Dinsdag 17 mei. Afscheid van Périgueux, mooie stad. Ik heb ervoor gekozen vanaf Périgueux de variante over Bergerac te lopen. De meesten gaan de andere route. Ik kan nu tot aan Bergerac besluiten of ik naar Rocamadour ga. Of anders geformuleerd: ik heb gelegenheid tot het laatste moment te twijfelen. 😊
Dinsdag op weg naar een gehucht genaamd Grun. Prachtige route, mooie vergezichten onderweg. Gelukkig ook veel in de schaduw kunnen lopen. Dat scheelt behoorlijk met deze hitte. Geslapen bij Agnielle, Serge en dochter Agaath. Was er al vroeg in verband met de warmte. Das ook wel wat ongemakkelijk. Voor de host zelf en voor mij, want de middag is dan nog lang. En als je niet in een dorpje bent wat je kunt bekijken, moet je je ter plekke vermaken. Maar goed ik heb een poosje met Serge in de tuin gezeten, onder een mega parasol. Hij praatte ook wat Engels. Verder gedoucht, kleding gewassen en op bed gelegen, beetje met de telefoon in de weer.
Voor het eten kennis gemaakt met vrouw des huizes Agnielle en dochter Agaath, die thuiskwamen van werk en school. Grappig dat ik nu achter elkaar ook met tieners, jong volwassenen in aanraking kom. Eerst Lucy met haar vriendje, nu Agaath en later in de week ook Lambert. En het leuke is dat die 2 meiden beiden erg graag Engels wilden spreken en leren.
Was een gezellige avond, na het eten meteen naar bed gegaan.

Het viel mij vandaag op dat er ontzettend veel kinderen zo in de ochtend naar school gebracht worden met de auto. Voor de lagere scholen zijn er schoolbussen, maar die rijdt niet langs ieder huis waar een kind woont. Er zijn verzamelplaatsen, daar moeten de kinderen dan eerst naar toe lopen of gebracht worden. De middelbare school kinderen hebben ten dele schoolbusvervoer, maar na een bepaalde leeftijd moeten ze maar zien hoe ze op school komen. En er wordt niet veel gefietst, want ook best wat klimmetjes. In en rondom de grote steden zijn de elektrische stepjes hier razend populair, maar das niks op het platteland. Door heel Frankrijk, ik heb ze in iedere grote stad gezien, soms ook met een leensysteem zoals wij kennen voor scooters. Rijbewijs halen en autorijden is hier zeer populair bij de jeugd, dat snap ik.

Woensdag 18 naar La Maure. Weer vroeg vertrokken, want de hele week rond de 30 graden. Ook weer mooi vandaag, vooral het laatste stuk. Ik ben geen pelgrim tegen gekomen. Deze hele variante lang niet. Stilletjes hoor. In een klein dorpje op een bankje in de schaduw geluncht. Naast een school waar het net pauze was.

Al die dorpjes zijn doodstil (behalve de buitenspelende kinderen van de school) zeker nu met de warmte. Iedereen zit binnen en de meeste luiken zijn dicht, om de warmte buiten te houden. Geen mens op straat alleen hier en daar een auto.

Het gehucht La Maure lag iets van de route af. Mooi weggetje en hele mooie huizen in het groen. Omdat er geen adres stond aangegeven was het even zoeken.
Op een heel mooi plekje in dit gehucht wonen Patrick, Els en hun zoon Lambert.
Met hond Motto, de katten Vis en ?, een schildpad, paar kippen en eenden.
Ze wonen in een groot oud huis, mooi opgeknapt, grote tuin, met uitzicht en zwembadje. Wauw zeg. Nu zou ik denken: ze zullen wel ooit goed geboerd hebben om dan zo'n optrekje te kunnen kopen, maar dat klonk niet uit hun verhaal. Ze wonen er al meer dan 20 jaar. Wilden graag op het platteland wonen in het groen en de rust. Ze komen uit West Vlaanderen. In België liepen toen de huizenprijzen al op, in Frankrijk was het nog goed betaalbaar. Het huis is grotendeels opgeknapt door henzelf en familie en ze zijn nog steeds bezig. Patrick is kapper en heeft destijds een kapsalon van iemand kunnen overnemen in een dorpje 10 km bij hen vandaan. Els heeft iets met chemie gedaan qua opleiding en werk. Is gestopt toen ze naar Frankrijk gingen. Ze geeft nu cursussen yoga en meditatie aan huis. En beiden zijn ze bezig met een opleiding voor psycho-analyse en willen hun eigen praktijk daarmee beginnen.
Fijn om weer Nederlands te kunnen spreken.
Patrick heb ik behalve even vanuit de auto (hij wees me de weg) niet gezien. Els gaf einde van de middag een meditatiecursus en vroeg of ik mee wilde doen. Met 4 Franse dames uit de omstreek. Het was fijn, kon niet precies alle Franse instructie volgen maar toch aardig. Het was een mix van ademhalingsoefeningen, yoga en geleide meditatie. Viel bijna in slaap....
s'Avonds gegeten met Els en zoon Lambert van 15. Met Els daarna nog een gesprek over hoe meditatie te gebruiken is onderweg. Wat sommige dingen mij zeggen op de Weg en over hun toekomst in de psycho analyse. Was fijn.

