We hadden het zien aankomen in het weerbericht, maar was toch even slikken toen we opstonden. Kletsnat en donker, donkergrijs! We zaten op slag in een andere wereld, hier zo op het einde van de wereld😅
Ik ben alle weerberichten beginnen checken tot ik er eentje vond waar ik wou in geloven en daar zag ik dat het rond de middag droog ging worden.
We zijn dan na het ontbijt maar naar Cabras gereden, waar we onze boodschappen doen. Volgens de Lonely Planet is het archeologisch museum daar nogal de moeite en dat was idd waar. Er zijn vele mooie stukken te zien vanuit de Nuraghe tijd en de pronkstukken van het museum zijn ‘De reuzen van Monte Prama’ Dat zijn acht zeer grote beelden van strijders en die maken deel uit van een groep van dertig. In 1974 stuitte een boer hier op het Sinisschiereiland met zijn ploeg op een groot hoofd en dat was het begin van een veertigjarige durende opgraving en reconstructie van de beelden. De rest van de beelden staan in het archeologisch museum van Cagliari. Sonia en ik hadden dit graag bezocht, maar het is er niet van gekomen. Ze zijn in Cabras een nieuw museum aan het bouwen en het is de bedoeling dat de beelden uit Cagliari dan terug ‘naar huis’ komen. De beelden werden ook tentoongesteld op de wereldtentoonstelling van Milaan. Ik ben daar geweest en het kan niet anders dat ik het paviljoen van het gastland niet heb bezocht, want ik zou me dat ongetwijfeld herinneren.
Er was ook een kleine, maar leuke museumshop en ik kocht er een zilveren filigraan ring. Mooi he?
En toen we het museum verlieten was de lucht al helemaal opengetrokken😇 Ik nam twee keer een foto met enkele uren verschil vanuit onze voordeur. Het plaatje ziet er direct anders uit he?
Op de terugweg naar huis stopten we ook nog eens in het spookdorpje San Salvatore di Sinis. Hier vindt begin september elk jaar een 9-daagse religieuze ceremonie plaats. Op het hoogtepunt van de festiviteiten dragen de mannelijke pelgrims uit de omgeving blootsvoets en al hardlopend een groot beeld van Cabras naar het spookdorp, wat toch een kleine negen km is. Er zijn allemaal kleine één-kamer huisjes rond de kerk gebouwd en die dienen eigenlijk om de pelgrims te slapen te leggen tijdens de festiviteiten. Hier en daar is er eentje permanent bewoond, maar de meeste zijn verlaten. De kerk dateert uit de middeleeuwen, maar de plaats is al heilig sinds de prehistorie: net onder het gebouw is er een ondergrondse ruimte van 5 kamers rond een centrale ronde kamer waar zich de heilige Nuraghische bron bevindt. Hier werd de aanbidding gevierd van wateren die sinds het Neolithicum als geneeskrachtig werden beschouwd. Het plaatsje is zo speciaal en verlaten dat er in de jaren zestig opnames voor westernfilms plaatsvonden.
In de namiddag gingen Sonia en ik nog eens kort naar het strand en dat was een memorabel strandbezoek! Je hebt allerlei synchroonsporten, maar wisten jullie dat er ook zoiets als synchroonvallen bestaat? Het strand ligt een stuk dieper dan het huis en door de vele regen was het eerste stuk van de afdaling nogal glibberig geworden. We zijn op exact hetzelfde moment uitgegleden en hingen vol slijk😅 Ik viel lelijk op mijn arm en Sonia kwetste haar been. Het is wat pijnlijk, maar gelukkig niet al te erg. We spoelden ons af in zee en Sonia waste haar kleed en vond een stok om het te hangen drogen. Goed dat de mannen daar niet bij waren🤣😂
En dan was het tijd voor ons bezoek aan Tharros, wat het mooist is in de late namiddag bij avondzon. Dat ligt bijna op het puntje van het schiereiland, waarop we verblijven. Een site met een van de belangrijkste archeologische opgravingen uit de Punische en Romeinse periode. Niettegenstaande het terrein enorm groot is, zijn er voor toeristen helaas weinig bezienswaardigheden. Nadat Tharros ingeruild werd voor Oristano als hoofdstad (zie het blogje van Oristano enkele dagen geleden), geraakte de stad in verval en verdween traag maar zeker onder een dikke laag zand. In 1851 werd de verzonken stad ontdekt door de Engelse Lord Vernon. Helaas kwamen, samen met hem, tientallen amateurarcheologen, die het hele terrein plunderden. De vele belangrijke en kostbare vondsten verdwenen naar buitenlandse musea of kwamen in handen van privéverzamelaars. De twee nog rechtstaande pilaren zijn het symbool van de site. Het was een hele klim om er te geraken en Michel heeft dat zeer goed gedaan, maar de site nog bezoeken was er teveel aan voor hem. Gelukkig zag je aan de kassa eigenlijk het grootste gedeelte van de site in de diepte liggen en hebben de mannen zich op een terrasje gesetteld met een mooie view. Sonia en ik hebben ook de oude wachttoren beklommen en het zicht op het uiteinde van het schiereiland was zeer mooi!
En dan was het tijd voor onze langverwachte🍕 We kunnen toch Italië niet verlaten zonder eens een pizza te hebben gegeten? Het was een lekkere en spotgoedkoop!

Geschreven door Annicks.traveladventures