MNamasté opnieuw! Namasté is een groet en mudra (symbolische houding van de hand) Het woord heeft zijn oorsprong in het Sanskriet "nam" en betekent "ik buig voor jou". Namasté is in India, maar ook in verschillende andere Aziatische landen, een gebruikelijk hindoeïstisch gebaar om te groeten en respect te tonen. De groet wordt ook bij het afscheid gebruikt en het is iets dat je snel overneemt hier en spontaan ook zelf doet naar de mensen toe.
We hebben genoten van onze lazy sunday en om 16u zijn we opnieuw met de gids op pad gegaan. We hebben de bus thuis gelaten en hij betaalde een tuktuk voor ons. Teveel file en die tuktukskes manoevreren zich hier overal tussen. Het geclaxoneer en de luchtvervuiling moet je er bijnemen. Hij bracht ons eerst naar de Blue Lassi. Lassi is een traditionele yoghurtdrank, die een beetje te vergelijken is met een milkshake zonder ijscrème dan en kan zowel zoet of zout zijn. Het wordt traditioneel geserveerd in aardewerken mokken, die het een subtiele aardse smaak geven. Is iets typisch van Noord-India en ook bij ons ruim gekend ondertussen. Het is lekker bij pikant eten en blust het branden. Hier gebruikt men dat ook tegen maag- en darmklachten. Ik had er al enkele dagen zin in, maar durfde niet goed. Had gelezen dat ze het drankje soms aanlengen met water. Maar in de Lonely Planet stond een artikeltje over de unieke Lassi bar in Varanasi en ik was niet meer te houden😉
Een klein en donker straatje, een piepkleinklein huisje met enkele banken, de muren vol met pasfoto’s en tekeningen van bezoekers, alles blauw geverfd en iemand die op de grond die lassi’s zit te maken. Ondertussen een kleine voorbijtrekkende rouwstoet met een in doeken gewikkeld lijk op een draagberrie. En niet te vergeten, de hele Lonely Planet in de wachtrij! Zo filmisch! Lieven en Echa hebben het niet aangedurfd, maar Steven en ik hebben ons gesmeten. Het was hemels en we zijn niet ziek, lucky us. Ze hadden er ontzettend veel varianten op de kaart en ik heb weer veel ideeën opgedaan voor thuis.
En dan zijn we terug naar de Ganges gegaan voor de avondrituelen, die hier onvermoeibaar 365 dagen per jaar doorgaan. Negentig percent van de bedevaarders zijn Indiërs van buiten Varanasi. We gingen weer op een roeiboot en lieten ons meedrijven in de mystiek van het moment. Ik kocht voor iedereen een offermandje met kaarsje erin en we lieten het drijven op de Holey Ganga. Dit zou zorgen voor ‘good karma’ voor al onze geliefden, dus ook voor jullie ❤️
Het ‘openluchtcrematorium’ draaide op volle toeren en de gebedsrituelen waren indrukwekkend. Een leuk weetje nog: men is er hier stellig van overtuigd dat de assen van een gecremeerd lichaam exact hetzelfde gewicht hebben van die persoon bij zijn geboorte. Alle boten lieten zich in elkaar vast drijven en heel dicht bij de oever konden we alles heel goed zien en horen. Een OdeGand-gevoel voor de kenners😉 Echa maakte twee kleine filmpjes:
https://youtu.be/QmrrSsd0UNY
https://youtu.be/jHMidA4ZELg
Rond 19u waren we van de boot, namen we afscheid van de gids en hebben we nog een uurtje langs de ghats gewandeld en langs het crematorium gelopen. Ik kon zo de nog niet verkoolde schedels zien van de lijken.
Om 20u hadden we een reservatie in een poepchique hotel in een voormalig paleis. We dachten voor onze laatste avond eens aan fine dining te doen, maar dat is hier precies niet echt mogelijk. Het eten was lekker en verfijnder, maar het tempo waaraan we dit moesten verorberen was echt niet ok. Een van de gangen was een slaatje en bij Steven lag er een insekt op. Niemand heeft het opgegeten, uit schrik om ziek te zijn. We aten hier nooit rauwkost. Het hotel bevindt zich aan de oever van de heilige rivier en dus kunnen ze geen alcohol serveren. En het personeel stond om de haverklap aan onze tafel om te informeren of alles ok was en om na de laatste hap onmiddellijk het bord weg te nemen. Nee, relax was het niet! Ik heb vooral genoten van het mooie kader en hun zalig propere toiletten met opgerolde gastendoekjes en al😉
En nu hebben we ondertussen de terugreis ingezet. Van zodra ik eens wifi heb post ik dit laatste verslag. Zijn we blij dat het erop zit? Toch wel! Onze Ganges-beleving was uniek en onvergetelijk, maar Varanasi zelf is een hellegat. We snakken naar stilte, schone lucht en ons clean huis. En Steven en ik popelen om onze mannen terug te zien😍 Zijn we blij dat we gekomen zijn? Oh Absoluut!! Het was een topreis! Het was niet altijd makkelijk, maar we hebben alles gegeven. We zaten vele uren in het busje, maar wisten ons goed bezig te houden en genoten van het observeren van het dagdagelijkse leven langs de weg. Tijd verlies je pas als je hem als verloren beschouwt. We deden ongeveer 2400 km aan maximum gemiddeld 50km per uur, dus reken maar na😉
Voor mij persoonlijk was het de reis van het loslaten. Ik ben iemand die alles steeds goed plant en graag heeft dat de dingen verlopen zoals ik in gedachten had hoe ze gingen verlopen. Ik was mij vooraf bewust van de contradictie met deze reisbestemming en heb mijn knop zeer goed kunnen omdraaien. Ik liet alles op mij afkomen en genoot ontzettend van alles wat we meemaakten. Ik hoop dit thuis allemaal een beetje te kunnen vasthouden.
Deze ochtend ontvingen we een filmpje via Whatsapp van onze reisleider in Khajuraho. Hij vond het zo jammer dat we geen tijger hadden gezien en wou precies bewijzen dat ze er wel degelijk zijn😉 Ik wou het jullie niet onthouden, want het is bijzonder mooi!
https://youtu.be/Jo9glbn1SZs
Dikke merci aan de jongens om alweer samen met mij door dit mega avontuur te gaan en jullie voor het volgen en de bijzonder fijne reacties. Voor 2020 staat er al een en ander op stapel, dus graag tot een volgende trip!
Namasté India and thank you so much for having us 🙏🇮🇳❤️🤲🌺

Geschreven door Annicks.traveladventures