Toen ik daar s middags aankwam en sokken uittrok, had ik een paar stevige insectenbeten op mijn onderbeen en nadat ik buiten in het gras had gezeten nog een paar erbij. Ik ben als de dood voor bedwantsen. Dat ik ze meeneem van buiten. Of dat ik ze meekrijg vanuit een logeeradres. Het schijnt op 'de Weg' een echt probleem te zijn, maar er zijn weinig adressen die er rekening mee houden. Bij de Nederlandse adressen (bij Petra en bij Arno en Huberta) bleven de rugzakken apart van de slaapruimte. Je mag verder overal je rugzak bij je bed parkeren. En menig keer heb ik al een torretje of beestje 🪲over mn kussensloop zien lopen. 😱 Die beestjes 🕷kunnen natuurlijk ook uit mijn haar zijn komen vallen of uit mn heuptasje of toch in de kamer al aanwezig zijn. Eerst doodknijpen en dan een grondige controle van wat er nog van over is, vergelijken met foto's van internet🪳. So far so good. 😅

Donderdag 19 mei. Effe na 7 uur vertrokken. Heerlijk zo s'morgens vroeg, als het nog 'fris' is, al is dat nu betrekkelijk. En er is mooi licht dan. Gedurende de dag loopt de temperatuur flink op. Ik houd vast aan lange broek en lange mouwen, dat scheelt een hoop gesmeer. Nu met de warmte heb ik ook ervaren dat tshirt van wol echt prettig is. Het houdt mij inderdaad soort van koel. En ik ben erg blij met mn hoed. Al met al valt het me nog niet tegen dat lopen in de warmte, klimmen is wel een ding, dan loopt het zweet in slootjes naar beneden. Vind het niet fijn die hitte, maar allee.

Er zijn veel vlinders, in veel kleuren. Kleine lavendelblauwe, veel in verschillende kleuren bruin, geel met groen en de meest opvallende: een wit met zwarte vlinder, met vleugels als een driehoekig windsurfzeiltje. Hij lijkt ook anders te vliegen. Nooit eerder gezien. Internet: een koningspage, denk ik, maar ik twijfel of dat klopt. In Nederland vrij zeldzaam en hier heb ik hem op 2 verschillende dagen gezien en daarna niet meer.

Iets anders: de honden hier. Menig huis, gezin, boerderij heeft een hond. Veel honden blaffen vrij agressief vanachter een hek. Ik heb het idee dat veel honden niet goed behandeld worden, ze worden verbaal vaak stevig aangepakt en een enkele keer, zie, hoor of vermoed ik ook dat ze slaag krijgen. Honden worden hierdoor banger en agressiever. Ik ben het geblaf nogal zat. Soms schrik ik er ook van. Het rustig tegen ze praten helpt niet. Integendeel.
Van de week ben ik gaan zingen en ineens was het stil. Het werkt niet altijd dus ik kan nog niet zeggen of het een paar keer toeval was of echt helpt. 😄😉 Moet nog even een lied bedenken wat ik makkelijk in kan zetten. Maar als het écht werkt laat ik het weten.

