Rainy Kyoto
Sinds onze aankomst hier heeft het vrijwel onophoudelijk geregend. Zo jammer, maar niets aan te doen. Kyoto is dé Japanse fietsstad en dat waren we ook van plan, maar met dit weer is dat eigenlijk niet te doen. We stappen veel, mét paraplu en ik met de plastieken kazuifel van in de Alpen 😱, ter bescherming van mijn rugzak en handtasje. En ik probeer gemotiveerd te blijven om te fotograferen, wat niet evident is in deze omstandigheden. We zijn met de trein in het indrukwekkende Kyoto Station toegekomen en konden meteen de eerste stadsindrukken opdoen vanop het dak. 's Avonds waren we er opnieuw en zagen we op de stationstrap steeds wisselende lichttaferelen. Ik heb een stukje gefilmd.
http://www.youtube.com/watch?v=r3QMrpc754I
De toren is Kyoto Tower en staat vlakbij het station. We hebben wat geshopt nu en veel gegeten en ons verwonderd over het enooooorme aanbod hier. Direct na aankomst zijn we naar Nishiki getrokken. Dat is een overdekte voedselmarkt, waar ook de chefs hun speciale ingrediënten komen kopen. Ik had ogen te kort en we kochten hier en daar iets om ter plaatse op te eten. GODDELIJK!!!! Bij deze post alweer veel eetfotootjes😉 De pannekoek in vismotief is een Taiyaki: gebak met azuki (zoete rode bonenpasta) in de vorm van een vis. Een goudvis is een geluksbrenger. Ik had daarover gelezen en moest dat nog eens kopen👌De ronde bol met Japanse tekens is een bun, een gestoomd broodje gevuld met een vleesbereiding. Stond ook nog op de to do-lijst😜 De plastieken doos is een bento-box uit een luxe warenhuis. De kelderverdiepingen van deze warenhuizen zijn ware gourmet-stores. ISPC-stijl voor de kenners onder jullie! Door het slechte weer hebben we dat ook eens extra onder loep kunnen nemen. En we kregen bijna overal proevertjes. Steven en ik hebben ons daar volledig laten gaan! In de late namiddag worden al deze boxen in de aanbieding gestoken. We kochten ook al een keer ergens een prachtige fruitbox in afprijzing. Was nodig, want fruit is hier peperduur (tot 2,5€ voor een grote appel of 12€ voor een grote cavaillon bvb). Kaki's zien we hier overal aan de bomen hangen en dat is betaalbaar. We proberen elke dag ons fruit aan het ontbijtbuffet te nemen. We eten echt zeer lekker, maar meestal niet zo gezond als je het mij vraagt. Ik plaats toch ernstige vraagtekens bij de zogenaamde gezonde Japanse keuken. Ze eten massa's zoetigheden en andere koolhydraten, veel vettige dingen en pimpen alles met smaakversterkers. Vooral de mannen drinken vrij veel alcohol (sake, bier en whisky), ze werken zich te pletter en er wordt veel gerookt. En toch zie je weinig obese mensen, komt borstkanker hier zelden voor en hebben ze een hoge levensverwachting. Dit laatste komt ook door de uitstekende gezondheidszorg in Japan. Men kampt ook met een enorm vergrijzingsprobleem. Eén Japanner op vier is ouder dan 65 en het zal alleen maar slechter worden. Ik las daar een interessant artikel over: https://www.vacature.com/nl-be/carriere/groeien/acute-vergrijzing-in-japan-meer-huisdieren-dan-kinderen
Veel taxichauffeurs en spoorwegpersoneel zijn 70 of meer.
We deden menig tempelke aan en belandden via het mooie Phylosopher's Path in de wijk Gion. Dit is de mooiste wijk van Kyoto: oude houten huizen, verfijnde Ryokans, restaurants en uitgangsetablissementen. Maar bovenal de geisha-wijk. We waren er in de late namiddag en waarschijnlijk nog net iets te vroeg om de geisha's te spotten, op weg naar hun afspraken. En door het slechte weer zullen ze zich waarschijnlijk per taxi verplaatsen. Echa zag een glimp van twee witgeschilderde geisha's in een taxi. De witte maskerachtige gezichten, de kledij, de poses... het intrigeert enorm. Ze worden vaak onterecht als prostituees bestempeld, maar ze zijn eigenlijk vermaakdames. Alhoewel ze in mijn roman ook naar bed gingen met hun klanten (18-19de eeuw). Een geisha heet in Kyoto een geiko en heeft een witte boord aan haar kimono. Een geiko in opleiding is een maiko en die heeft een rode boord. Het zijn in de kunsten hoog opgeleide vrouwen met een brede algemene ontwikkeling. Tegenwoordig is het beheersen van het Engels ook een belangrijk onderdeel. Ze oefenen vijf jaar hun skills: de nauwkeurig voorgeschreven houdingen en het looppatroon, kleed- en visagie-etiquette, dansen, zingen en het bespelen van muziekinstrumenten tot het fileren van vis.
En om de dag af te sluiten aten we onze beste ramen ever. Echt niet normaal!! Het adres stond in de Lonely Planet en we moesten in de rij staan om binnen te kunnen. Maar het was het absoluut waard en zijn lyrisch naar ons hotel teruggekeerd, nog net op tijd voor onze dagelijkse gratis gin-tonic in de bar met een beetje live muziek 😍

Geschreven door Annicks.traveladventures