Na een rustig en lekker ontbijt zijn we vertrokken naar onze nieuwe verblijfplaats voor de komende twee nachten. We logeren op een prachtige plek in de Uitkerkse Polder, bij een welstellend ouder echtpaar. Ze fokken ook renpaarden en hebben 9 kamers/studios, een klein zwembad en een veilige parking voor de auto’s en de fietsen.
En dan, hup, de fietsen op en richting het oosten. Eerste stop was Zeebrugge voor de Beaufortwerken aldaar. Het twaalfde werk van de Triënnale in Brugge is ook gewoon een Beaufortwerk. Dat is het werk op het strand met de betonnen buizen.
Deze middag wou ik absoluut een garnalenkroketje gaan eten in ‘t Werftje daar in Zeebrugge. Het was echter gesloten 🤷‍♀️Dat restaurant moet trouwens uitkijken naar een nieuwe locatie binnenkort, want het wordt gesloopt. Gelukkig is er ook nog Ona by ‘t Werftje, waar we drie jaar geleden ook al gingen. Het eten is hetzelfde, maar de locatie is absoluut fancier. De kroketten waren alweer fantastisch! De bisque-smaak, perfecte kruiding, smeuïge vulling en de krokante korst👌
En het goede nieuws is dat er binnenkort een pop-up komt van ‘t Werftje in de Oude Vismijn in Gent en dit voor de ganse zomer.
En dan en route naar Heist voor de volgende twee werken. We moesten een beetje zoeken om ze te vinden, want beide werken staan in een park. Maar dat hoort ook bij Beaufort en dat vinden we best ok.
Het werk in het Directeur-Generaal Willemspark (ook wel het Bosje van Heist genoemd) vonden we het leukst vandaag. Het heet ‘Troubled Sea’ en staat in een stuk groen dat er momenteel wat verwilderd bijligt, maar dat was helemaal niet erg, wel integendeel. De setting van het werk in de natuur, draagt alleen maar bij aan de schoonheid ervan. De sculptuur stelt een raam voor, geïsoleerd en uit zijn context gehaald vormt het een kader dat ons op een andere wijze naar het landschap laat kijken. Het onvolledige en ontwrichte glas laat ruimte in het kader: je kan door het sculptuur heen stappen alsof het een portaal is. Het gebruikte glas is troebel ‘oceaanglas’ , golvend als de zee. Het touw is een terugkerend element in het oeuvre van de kunstenares en hier heel gedetailleerd uitgevoerd. Het touw verwijst naar het visserstouw en de haven.
Vandaar fietsten we naar Knokke voor een blik op de kameleon. Een speeltuig dat drie jaar geleden één van de installaties was op Beaufort, maar nog niet af was toen wij er waren. Het is een permanent kunstwerk geworden in het Beaufort Beeldenpark, dat ondertussen toch al redelijk uitgebreid is. Ik vind het bijzonder mooi.
We wierpen ook nog een blik op de Place Ma Tu Vu, die helemaal heraangelegd wordt ondertussen en bijna af is. De architect verwerkte geldstukken in de tegelvloer om te verwijzen naar het geld dat hier in Knokke over de balk gegooid wordt…
Na een heerlijke pauze op het terras van een strandbar repten we ons naar Boo Raan, het Thais restaurant dat enkele jaren geleden geheel onverwacht een Michelinster binnenrijfde. Ik ging er al eens eten met Christelle en Valerie en dat was toen zalig. Ik wou graag nog eens terug en moest niet veel moeite doen om de dames te overtuigen 😀
Het was alweer fantastisch, maar net als de vorige keer teveel en weer kregen we onze maaltijdresten mee. Dat komt goed uit, want we hebben een kitchenette op de stoeterij en gaan morgenmiddag lunchen. Dus die restjes geraken wel op morgenavond.
Voor wie er nog zou aan twijfelen, het wordt alweer een beestig culinaire zesdaagse 🙈
Minder was wel dat we na het heerlijke maal nog 19 km moesten fietsen naar ons verblijf, maar we hebben dat goed doorsparteld!
Het was een prachtige dag met een dikke 50 km op de kilometerteller!

Geschreven door Annicks.traveladventures