Donderdag aankomst in Bergerac, mijn verwachtingen over deze stad lagen te hoog, zag ik, in eerste instantie. Ik had een hotel geboekt, want het enige pelgrimsadres in het centrum was dicht in verband met vakantie. De andere 2 adressen lagen ver van het centrum. En ik wilde naar de schoenmaker en office de tourisme.
Eerst in het centrum een kerk bekeken. Daar heb ik er nog niet genoeg van gezien. 😉 Er was een pelgrimsontvangst in de kerk, maar niemand aanwezig, niet na de aangegeven tijd van 2 uur en ook niet nadat ik met het belletje geklingeld had. Jammer, weer geen stempel. Toen ik vlakbij de uitgang liep werd ik door een dame naar een nis gewezen, met een beeld van een heilige. Ik wist niet wat ze bedoelde, toen wees ze nogmaals. Op de grond lag een man, op zn zij, in slaaphouding, zijn gezicht naar de muur. Ik schrok. De vrouw zei: 'hij lag er gisteren ook. Ik heb gisteren en vandaag iemand gezocht in de kerk om het door te geven, maar niemand gevonden.'
Ik vroeg of hij nog leefde (ja, je weet het niet). Hij leeft, zei ze, ze glimlachte en wees vervolgens op een bierblikje dat aan de andere kant naast zn hoofd stond. Ok. Ik dacht die kan maar beter blijven liggen en wij niemand roepen, anders wordt hij de kerk uitgezet. En met die hitte is de kerk verreweg de beste plek om te vertoeven. Buiten gekomen zag ik in de voorportaal van de kerk een tas staan met een deken erin.

Ingecheckt bij het hotel, net buiten het oude centrum en daar werd mij gewezen hoe ik in het mooie oude centrum van Bergerac kwam, het was achter de kerk.
Leuke winkeltjes en de schoenmaker ....stond op de markt in een andere plaats vandaag. Getver. Ik had advies willen vragen want de hakken van mn schoenen slijten flink. Ik loop gewoon nog even door.
Volgende boodschap: office de tourisme. Nou, híer weten ze wel iets over de wandeling naar Rocamadour. Hèhè.
Maar geen lijst met slaapplaatsen. Per dorp moet het plaatselijk OdT gebeld worden en die gaan slaapplaats regelen. En ik moet een schema hebben wanneer ik waar denk aan te komen en graag enige tijd van te voren regelen want het is druk. Én het seizoen is begonnen, dus.... Oh.
'Wanneer wilt u gaan?' 'Uh, morgen...?' De man keek me aan. Oef. 'Is het zó moeilijk?' 'Op sommige plaatsen wel'. Wat een gedoe!
Het is me nog steeds niet duidelijk waarom ik zelf geen lijstje krijg en zelf mijn overnachtingen kan regelen.

Wat is de afweging? Ik twijfel of ik de weg die ik nu loop niet gewoon zal afmaken, in plaats van meerdere routes 'half' te volgen. En ik heb zeker geen zin in stress over slaapplaatsen. Nu dan eindelijk de knoop doorgehakt: ik laat het, geen Rocamadour, geen Cahors, geen afbuiging naar die andere wandelroute (van Le Puy-en-Velay) die ik in 2019 begonnen ben, geen bezoek aan achterneef Vinus en geen bezoek aan camino-engel Anna. Als die laatste 2 al waren gelukt. Dat is jammer, volgend jaar vakantie nieuwe kans.

Heb me prima vermaakt in Bergerac. Een flodderbroek gekocht, die 'niks weegt' voor de warme avonden.
De Jacobuskerk en standbeeld van Cyrano de Bergerac, (wie kent m niet? 🙄), met zijn grote neus, bekeken. Wist nog net dat er een film was met Gerard Depardieu. Het is een triest verhaal. Ik verwijs je naar het internet, voor de details. En nog wat super oude huizen gezien. Mooi mooi.
Op een terrasje wat gegeten en toen terug naar het hotel. Moest nog een overnachting regelen voor de volgende dag. Pluviet, pluviet.

Vrijdag 20 mei
Vanuit Bergerac meer en meer wijnvelden.
Ik heb begrepen dat men hier alles Château of Domaine noemt, mag noemen. Dus ook als je geen kasteel hebt, maar wel een wijngaard van zoveel hectare mag je jouw wijn Château noemen en dan natuurlijk een plaatje met huis met torentjes op de fles. Nou ik vind het raar. Ik vind het verlakkerij. 😆

Loop ik daar lekker te lopen te pelgrimeren tussen de wijnvelden door, schiet er ineens een slang voor mijn voeten weg. Ik gaf een gil. De slang niet, maar die wist niet hoe snel hij met opgeheven kop weg moest schuiven. Toch wel zo'n 1- 1,5 meter schat ik. Oh, ik ben geen fan! 😰 Michel had al eens gewaarschuwd voor slangen in het gras, eerst even met je stokken in de rondte meppen voor je gaat zitten om pauze te houden.
Vandaag een tweede gezien, maar die had mij eerder door en dook een tuin in, zag nog zo'n 50 cm staart wegslingeren. Brrr.

