De Biënnale van Venetië is de oudste en zou de mooiste aller biënnales zijn. De Biënnale bezoeken is een droom die ik al jaren koester en citaten als ‘Het is de seismograaf van wat er zich afspeelt in de kunstwereld, het zijn de Olympische Spelen vd kunst, het is de hoogmis van de hedendaagse kunst,…’ maakten mijn verlangen alleen maar groter. En aangezien je toch wel een beetje in goede conditie moet zijn om verschillende dagen na elkaar de stad, de Giardini en het Arsenale te doorkruisen heb ik de knoop dit jaar doorgehakt. Die dekselse zestigste verjaardag, weet je wel😉
De werken staan verspreid in 87 landenpaviljoenen, die te bezoeken zijn in het Arsenale en de Giardini en in het kader van de Biënnale zijn er in de stad zelf ook overal tentoonstellingen. Vaak kom je hierdoor in prachtige palazzi terecht. Tel daar dan nog de uitdagende afstanden bij en de lange wachtrijen soms hier en daar en jullie begrijpen dat het onmogelijk zal zijn om alles te zien. Maar dat geeft niet, want ik wil me gewoon rustig laten meevoeren met de flow, lekker eten en schone foto’s maken. Het feit dat ik alleen gekomen ben zal daar hopelijk ook toe bijdragen.
Elk jaar is er hier eigenlijk een biënnale, want de architectuur biënnale en die van de hedendaagse kunst wisselen elkaar af. Dit jaar is het de zestigste editie met als thema ‘Stranieri Ovunque-Foreigners Everywhere’
Die is in handen van Brasiliaans curator Adriano Pedrosa, die ook artistiek directeur van het wereldberoemde São Paulo Museum of Art is.
Ik verwacht geen kunstupdate van het beste van de wereld te krijgen, wel eerder het herschrijven en uitbreiden van de hedendaagse kunstgeschiedenis.
Ik kocht een driedagen pas met vroegboekkorting voor de biënnale en een pas voor het openbaar vervoer. Ik heb deze vandaag niet geactiveerd, want ik wil die passen vollenbak benutten en de dag was al half voorbij nadat ik mij wat geïnstalleerd en geluncht had vandaag.
Voor de de luchthaventransfer waren er verschillende opties, de een al duurder dan de andere. Ik koos voor een plaatsje in een gedeelde taxiboot, want ik kan me absoluut geen mooiere manier inbeelden om in Venetië aan te komen en dat was was echt magisch!! Eerst full speed door de lagune, dan via het stadsdeel Cannaregio traag de stad binnenkomen en langs allerlei zijkanalen in het Canal Grande uitkomen. Ik had thuis net iets gelezen over het Stendhalsyndroom. Dat is een psychische aandoening die optreedt als iemand volledig overrompeld wordt door de schoonheid van kunst. Lichamelijke verschijnselen zijn een versnelde hartslag, duizeligheid, verwarring en flauwvallen. Awel, in zwijm ben ik niet gevallen, maar ik was wel compleet overweldigd.
De dame met de witte barret op de foto zat al net zo te kicken als ik. Zesentachtig jaar en ze wou absoluut nog een keer naar Venetië komen!! Haar dochter en ik hebben haar net niet in die boot moeten tillen, maar ze heeft zitten glunderen van de eerste tot de laatste minuut van het kleine uur dat de tocht duurde. Wat een mooi en onvergetelijk moment ❤️
Ik was hier al eerder met mijn ouders en later met Danny, maar dat is in beide gevallen zeer lang geleden. Niettemin herinnerde ik mij de ongelooflijke schoonheid van de stad en wilde ik me graag nog eens helemaal onderdompelen in deze magische plek met filmsetallures.

De stad is ingedeeld in zes wijken en die worden sestiere genoemd. Ik vond een betaalbare logeerplek in de wijk Dorsoduro en dat is een beetje een strategische keuze. Enerzijds relatief dichtbij de halte van het openbaar vervoer dat mij naar de biënnale zal brengen en anderzijds niet al te ver van het hart van de stad, waar ik toch graag ook wat tijd wil doorbrengen. En met het hart van de stad bedoel ik de wijk San Marco, die ook het symbool en de ziel van Venetië is. Maar ook in de wijken San Polo en Santa Croche wil ik me laten verdwalen.
Dorsoduro, waar ik logeer dus, betekent zoiets als stevige ondergrond en de wijk kent diverse artistieke hoogtepunten. Het is ook de universiteitswijk en dat betekent dat er veel horeca zal zijn, die afgestemd is op de studenten en dus waarschijnlijk wat betaalbaar zal zijn. Ik kreeg in elk geval van mijn ‘huisbazin’ een hele lijst met goede eet- en winkeladresjes in de onmiddellijke omgeving van haar flat. Ze verhuurt één kamer met een kleine privé badkamer erbij en die heb ik op de kop getikt 😀
Ik ga me ook culinair een beetje smijten, want Venetië heeft echt wel een reputatie op dat vlak. Het is gewoon de kunst van weg te blijven uit de toeristenvallen. Ik heb slechts één restaurant gereserveerd (aanrader van Kaat) en voor de rest ga ik afgaan op mijn toch wel vrij goed ontwikkelde restaurantradar.
Vanavond at ik een risotto met zeevruchten in de buurt van de flat. Toen ik bestelde vroeg de ober of ik wist dat dit toch wel een half uurtje ging duren, want dat is de tijd die nodig is om een goede risotto te bereiden. En toen wist ik dat ik op juiste plek terechtgekomen was 😉
Ter afronding at ik nog een tiramisuutje. Een dessert waarvan de roots zowaar in Venetië liggen.

Deze namiddag ging ik via het modernistische treinstation Santa Lucia en de brug van architect Calatrava naar de noordelijke wijk Cannaregio. In deze wijk bevindt zich ook het Joodse ghetto.
De term ‘getto’ ontstond in Venetië toen de autoriteiten besloten de Joden van de stad, die al sinds de tiende eeuw in de lagune aanwezig waren, te verplichten bij elkaar op dezelfde plaats te gaan wonen. Daarvoor werd het eiland van een voormalige gieterij, geto in het Venetiaans, uitgekozen. De uitspraak veranderde geleidelijk in ghetto. Dit is de oorsprong van de term die later over de hele wereld werd gebruikt voor de uitsluiting of eigenlijk insluiting van een minderheid. Er is ook een klein Joods museum, maar dat is nu gesloten voor renovatie. Ik sloot aan bij een gegidste rondleiding door de wijk en we bezochten ook twee synagogen.
Het was een prachtige, maar vermoeiende dag door het vroege opstaan deze ochtend. Nu naar bed en morgen hopelijk uitgerust op verkenning naar de Biënnale. Ik ben zeer benieuwd 😍

Geschreven door Annicks.traveladventures