Na ons ontbijtje in de studio, gingen we gezwind op trot. Eerst een kleine shopping, waarbij Kaat model stond met een Lopapeysa. Dat is een typische IJslandse trui van schapenwol en wordt rondgebreid. Deze truien hebben geen naden en de patronen zijn ikonen van de IJslandse nationaliteit. Ze zijn zeer warm en licht waterbestendig. Hoewel ze naar IJslandse normen best betaalbaar zijn (deze op de foto kostte 109€), vond Kaat dat ze zwaar om dragen zijn. We hebben er geen gekocht, maar vinden ze wel bijzonder mooi. En dan naar The Sun Voyager voor de fotoshoot. Het mooie kunstwerk is van de hand van Jón Gunnar Amason en verbeeldt het verlangen naar vrijheid, een droom van hoop en de belofte op onontdekt land. Het is een wondermooie ode aan de zee. Mij doet het vooral ook denken aan een vikingschip of zelfs een visgraat. Ik heb veel geduld aan de dag moeten leggen om het te kunnen fotograferen zonder mensen erbij, maar het wachten heeft geloond. We bezochten deze voormiddag ook Harpa, het mooie concertgebouw en congrescentrum van Reykjavik. Het is tevens de thuisbasis van het IJslandse symfonieorkest en de IJslandse opera. De gevel is ontworpen door de beroemde kunstenaar Olafur Eliasson en staat symbool voor de renovatie van de historische kade van Reykjavik en van de hernieuwde dynamiek van IJsland. ‘s Avonds is het mooi verlicht en de eerste avond hadden we een mooi zicht erop vanuit de Skybar, maar ook overdag is het mooi om zien. Ik las dat het fantastisch is hoe op een zonnige dag de facade letterlijk staat te schitteren en daar kan ik me wel iets bij voorstellen. We hebben het in elk geval langs alle kanten ingeblikt, ondanks het slechte weer op dat moment.
Ik bekeek er ook een prachtige film over IJsland, die vertoond werd in het IJslandse paviljoen op de wereldtentoonstelling van 2010 in Shanghai. Kaat was ondertussen op kadootjesjacht voor haar kinderen. We hebben van alles een beetje gehad vandaag: regen, hagel, sneeuw, zon, ijzige wind, geen wind. Hoewel we goed gekleed zijn (collants en damartke) is het toch wel leuk om in deze weersomstandigheden afwisselend binnen- en buitenactiviteiten te doen. Ik had gelezen dat er tijdens het weekend een indoor vlooienmarkt gehouden wordt(Kolaportiõ) en ik liep er vanzelf voorbij, toen ik op weg was naar mijn afspraakplaats met Kaat. We zijn eens binnen gegaan, maar het was een beetje teleurstellend dat er ook veel nieuwe dingen verkocht werden. Er was ook een kleine foodmarkt met IJslandse specialiteiten van goede kwaliteit. We proefden er Harôfiskur en Hákarl. Het eerste is harde, in de wind gedroogde vis (meestal kabeljauw, schelvis of zeewolf) en het tweede is gefermenteerde haai. Ik had daarover gelezen en dat intrigeerde mij. Het heeft een sterke en penetrante ammoniageur, maar smaakt eigenlijk veel minder sterk dan het ruikt. Men drinkt er graag een shotje Brennivin bij. Dat is IJslandse aquavit, gestookt van gefermenteerde aardappel met karweizaad. Het eten van Hákarl wordt hier geassocieerd met moed, kracht en durf. Het zou me te ver leiden om in te gaan op het hoe en waarom van deze bereiding, maar voor de geïnteresseerden las ik een interessant Wiki-artikel. Jammer genoeg werkt de link niet, maar jullie kunnen het zelf opzoeken.