Onderweg zijn er bij tijd en wijle mensen die je aanspreken en vragen of je naar Compostelle gaat. Blijft leuk, helemaal om gezichten te zien als je zegt dat je uit La Haye (Den Haag) bent komen lopen.

En heel af en toe zijn er mensen die vragen of je wat nodig hebt. En dat waren er vrijdag 2 achter elkaar. Een meneer die met trekkertje aan het grasmaaien was, riep iets naar mij boven de herrie uit. Wááát zegt u?
Of ik water nodig had of iets anders. Het eerste deel was snel beantwoord. Nee, dank u, ik heb nog genoeg. Maar ja, of ik iets nodig heb? Is het onbescheiden om koffie te vragen of zoals ik nu deed: een toilet? Hij keek een beetje vreemd op. Laat maar, ik kruip wel weer achter een struik. En dat valt dan ook weer niet altijd mee, om een geschikt privé plekje te vinden. Was er zó druk mee dat ik niet oplette en verkeerd liep. En dat duurde even voor ik dat door had. Nee, Shirley is echt de enige niet. ☺
Ik had mij net omgedraaid om terug te lopen toen er een auto naast mij stopte. Een vriendelijke dame vroeg mij of ik nog iets nodig had, water of...
Hoe is het mogelijk 2x dezelfde vraag binnen een half uur.
En toen had ik net mijn kleine flesje leeg, dus: ja graag water.

Mevrouw woonde langs de route, iets verderop.
Daar aangekomen, bij een erg leuk huis, kwam ze me tegemoet op het pad. Zij vertelde dat zij daar woonde met haar man die dementerend is. Hij heeft Nederlandse grootouders, vernoemd naar zijn opa die ook Wim Jansen heette (daar hebben we er meer van 😉). En deze Wim met een flinke pleister op zn voorhoofd, begroette me met: Goedendag! 🙂

Zij had een glas limonade met vlierbloesemsiroop 😋, en een appel klaargelegd en vulde mijn flesje met water. Zij was van oorsprong Zweedse, haar man Amerikaan en in Engeland gewoond. Vanuit daar hadden ze dit huis gekocht als vakantiebestemming, alles zelf opgeknapt en in 1985 besloten om er definitief te gaan wonen. Zij werkt als docente Engels op een middelbare school in Bergerac. Ze had nu zorg geregeld voor haar man. Dagelijks kwamen er mensen/vrijwilligers langs om bij hem te zijn als ze naar school was.

Naast het huis in de tuin stond een schattig klein huisje. Bestemd voor pelgrims, chambre d' hotes of vrienden die langskwamen en ze liet het even zien. Ze verontschuldigde zich voor de rommel. De keuken lag overhoop want ze was bezig met de 'plumbing', de leidingen. En ze deed het zelf. Maar wat een leuk plekje!! Als je daar verblijft kun je ook mee-eten en ze zei nog toen ik de kosten vroeg: ik maak een goed ontbijt hoor, met van alles om te kiezen. Ik geloof het! En de pelgrimsprijs was heel schappelijk.

In de app, waar ook slaapplaatsen vermeld staan kon ik haar niet vinden. Toen bleek dat het op de verkeerde plek stond aangegeven. Das niet echt handig als je een slaapplaats zoekt. Je kunt een mail sturen naar de organisatie en dan wordt het gewijzigd in een nieuwe downloadversie. Dus nu actuele info toegevoegd. Handig voor volgende pelgrims.

