Echa bleef de eerste helft van de dag chillen in het hotel. Hij had slecht geslapen en was moe.
Wij gingen met ons drieën op pad en deden eerst een wandeling uit de Lonely Planet door de oude en de nieuwe stad. We passeerden ook drie kunstmusea, waarvan twee voor moderne kunst en mijn ambitie is van er morgen zeker twee te doen. Ze worden zeer goed aangeschreven en het zal er heerlijk koel zijn waarschijnlijk. Het is zeer warm in Tbilisi dezer dagen en in combinatie met het vele klimmen alweer, is het toch een beetje afzien voor mij.
We bezochten toch alweer twee belangrijke kerken, want verzadigd of niet, als er in de reisgids staat dat het een must is kunnen wij dat niet rateren 😉
Steven loopt hier meestal in short rond, maar heeft altijd zijn lange broek bij in zijn rugzakje. Bij elk kerkbezoek trekt hij die aan en uit en hij krijgt veel respect daarvoor van de locals die hem bezig zien. Ook onze Irakli vond dat top!

We passeerden oa voorbij de opera en die zou ik nu tocht echt graag eens bezocht hebben. Het gebouw valt op door zijn Moorse uiterlijk. Maar een rondleiding is precies niet mogelijk. Steven had thuis gekeken of we geen voorstelling konden bijwonen hier of in Jerevan, maar het nieuwe opera seizoen is nog net niet begonnen hier in de regio.
Toen we er deze avond voorbijreden zag ik de verlichte Moorse glasramen en dat was prachtig.

We aten een lekkere lunch in het kunstige kelder restaurant van het Rustaveli Nationaal Theater. Dat stond als tip in mijn reisgids. En dan trokken we verder naar het startpunt van een architectuur wandeling. Ik had die thuis gevonden op het internet en afgedrukt.
Tbilisi heeft duidelijk een eigen signatuur en is niet zomaar de zoveelste stad in een ex-Sovjetrepubliek. De brutalistische en modernistische architectuur uit communistische tijden is nog volop aanwezig in de stad, maar zwaar in verval. Startpunt was het Stamba Hotel, een parel en voorbeeld van stadsvernieuwing in een voormalige drukkerij. De originele dragende betonstructuur wordt op sublieme wijze gecombineerd met een moderne verfijnde inrichting. En omdat we lazen dat de koffie en de taart top waren namen we de tijd om een pauzeke in te lassen. Er is ook een gloednieuw fotografie- en multimediamuseum in het complex gevestigd en dat bezochten we ook.
Net op tijd voor de rest van de wandeling vervoegde Echa zich bij ons daar in het Stamba. Maar we deden de wandeling niet volledig uit. Het Schaakpaleis bvb zou meesterlijk ingericht zijn en je kan er kinderen bezig zien die op schaakles zitten, maar dat bevindt zich in een park en het park was helemaal afgesloten wegens heraanleg.
De Wetenschappelijke Bibliotheek is helemaal in verval en lijdt zwaar onder betonrot. Het voormalige zwembad Laguna Vera is gesloten en gedeeltelijk getransformeerd tot een parkeergarage. Sommige locaties lagen ook echt ver en we zijn er mee gestopt en stapten naar The Wine Factory, een horecacomplex op een site waar men vroeger wijn maakte. We zaten er lang op het terras en de broers dronken een goede Belgische Duvel voor een zeer schappelijke prijs, gezien het transport enzo (5€)
Onderweg naar ons avondrestaurant gingen we nog eens binnen in de mooie bookstore van het Stamba. Ook een van de weinige plaatsen waar men hier engelstalige boeken verkoopt.

Voor het avondeten hadden we een restaurant gekozen uit een hip artikel over Tbilisi uit het Sabato magazine dat ik elke week krijg van mijn buurmannen. Keto & Kote
En dat was echt een schot in de roos! Het ligt op een heuveltje aan de rand van de stad in een prachtig huis en heeft een leuk terras. Door de hoge ligging krijg je er de view over de stad bij. We aten er gekende zaken in een modern jasje. Maar ook nieuwe gerechten die we nog niet eerder tegenkwamen. Echt een fantastische plek! We gingen alweer all the way 🙈 en na het copieuze maal én de 13 km alweer op de teller met vele overwonnen hoogtemeters, heb ik de jongens gevraagd om met een taxi naar het hotel terug te keren. Steven gaat principieel liever te voet, maar de andere twee waren direct akkoord 😀
Er bestaat hier een soort Uber en dat werkte voortreffelijk! En voor het geld moesten we het ook niet laten, want de rit kostte nog geen 0,5€ pp. Ik vind dat ik hier als zestigjarige best goed uit mijn pijp gekomen ben tijdens deze reis, dus dat had ik wel verdiend! En het was ook nog leuk om voorbij al de plaatsen van onze ochtendwandeling te passeren.

Misschien moet ik het ook nog eens kort hebben over de Georgische supra. Een van de belangrijkste aspecten van de traditionele Georgische sociale cultuur is de supra. Een supra, wat letterlijk "tafelkleed" betekent, is een feestelijke maaltijd, vergezeld van Georgische wijn en eten, waarbij de tamada — of ceremoniemeester — leven en dood viert met toosten. Tussen het toosten door zorgen zowel toespraken als polyfone of meerstemmige zang voor een bepaald ritme in het verloop van de supra. Bij een supra horen ook strikte regels. De tamada, die wordt gekozen door de gastheer of gasten, is meestal een man, terwijl de vrouwen de maaltijd verzorgen. Tijdens de maaltijd toost hij verschillende keren en nodigt hij de gasten uit om het glas te heffen en zelf een toost uit te brengen. Supra’s vinden ook plaats na begrafenissen en worden in deze context traditioneel kelekhi genoemd.
Dit tafereel komt vaak terug in de beeldende kunsten en aangezien jullie morgen wel een schilderijtje hierover in de blog zullen zien passeren, leek het mij relevant.
In Bordzjomi maakten we eens een flauw afkooksel mee van deze ceremonie en ik nam toen een foto van hun toost (laatste foto) Die mannen stonden om de zoveel minuten recht, iemand zei een en ander en dan toostten ze. Jammer dat we niet ‘the real thing’ konden meemaken 😉

Geschreven door Annicks.traveladventures