Na een laatste wondermooie rit door Armenië zijn we dus deze voormiddag de grens overgegaan en dat ging niet zonder slag of stoot 🥲 Aan de Armeense grens namen we afscheid van Arthur. Hij was een goede chauffeur en heeft goed voor ons gezorgd, dus jammer dat we een nieuwe chauffeur krijgen.
Na Armenië verlaten te hebben moesten we een stukje stappen door niemandsland en toen ging het mis. Ze pikten Echa eruit aan de Georgische grens en hij werd een uur ondervraagd!! De combinatie van zijn Indonesisch paspoort en een Belgische identiteitskaart vonden ze uiterst merkwaardig en ze vroegen hem ook waarom hij juwelen droeg.
Niettegenstaande LGBTQ+ hier legaal is, ligt het toch blijkbaar moeilijk in dit streng religieus land. Ze vroegen naar een bewijs dat hij ingeschreven was voor die reis en naar een betalingsbewijs van de reisverzekering. Gelukkig hadden we een nog werkende Armeense wifi met die router en kon Lieven dat allemaal terugvinden op zijn telefoon. Ze stuurden alles door naar hun superieuren en uiteindelijk mocht hij binnen, maar ik hoef jullie niet uit te leggen dat het een serieuze domper op onze entree heeft gezet en niet in het minst voor Echa zelf. Het zal moeten zakken…
Onze nieuwe chauffeur, die ons aan de grens opwachtte heet Badri en lijkt ons ok. De auto is kleiner en niet zo comfortabel of het busje in Armenië. Lieven nam contact op met de touroperator en ze gaan zien wat ze kunnen doen, maar er kan ten vroegste overmorgen een oplossing komen.
Badri bracht ons eerst doorheen prachtige groene berglandschappen naar ons guesthouse, waar we slechts een nachtje blijven. En deze keer lukte het wel om foto’s door het autoraam te nemen.
Door gans die toestand aan de grens kwamen we hier redelijk laat aan en was het kantje boord om nog te kunnen lunchen. Maar uiteindelijk lukte het en werden we hier echt verwend met een overvloedige en heerlijke maaltijd! Het guesthouse ligt aan een sterk stromende rivier en we kregen een gegrilde forel uit de rivier als hoofdgerecht, heerlijke voorafgerechten en watermeloen en koffie als toetje.
Ik zal proberen van elke keer een gerecht een beetje toe te lichten. Het brood met de gesmolten kaas dat jullie zien is Khachapuri, een Georgisch broodgerecht dat soms ook met een spiegeleitje erop geserveerd wordt. In Armenië eten ze dat ook, maar we hebben het daar niet gegeten. Heerlijk!!
Ik had zicht op de tuin met een prachtige bloemenzee vanuit het restaurant en ik vroeg of ik er even mocht in wandelen. Dat mocht en kijk eens met welke mooie open blik die tuinierende vrouw voor mij poseert en naar jullie wuift 😍
We kunnen ons vergissen, maar op het eerste zicht zijn de Georgiërs precies minder gereserveerd dan de Armeniërs.
Door de goede ontvangst hier konden we en vooral Echa dan, wat ontspannen 🙏🙏🙏

We zijn hierheen gekomen om Vardzia te bezoeken. Dit is een in een rotshelling uitgehouwen grottenstad en je ziet het al vanaf enige afstand liggen. Je kunt er alleen te voet komen. En het was een hele klim om aan die grotten te geraken 😅 en als je dan boven bent, moet je soms nog wat steile trappen op om in de grot zelf te komen. Ik heb af en toe een grotje geskipt 😂 Verloren lopen kon niet, want je moest een soort eenrichtingsparcours volgen.
Vardzia is in de 12de eeuw door koning Georgi III als fort gebouwd. Zijn legendarische dochter koningin Tamar heeft er een klooster van gemaakt. In hoogtijdagen woonden en werkten hier zo’n 2.000 monniken. Vardzia groeide uit tot het belangrijkste religieuze centrum van Zuidwest-Georgië. Een reeks aardbevingen en een aanval door buitenlandse troepen (de Perzen) hebben halverwege de 16de eeuw een einde gemaakt aan de bloei van dit klooster. Tijdens de Sovjetperiode was het zelfs decennialang verboden gebied. Inmiddels is het complex weer teruggegeven aan de kerk en is het weer toegankelijk voor publiek. Het is onder Georgiërs een bijzonder populaire bestemming, vooral omdat de naam van de geliefde koningin Tamar eraan verbonden is.
Je vindt haar afbeelding op een van de fresco’s in de goed onderhouden Maria-Hemelvaart-grotkerk. Deze is nog tijdens haar leven geschilderd. Dit was de mooiste grotkerk die ik ooit zag met goed bewaarde fresco’s. Je mocht er eigenlijk niet fotograferen, maar Lieven nam stiekem toch twee fotootjes.
Het grottencomplex bestaat uit verschillende verdiepingen die met elkaar zijn verbonden via trappen en onderaardse gangen. Er zijn nog altijd zo’n 600 grotruimtes intact, die vooral dienst hebben gedaan als woning. Ook 13 kerken en 25 wijnkelders en misschien nog vele onontdekte ruimtes. Op een van de foto’s zie je een kleine wijnkelder, waar twee putten waren en er nog resten van hun amforen in liggen. Je kunt er heerlijk rondstruinen, al moet je wel uitkijken dat je nergens in-of afvalt.
We hebben er onze tijd genomen en een leuke fotoshoot gedaan. Echa fotografeert ook zeer graag en amuseerde zich alweer, zagen we 😃

Na onze terugkomst hadden we nog twee uren om wat te ontspannen alvorens te eten. Met die fantastische lunch van deze middag waren de verwachtingen hoog gespannen. En die werden VOLLEDIG ingelost: alweer een overvloedig maal, wat je onmogelijk kunt opeten en heel puur allemaal en lekker op smaak gebracht. We zien aan de gronden rondom het guesthouse dat ze heel zelfvoorzienend zijn en vanuit onze kamer zien we de bijenkasten staan. Ze verkopen hier ook honing. Ik kijk al uit naar het ontbijt!

*Aangezien we hier in den bled zitten zal het nog even duren vooraleer we aan een Georgische simkaart geraken voor de router. We zijn dus afhankelijk van de hotelwifi nu.

*@Cosette: het boek dat ik lees is ‘Het schaarse licht’ van Nino Haratischwili. Zij is ook de schrijfster van het magistrale ‘Het achtste leven’
Ze leeft ondertussen in Berlijn, maar is een van de belangrijkste hedendaagse Georgische auteurs.

Geschreven door Annicks.traveladventures