Verder gelopen door de smoorhitte naar Gageac. Volgens de beschrijving lag het huis vlakbij een kasteel, maar dat klopte niet. Weer een huis met een zwembad. En een nogal dramatische gastvrouw. Ze had duidelijk iets onder de leden en liet dat merken ook. Met alle oeh's en ah's en vertrokken gezichten. En soms draaiende ogen als ze mij vertelde hoe erg. 'Mijn knieën, ahhh!' Maar wel steeds vliegensvlug opstaan. Ik begreep dat ze reuma had en ik zag de dikke knokkels op haar hand. Niet fijn.
Ben lekker uitgerust en heb me in huis vermaakt, eerst op mijn kamer die redelijk koel was, toen in de huiskamer waar beter internet was. Bezig met reservering voor komende nachten. Gastvrouw Josianne stond in de keuken en de 'merde!'s' (shit!) en andere uitroepen en gemopper waren niet van de lucht. En of dat nu het niet goed werkende internet was of iets met het eten, geen idee. Maar goed, tegen mij was ze vriendelijk. 😉☺ Ik vond haar bij nader inzien wel grappig met haar maniertjes en drama. En tijdens het eten was het best gezellig. Ze kreeg niet veel pelgrims over de vloer. Ik was de eerste sinds maanden en met chambre d' hotes voor anderen was ze gestopt. Teveel werk. Ze had een gerecht uit de regio (op zn Perigords) voor me klaargemaakt, althans het varkensvlees was op een bepaalde manier bereid, wat het precies was, weet ik niet. Het was lekker, maar geen bijzondere smaak. En ze vroeg wat ik zoal bij anderen te eten kreeg. Dat was de laatste 2 avonden couscous salade/ tablouleh; makkelijk en koud eten in verband met de warmte.
Dat gezicht van haar, haar ogen vielen er bijna uit. Dát was toch geen Frans eten om aan een gast voor te zetten!!
Ik vond het wel vermakelijk.

Zaterdag 21 mei
Vroeg uit bed. Iedere avond wordt gevraagd hoe laat je wilt ontbijten en ik vraag nu schoorvoetend half 7 en tot nu toe bij niemand een probleem. Kreeg voor Franse begrippen een aardig uitgebreid ontbijt. Nou ja, het was ook geen goedkoop onderkomen hier. Tijdens het ontbijt kwam het weer op haar klachten. Ik heb haar geadviseerd te vragen naar een ergotherapeut, voor advies over afwisseling rust en bezig zijn en aangepast bestek. Geen idee hoe dat hier werkt en ook geen idee of ze op mijn advies zat te wachten.
Gisteren kreeg ik nog wel een lief smsje van haar dat ze blij voor me was dat het niet meer zo heet was. Erg aardig.

Op weg naar Saint Foy la Grande. Josianne zei met opgetrokken neus dat er niks aan is. De plattegrond ziet er zeer geordend uit: allemaal straten in een ruitjespatroon. Het is vast een oude vestingstad. En op zaterdagochtend tot 1 uur markt, das wel leuk. Even stevig doorlopen dan, om dat te kunnen halen.

De bloemen, bloeiende bomen en heesters onderweg heb ik zien komen en vergaan, verwelken. In het begin veel magnolia's, daarna seringen en roze prunis (heel kort) en ook nog een andere struik met heerlijk zoet ruikende witte bloemetjes. Nu veel rozen, kamperfoelie en vlierbloesem. Zo lekker!! Ik hang regelmatig ergens met mn neus in de struiken.

In Sante Foy was men de markt aan het opruimen, toen ik arriveerde. Wel apart al die rechttoe rechtaan straatjes, veel vergane glorie. Een restaurantje zoeken viel nog niet mee. Wederom was er veel gesloten. Toch één gevonden en daar was het megadruk op terras. Wel leuk, een mix van bewoners die ná de markt nog even wat gaan drinken of eten en vakantiegangers. Ik viel wat uit de toon met mn grote rugzak. 😃
Heerlijke salade gegeten en ijs toe. Daarna de laatste 1,5 km door de hitte naar mn onderkomen.

Ik moest de Dordogne oversteken en kwam in het aangrenzende Port-Sante-Foy.
Een hekje met schelp, daarachter een grote tuin/ gazon en een groot huis. Charley was mijn gastheer. Een kort gezet heerschap met dikke buik in korte broek. Toen ik aankwam stak hij meteen van wal hoe hij het voor me geregeld had en ik snapte er niks van. Toen zei hij, er is nóg iemand, een pelgrim. En hij riep Felix erbij. Felix was er al 3 dagen, want had een geblesseerde knie en kon niet veel lopen. Omdat er geen verbetering was had hij besloten naar huis te gaan en Charley zou hem de volgende ochtend naar Bordeaux brengen. Het kwam erop neer dat ik niet in de gite sliep, maar in zijn huis, want hij en Felix zouden vroeg opstaan. En dan had ik er geen last van. En er kwam nog een pelgrim. Snapte nix van mijn voorkeursbehandeling en het voelde niet helemaal ok, moet ik zeggen. Felix zei ook al: ik heb het hem gezegd dat iedereen door elkaar slaapt, mannen en vrouwen. Maar goed Charley bleef bij zijn besluit. Moet zeggen dat het huis boven redelijk koel was, waarschijnlijk beter dan in de gite, een klein huisje naast het huis. Heb boven een tijd op bed gelegen, das met de hitte de beste plek. En ik bleek de gehele bovenverdieping voor mij alleen te hebben.

