnenkomen hoorde ik nog net het einde van ‘Bella ciao’, het Italiaanse strijdlied dat wereldwijd is uitgegroeid tot een verzetslied tegen onderdrukkende machten. Ik ben blijven zitten tot het opnieuw begon. Kippenvel!!
Oorlog en verzet op de Biënnale is dus toch mogelijk!

Toen Danny en ik zo’n 25 jaar geleden hier waren deden we de kleurrijke eilanden Murano, Torcello en Burano aan, maar wat we buiten de grote toeristische spots, precies nog allemaal in de stad deden ben ik een beetje vergeten. Behalve het bezoek aan Peggy Guggenheim’s museum, want dat is een magische plek als je het mij vraagt. Het is niet zo heel groot en de kunst die er te zien is, is top. En met de mooie beeldentuin en het fenomenale terras aan het kanaal der kanalen, is het perfect om even te ontsnappen aan de drukte in de buurt. Ik twijfelde sowieso al om nog eens terug te gaan en toen C. Pattyn in haar gidsje de tijdelijke tentoonstelling rond Jean Cocteau de hemel in prees, was het snel beslist. Voor mij was het een eerste verdiepende kennismaking met de veelzijdige kunstenaar Cocteau. Hij vond van zichzelf dat hij in de eerste plaats dichter was en dat al zijn werk poëzie was, of het nu een roman, een film, een toneelstuk of een schilderij betrof. Cocteau was een van de belangrijkste personen binnen het surrealisme. Er werd ook een korte film getoond over Cocteau en werd met zwoele stem ingesproken door Timothée Chalamet. En ja Steven, ook hier moest ik aan je denken 😉
Trouwens bedankt om het te melden ivm de coverfoto van ‘Een klein leven’ Het is een mooi ingezoomd portret van een man die pijn ervaart en geheel passend bij het boek. Ik heb bij het lezen van het boek niet de reflex gehad om de fotograaf op te zoeken..
Tijdens haar Europese jaren in Parijs, Londen en Zwitserland verzamelde de New Yorkse Peggy Guggenheim een indrukwekkende collectie moderne kunst. In de twintiger jaren van de vorige eeuw ontmoette ze veel avant-garde kunstenaars, kocht hun werken en werd een echte kenner. Zo was Magritte een van haar favoriete kunstenaars. Een van mijn favoriete Magrittes hangt hier trouwens! Tijdens de Tweede Wereldoorlog slaagden veel kunstenaars erin dankzij haar hulp uit Europa naar de Verenigde Staten te vluchten. Bij haar terugkeer in 1948 had ze haar collectie uitgebreid met Amerikaanse werken. Ze arriveerde voor de heropening van de Biënnale, die tijdens de oorlog onderbroken was geweest. Haar collectie werd tentoongesteld in het toen leegstaande Griekse paviljoen en toen de tentoonstelling afgelopen was, probeerde Peggy de werken in Venetië te houden. Haar zoektocht naar een locatie leidde haar uiteindelijk naar het onvoltooide paleis Ca’ Venier dei Leoni, aan de oever van het Canal Grande.
Picasso, Dali, Calder, Mondriaan, Max Ernst, Giacometti, Pollock en anderen woonden een tijd met Peggy en haar honden in dit ongewone pand. De dertig daaropvolgende jaren, tot haar dood in 1979, was Venetië de thuisbasis van Peggy Guggenheim. Ze werd de excentriekste van de Venetianen, herkenbaar aan haar vlinderzonnebril en haar privégondel. Tegenover het Canal Grande installeerde ze de oneerbiedige ruiter gebeeldhouwd door Marino Martino, een man te paard die zijn erecte penis toont aan de voorbijvarende boten.
In 1976 schonk ze haar collectie aan de stichting van haar oom, de Solomon R. Guggenheim Foundation, op voorwaarde dat die in Venetië te zien zou blijven.
Op het dak van het paleis is een terras waar Peggy graag ging zonnebaden en de tuin staat vol met beeldhouwwerken en is ook de laatste rustplaats van Peggy’s as en haar honden.

Ik had er honger van gekregen en kocht wat italian streetfood met een drankje en nam even rust, om dan de boot te nemen naar Isola di San Giorgio Maggiore voor mijn laatste tentoonstelling: City of Refuge III van Berlinde De Bruyckere.
Haar werk ligt moeilijk bij sommigen, maar ik hou er wel van. Ze heeft in Venetië al een heel parcours achter de rug. Jan Hoet introduceerde haar hier en ze mocht al enkele keren hier en daar iets tentoonstellen. Elf jaar geleden mocht ze ons land vertegenwoordigen in het Belgisch paviljoen met ‘kreupelhout-cripplewood’, een samenwerking met de schrijver J.M. Coetzee die als curator optrad. Dat werk werd later tentoongesteld in het SMAK en vanaf dan ben ik haar een beetje beginnen volgen, zelfs tot in Venetië 🙈
De benedictijnen van San Giorgie Maggiore verhuren tijdens de Biënnale hun kerk. Galeries kunnen daarop intekenen en een artiest voorstellen. Maar deze keer liep het anders. De curator, die de paters bijstaat, wilde al heel lang een tentoonstelling met haar maken. Deze locatie is zeer gegeerd, want haar voorgangers zijn niet de eerste de besten (oa Ai Wei Wei en Anish Kapoor) Ze hebben het haar exact één jaar geleden gevraagd en dat moest allemaal klaar zijn tegen april. De ligging van de kerk en de bijzondere lichtinval maakten het allemaal nog wat intenser. Er werd ook een mooie film getoond, voor de verandering in het nederlands en engels/italiaans ondertiteld.
Terug op ‘mijn’ eiland kocht ik eindelijk eens een ijsje. Maar niet zomaar een ijsje, nee, het kwam van bij Nico. Ik ontleende een tijd geleden een kookboek in de bib rond de Venetiaanse keuken en de auteur prees dat ijssalon aan. En het toeval wou dat dit aan mijn halte van de waterbus lag.
Ik was nog steeds op schema en ik had tijd om mij rustig te douchen en een beetje op te kleden voor mijn avondactiviteit. Ik kocht lang geleden al een kaartje voor een opera, die jammer genoeg niet in La Fenice zelf opgevoerd werd. Teatro Malibran is hun bijhuis en het was daar te doen.
Het was uitverkocht en ondanks dat ik er niet zoveel van begreep (de boventiteling was ook in het italiaans) heb ik er intens van genoten. Prachtige muziek van Vivaldi en een schitterende enscenering. Het heeft me geen minuut verveeld!
En zo kwam er eind aan deze wonderlijke trip en alweer een droom gerealiseerd 😇 Rond mijn dertigste heb ik verschillende solo-reizen gedaan en een enkele keer drie, vier weken aan een stuk. Dus vier dagen alleen naar Venetië, in combinatie met het drukke programma en het gemak van alle online opzoekingen/boekingen/navigatie was dus eigenlijk piece of cake!
Uiteraard is het leuker met twee of met drie op restaurant, maar de snelheid waarmee men hier je eten opdient, maakt het ook wat makkelijker. Anderzijds heb ik genoten van de rust van het alleen zijn om te bekomen van al die indrukken en emoties. En met het blogje heb ik altijd mijn bezigheid ook he 😉
Danny was er wel niet helemaal gerust in, maar kijk.. ik zit al veilig en wel op de trein naar Gent ondertussen.
Dankjulliewel voor het volgen en de mooie reacties. Het zal tot zeer binnenkort zijn 😍
Ciao tutti!

Geschreven door Annicks.traveladventures