Benares is older than history, older than tradition, older even than legend, and looks twice as old as all of them put together’-Mark Twain

Varanasi (of Benaris of Kashi, zoals de stad ook wel genoemd wordt) is één van de oudste steden ter wereld. Er zouden al voor 1200 voor Christus mensen gewoond hebben.
De stad ligt aan de oever van de Ganges, en is de spirituele hoofdstad van India en de heiligste van de 7 heilige steden binnen het Hindoeïsme en het Jaïnisme. Ze zou gebouwd zijn op het eerste stukje land dat door de god Shiva en zijn gemalin Parvati gecreërd werd. Het is sowieso een belangrijk centrum voor pelgrimstochten, mede doordat sterven in Varansi verlossing zou brengen. Daarnaast was de stad ook belangrijk in de ontwikkeling van het Boeddhisme.
Zelfs in vergelijking met andere Indiase steden krijgt het woord ‘druk’ in Varanasi een nieuwe betekenis. Het is een krioelende smeltpot van auto’s, fietsen, brommers, riksja’s, tuktuks, koeien, vechtende honden, getoeter en veel ongeduld. Lieven maakte een filmpje vanuit het busje: https://youtu.be/GI5O9bL7jNA
Maar dat was nog niets in vergelijking met de avonddrukte!
We zitten gelogeerd in de stationsbuurt en dat was toch even slikken gisteren bij de aankomst. Beetje groezelig hotel, onvriendelijke staf aan de receptie, honger, verschrikkelijke buurt... Het heeft lang op zich laten wachten, maar we hadden een collectief dipje. We gingen buiten een restaurant zoeken, maar zelfs de plaatsen uit de Lonely Planet zagen er onbetrouwbaar uit. Grappig was wel dat een behulpzame Indiër ons naar de City Inn stuurde om lekker te eten en laat dat nu net ons hotel zijn! Het moet gezegd dat het heel lekker en verzorgd was en we fleurden weer collectief op. In de namiddag nam de gids ons mee naar Sarnath. Sarnath is één van de 4 belangrijkste pelgrimplaatsen in het boeddhisme. De stad staat ook bekend als Isapatana, ‘de plek waar heilige mensen op de aarde vielen’ en Mrigadava, ofwel ‘hertenpark’ De naam Sarnath komt van Saranganath, wat ‘Heerser van de herten’ betekent.
De plek trekt dagelijks veel bezoekers, vooral op de Purnima, de dag van de volle maan, waarbij het leven, de dood en de verlichting van Boeddha worden gevierd.
Aan het einde van de 12de eeuw werd de stad binnengevallen en vernietigd door Moslimsveroveraars. Sarnath werd verlaten en materiaal van de ruïnes werd gebruikt om elders te bouwen. In 1835 werd Sarnath gevonden door Britse archeologen, die aan de opgravingen begonnen.
Hoewel de meeste gebouwen in Sarnath verwoest werden tijdens en na de inval, zijn er nog een aantal bouwwerken tussen de ruïnes te vinden, met als meest opvallende de Dhamek Stoepa (39 meter hoog en 28 meter in doorsnede). Bij deze stoepa zou de Boeddha voor het eerst gepredikt hebben.
Bij de site hoort een Archologisch Museum, wat we ook bezocht hebben. Eén van de belangrijkste stukken is de zogenaamde Lion Capital of Ashoka. Deze maakte deel uit van de pilaar van Ashoka. Deze pilaar heeft de Turkse invasie overleefd, maar werd gebroken tijdens de opgravingen. De basis van de pilaar is nog steeds te zien op de originele plek, maar de top van de pilaar met 4 beelden van leeuwen staat nu in het museum. Dit beeld is nu het nationale symbool van India.
Het museum bevat ook een bekend beeld van de Boeddha in de Dharmachakra-positie, en verder nog vele andere schatten aan boeddhistische kunst. Na afloop lieten we ons droppen in de stad en gingen een cocktail drinken in de bar van een mooi hotel. Denk nu niet dat we hier sloten alcohol naar binnen hebben gewerkt, wel integendeel. Alcohol is niet zo makkelijk te verkrijgen, dus werd er meestal water of thee bij het eten gedronken. Maar de laatste dagen komen de cocktails gewoon op ons pad en ze zijn lekker! En bovendien vinden we dat we dit verdiend hebben😉 We aten nadien in het zelfde hotel en dat was echt een zalige maaltijd.
Varanasi staat bekend om haar vele ghats, waarbij er aan de waterkant treden naar beneden lopen tot de Ganges, en waar mensen rituelen uitvoeren. In totaal telt de stad 87 ghats. De meeste worden gebruikt voor baden en pooja-ceremoniën. Een pooja is een gebedsritueel ter ere van 1 of meerdere goden.
Een ochtendlijke boottocht op de Ganges is onontbeerlijk om de bijzondere aantrekkingskracht van Varanasi te ervaren. Dat zat ook in ons programma. Je moet de zon voor zijn, dus het is vroeg opstaan (5u in ons geval) maar het was ongelofelijk de moeite. Hoewel je niet alleen op de Ganges dobbert, heerst er een bijna magische rust, enkel doorbroken door de roeispanen in het water en helaas af en toe een motorboot. Je ziet hoe de pelgrims hun zonden wegwassen in het water en zich ritueel voorbereiden voor de opgaande zon, die langzaam maar zeker de stad kleurt. Aan de ghats waar overledenen worden gecremeerd stapelen familieleden de takken (sandel)hout.
Ik mocht enkel van ver een foto nemen van de crematieplekken. Er staan ook twee verbrandingsovens, maar die worden niet zo heel vaak gebruikt. Men verkiest de riruele verbrandingen op het hout. Mensen die zelfmoord hebben gepleegd, zwangere vrouwen en slachtoffers van slangenbeten (men denkt dat de slachtoffers slechts in een zeer diepe slaap zijn) worden niet gecremeerd. Die lichamen worden aan de Ganges teruggegeven. Na de boottocht deden we nog een wandeling door oud-Varanasi. Mijn god, ik dacht we in Old Dehli al alles hadden gezien van het authentieke India, maar dit sloeg alles. Hoe confronterend! Dan reden we nog naar een tempel die bij de universiteit hoort. Ik ben de naam vergeten en staat ook niet in onze reisgids. Maar men was er mantra’s aan het chanten en er werden gebedsrituelen uitgevoerd. Verboden te fotograferen, maar mooi om te aanschouwen! Rond 9u waren we terug bij het hotel voor het ontbijt en nu zijn we vrij tot 16u. PLATTE RUST!!😘

Geschreven door Annicks.traveladventures