Na een zeer vlotte reis wurmden we ons in de te kleine huurauto. De bagage past er maar net in en wij zitten een beetje als sardienen in een doosje. Man, man, man, wat een rip off! Tijdens de Corona crisis stonden alle huurwagens stil en de verhuurbedrijven deden ze massaal van de hand. Toen de mensen terug vollenbak begonnen te reizen had men auto’s nodig, maar de ellenlange wachttijden voor nieuwe auto’s gelden ook voor hen natuurlijk. Gevolg is dus dat er exuberante prijzen gevraagd worden voor de zeer schaarse huurwagens. Maar het is wat het is en à la guerre comme à la guerre: we zijn hier en we kunnen rijden!
Onze flat daarentegen is zo groot dat we er bijna in verdwalen en we hebben elk onze eigen badkamer, wat altijd leuk is. En rechttegenover is er een supermarktje dat open is tot 22u. We kochten gisterenavond meteen wat voorraad voor het ontbijt en de nodige dranken😉 In onze keuken staat zo een traditionele Italiaanse cafetière(zie foto) en we hebben moeten opzoeken op YouTube hoe we dit moesten gebruiken😅, maar heerlijke koffie!
En na een rustige start-up gingen we op verkenning in de stad. Dichtbij ons is er een grote overdekte markt, alwaar ze de meest fantastische waren verkopen. We liepen er een hele tijd rond en scanden het Sardijnse aanbod. Holy crap, hier komen Danny en ik morgenochtend terug achter wat lekkernijen voor het avondeten! Ik kocht alvast een zakje bottarga en daarmee is het eerste culinair souvenir binnen😉 Bottarga is de fijngeraspte viskuit van harder of tonijn en wordt gebruikt om visgerechten op smaak te brengen. Deze middag gingen we lunchen in een restaurant uit de reisgids en toen ik op de kaart een pasta met wat schelpjes en bottarga zag staan, was ik niet te houden… H-E-M-E-L-S!!
De mannen aten een visje in saffraansaus en Sonia een tartaar van tonijn. Allemaal top!
In de namiddag deden we een citytour met een bus en dat was een leuke manier om een overzicht van de stad te krijgen. Het is hier pokkewarm en de stad is net als Rome op zeven heuvels gebouwd, dus we moeten onze krachten een beetje sparen. We stopten ook op een prachtig viewpoint: aan de ene kant van de weg zicht op Stagno di Molentargius, waar vaak flamingo’s zitten (we gaan daar morgen heen, dus hierover morgen meer) en aan de andere kant een magisch zicht op de stad. En dan bereikten we al flanerend de haven en kon ik mijn reisgezelschap overtuigen om nog een laatste extra kilometer te stappen naar de jachtclub aan de jachthaven. Volgens de Lonely Planet the place to be voor een apero met lekkere gratis (vis)hapjes bij zonsondergang. En het was absoluut de moeite waard, dus de start van deze trip zat alweer helemaal goed!

Geschreven door Annicks.traveladventures