De smaak bleef toch nog eventjes zo achteraan in onze keel zitten en ging pas weg bij het verorberen van de volgende specialiteit: een IJslandse hotdog en die kochten we aan het beroemdste kraam van IJsland: Bæjarins Beztu Pyslur. Toen Bill Clinton er in 2004, na het bijwonen van een conferentie in Harpa, een hotdog ging kopen en dit opgepikt werd door de IJslandse en Amerikaanse media was de eigenaar zijn broodje, in dit geval ook letterlijk, gebakken. Zoveel persaandacht is het equivalent van een Michelinster en prompt rolde hij zijn eenmanszaak uit tot een kleine IJslandse keten. Je moet ervoor in de rij gaan staan en de hotdogs zijn als volgt opgebouwd: een zacht broodje, rauwe en gefrituurde ajuin, een streepje mosterd, ketchup en remouladesaus met een knackworst. Kaat vond het iets minder geslaagd, maar mij heeft het ontzettend goed gesmaakt :-)
De rest van de namiddag brachten we door in Grandi, het hippe fishpacking district. Dit is de haven van Reykjavik, waar nu ook allerlei hippe winkeltjes, restaurants en toeristische attracties zijn en na het eten van een heerlijke lunch in de Grandi foodhall, splitsten we ons opnieuw even op. Kaat wou graag naar een kunstgallerij in een bijzonder mooi gebouw, The Marshall House en ik wou liever naar het walvissenmuseum. Sinds Danny en ik walvissen zagen in Zuid Afrika, ben ik erg verknocht geraakt aan deze dieren. De foto is van een Northern Right Whale en dat is de soort, die wij ginder zagen. Uiteindelijk ben ik ook nog naar het Marshall House gestapt. Hoogtepunt binnenin is de studio van Olafur Eliasson (facade Harpa) en Kaat maakte er heel wat knappe foto’s. Eliasson betekent zoon van Elias en bijzonder is dat er niet echt familienamen bestaan in IJsland. Men gebruikt de voornaam van de vader, gevolgd door het achtervoegsel ‘son’ of ‘dóttir’ Dus zoon of dochter van. Waren we in IJsland geboren, dan heetten we Annick Gastondóttir en Kaat Dannydóttir.
Indien de natuurlijke vader weigert een kind bij de geboorte te erkennen, krijgt het kind een moedersnaam; een metroniem. Sinds enige tijd is het echter ook mogelijk om voor een metroniem te kiezen als de vader wel bekend is. Dan zijn er ook nog eens mensen die zowel een metroniem als patroniem als naam dragen. Als een vrouw gaat trouwen houdt zij haar eigen patroniem en neemt ze niet de achternaam van haar partner over.
Overigens bestaan er wel degelijk families in IJsland die over een vaste achternaam beschikken. Dat is dan ook niet altijd verboden. Voor immigranten worden bijvoorbeeld uitzonderingen gemaakt en tussen 1913 en 1925 mochten families kiezen tussen patroniemen en familienamen. Families die kozen voor de familienaam mogen die blijven gebruiken. Officieel krijgen zij ook een patroniem, maar ze gebruiken veelal slechts de familienaam.
De meeste IJslandse voornamen hebben een speciale betekenis. Vaak zijn het namen van dieren, dingen uit de natuur of verwijzingen naar mythologische figuren. De baby’s krijgen pas na enkele weken een voornaam, want men kiest een naam die bij het kind past en daarvoor moeten ouder en kind eerst wat tijd samen hebben doorgebracht. De kinderen worden aanvankelijk in het bevolkingsregister ingeschreven als meisje of jongen met het patro- of metroniem erbij en een burgerservicenummer. Binnen de zes maanden moeten de ouders de voornaam aan het bevolkingsregister laten toevoegen. Dat vind ik toch wel heel bijzonder.
Onze dag sloten we gezellig af met het bekijken en selecteren van de foto’s voor de blog tijdens de happy hour op cafe en daarna jawel, met een heerlijk etentje😉
Wees voorzichtig allen met de storm thuis!

Geschreven door Annicks.traveladventures