Gisterenvoormiddag zijn we zowaar gaan fietsen. We hadden daar foto’s van gezien en toen bleek dat ons hotel gratis van die fatbikes ter beschikking stelt, waren we niet meer te houden. Ik vond het best wat spannend, maar uiteindelijk viel het goed mee qua valrisico. Het was alleen niet zo comfortabel fietsen: zware fietsen, slecht functionerende versnellingen, de zware kledij en het zadel dat te laag stond omdat we persee met ons voeten aan de grond wilden kunnen. Christelle en ik deden een korte tour, maar Nadia en Valerie deden een mooie rit. Het licht was formidabel en nadat Christelle en ik de fietsen terug afgeleverd hadden bij het hotel, deden we nog een mooie wandeling onder ons tweetjes van een goede vier km. Zalig!
Na een snelle lunch was het opnieuw tijd om ons volledig in te pakken. We klagen niet 🙈, maar het is best vermoeiend van altijd maar die lagen kleren aan en uit te moeten doen.
We werden met een busje opgehaald voor onze middagactiviteit. Dat was de eerste keer, want alle andere activiteiten vertrokken gewoon van aan het hotel op de bevroren rivier. Eindelijk was het onze beurt om het hondensleeën te doen, want dit mocht uiteraard niet ontbreken aan ons Lapland avontuur!
Een hondenslee wordt bestuurd door een musher, een persoon die achterop de slee staat en de honden begeleidt met verschillende technieken en commando’s. Een hondenteam bestaat uit 2 tot 18 honden en de meesten zijn Alaskan of Siberische husky’s. Maar er bestaan ook nog andere hondenrassen die geschikt zijn voor het sleeën. In ons geval was het enkel de eerste slee die een echte musher had, een meisje in dit geval, en dan alle duo’s erachter. Iemand zittend op de slee en iemand rechtstaand, met telkens 4 honden ingespannen. De musher had meer honden. Sturen moesten we niet echt doen, want de honden volgen gewoon elkaar. Maar we kregen wel belangrijke instructies om ongelukken te vermijden en werden aangeleerd hoe de bochten te nemen en hoe te remmen. In de voormiddaggroep is dezelfde slee twee keer uit de bocht gevlogen. Gelukkig zonder kwetsuren, noch bij de honden, noch bij de mensen. De dame die neerzat heeft dinsdag haar arm gebroken bij het langlaufen. Omdat ze woensdag nog steeds pijn had zijn ze op zoek gegaan naar medische hulp in het stadje en uiteindelijk werd ze met een ambulance naar een ziekenhuis gebracht hier 70 km vandaan, waar ze haar in het gips staken. Na 9 uren was ze terug (haar man mocht niet mee in de ambulance voor de verzekering) Dus straf dat uitgerekend zij twee keer in de sneeuw belandde.
Door dit verhaal ben ik nog blijer dat ik tijdig gestopt ben met het langlaufen, maar was ik wel wat ongeruster geworden over het sleeën. En het kabaal dat de honden maken voor het vertrek maakt je ook niet bepaald rustiger. We hadden de instructies buiten de kennel gekregen en van zodra de honden ons zagen moest het snel gaan omdat ze zo opgewonden waren. Ze liggen ingespannen en elke slee ligt letterlijk vast met een soort anker. Als iedereen op het rendiervel zit en de partner achterop in positie staat trekt iemand een na een de ankers uit het ijs en schieten de sleeën vooruit. We moesten direct een kleine afdaling nemen om op het bevroren meer te geraken. Maar eens op het meer kalmeerden de honden en kregen we er plezier in en de dieren hopelijk ook. Nadia stond recht en ik zat. We zijn rond 14u30 vertrokken en het werd al snel donker. Jammer natuurlijk, maar we hebben al onze andere activiteiten in mooi licht kunnen doen en nu was het onze beurt om eens iets in het donker te doen. Er zijn er die met de sneeuwscooters in het donker moeten rijden hebben. Dat heb je als je in groep reist en de dagen ultrakort zijn. De tocht was ongeveer 15 km lang en het had wel iets om in die omstandigheden op de vlaktes en in de bossen te sleeën. Just een beetje noorderlicht mankeerde nog 😉
De mensen die rechtstonden hadden een koplamp opgekregen voor de veiligheid en af en toe moest er eens gestopt worden om orde op zaken te stellen met de spannen, plas- of poeppauze voor de honden of om te wachten op achterblijvers. Het is gisteren terug veel kouder geworden en we hadden 4 Beaufort, dus de -14 voelde waarschijnlijk nog 10 kouder aan.
De voet- en handverwarmingselementjes die we gelukkig in het hotel al in onze schoenen en handschoenen hadden gestoken deden wel hun werk, maar nóg waren we half bevroren bij aankomst. Ik kon amper nog foto’s nemen en dat vond ik jammer, want had graag de honden mooi gefotografeerd. Na de rit waren ze moe en rustig en was er nochtans tijd om ze te strelen en te fotograferen, maar ik kon niet eens mijn telefoon meer deftig vasthouden 🥶
Gelukkig konden we ons wat warmen aan het vuur in de tipi en kregen we, jawel, warm bessensap en een kaneelbolletje. Ook dat kon ik amper vasthouden. Ik heb twee keer kort gefilmd op de slee:

https://youtu.be/bDLfjoDtV-Q?feature=shared

https://youtu.be/bDLfjoDtV-Q?feature=shared

Bij thuiskomst ben ik onder mijn dons gaan liggen om terug door en door warm te krijgen. Christelle stuurde een foto van Valerie haar portefeuille die bevroren in haar rugzakje zat. Valerie zelf is onmiddellijk gaan opwarmen in de sauna. Dat was ook een goede manier, denk ik. Maar ik was eergisteren na het vals noorderlichtalarm geweest en ik vond het daar veel te druk. De jacuzzi zat steeds stampvol en iedereen zat daar maar te kwekken. Ik kon niet eens deftig wat lezen in de relaxzetels en dat is niet het concept van ‘wellness’ in mijn ogen. Ondertussen is er een nieuwe groep toegekomen in het hotel, dus het zal alleen maar drukker worden.
Het hotel heeft een buitensauna, die op aanvraag én tegen betaling aangestoken wordt en dan kan je afkoelen in de sneeuw en een ijsbad nemen in de rivier. Daarvoor is een vierkant gat gemaakt en ik steek hiervan een foto bij uit de WhatsApp groep van ons reisgezelschap.
Bij de reacties in de blog merkte iemand op dat ik in tegenstelling tot anders weinig of niets post over het eten. Dat is helemaal correct en komt omdat het eten eigenlijk niet zo geweldig is. Het ontbijt is lekker en gevarieerd, maar de soep ‘s middags is steevast een stevige roomsoep. Lekker, maar loodzwaar en daarbij elke dag wat koude pasta, salade en brood. ‘s Avonds is de kwaliteit zeer wisselend, maar bijna elke dag zijn ook die borden overgoten met een zwaar roomsausje. Ondertussen zijn we aan de weet gekomen dat de kok ziek is en dat de keukenhulpen het eten in elkaar moeten flansen. Nadia en ik hebben zin om de keuken over te nemen voor de rest van de week 😂
Gisterenavond was het lasagna en dat was redelijk lekker en daarna een lekker stuk (gekochte?) slagroomtaart. Kwestie van onze portie room toch binnen te hebben 😅
Gelukkig bewegen we veel en heeft ons lichaam energie nodig om op temperatuur te blijven.
In het hotel zelf zijn we graag. Het is er gezellig, het personeel is zeer vriendelijk en de ligging is fantastisch aan de rivier en de wijde natuur. Het aanbod van de outdoor uitrusting is zeer ok en er is veel materiaal waar je gratis en onbeperkt gebruik kunt van maken.
Christelle en ik hebben veel fantasie en al heel snel legden wij de link met het hotel uit ‘The shining’ , omwille van de afgelegen ligging, de grootte van het hotel en de lange gangen. We lazen beiden het boek een jaar of veertig geleden 🙈 en zagen de film van Stanley Kubrick met de onvergetelijke Jack Nicholson in de hoofdrol. Zien jullie ook het jongetje op zijn driewieler door de gang rijden?

Geschreven door Annicks.traveladventures