Ik werd geroepen toen Harry was gearriveerd. Charley had al gezegd dat er nog een Nederlander kwam die geen Frans sprak. Harry was een Brabander van 70 jaar. Die alleen op pad was en zich in het Engels probeerde duidelijk te maken. Tja, dan kom je op de meeste plaatsen niet ver. Charley sprak wat Engels, Felix niet. Ik moest vertalen want Harry wilde boodschappen gaan doen. Wilde hij dan niet mee-eten? Charley zei er is ook wel brood genoeg, dus voor de lunch kan hij een baguette mee nemen. Het werd me niet duidelijk of er voor iedereen baquettes voor de lunch waren. Het was lastig vertalen, want ik kreeg stereo info van Harry en Charley 😄
Ik had ook wat nodig voor onderweg, maar had bedacht dat er 's morgens vroeg wel een bakker open zou zijn, maar ook op zondagochtend vroeg? Charley ging Harry wegbrengen met de auto, vanwege de hitte en hij zou gelijk vragen hoe laat de bakker open was. Ik vroeg aan Harry, als de bakker nog dicht was op zondagochtend of hij dan nu een broodje voor me wilde kopen.
Toen ze terugkwamen had Harry brood voor me gehaald én meldde Charley dat de bakker om 6.30 open gaat, ook op zondag. 😆

Ik had aan Charley gevraagd of hij ook gelopen had naar Compostella. Hij zei nee, maar ik heb mijn eigen camino gedaan.
Hij was met 8 mannen de Oceaan over geroeid, in 35 dagen, 8 uur en 30 minuten, vertelde hij trots. Vanaf de Kanarische eilanden naar st Martinique (dat is een eiland waar Frans gesproken wordt 😉). Het leven aan boord met 8 man in een kleine ruimte was een belevenis op zich. Tijdens het eten zei Felix: Charley is net als een kat: hij heeft 9 levens en dat bedoelde hij in de zin van de verschillende dingen die hij had gedaan in zijn leven. Charley had er smeuiige verhalen over die ik aardig kon volgen en vervolgens een korte samenvatting gaf aan Harry. Harry had zijn hele werkzame leven op een graafmachine gezeten, Felix was net met pensioen (in Frankrijk gaan ze met 60-62 jaar met pensioen) hij heeft gewerkt als timmerman en knapte oude huizen en kastelen op. De huizen, de meubels en de vloeren.
Niet gevraagd hoe oud Charley was, ik schat begin 70. Hij heeft gewerkt voor Unilever, bij de publiciteit voor schoonheidsproducten.

Zondagochtend iets later vertrokken want maar 12 km te lopen. Ik had gevraagd of ik vroeg (net na de middag) aan mocht komen, ivm de hitte. Het zou 33 graden worden volgens mijn weerschema. Onderweg meldde iemand mij nog dat het 38 zou worden. Echt niet grappig!
Ik heb uitgebreid gepauzeerd onderweg, anders was ik er al na 11 uur geweest.

Geslapen bij het echtpaar Nicole en Marcel,
een ouder echtpaar. In de achtertuin van hun bungalow, was de schuur verbouwd tot chambres. Alles nieuw en heel koel binnen, wat een zaligheid. Eerst met een biertje op een ligstoel in de schaduw in de tuin, daarna op bed.
Heerlijk gegeten 's avonds in huis bij het echtpaar. Lieve mensen.

Kreeg 'bezoek' van een mega wesp, welk soort geen idee, maar hij was gróót, 3-4 cm. Net op tijd het raam dicht. Ben nu wel klaar met al die beestjes.🐝

Het was buiten een onrustige nacht. Wind en regen, geen onweer helaas. Wel lekker opgefrist de volgende dag. Het was bewolkt en grijs. Even geen zon 🥳

Wordt vervolgd.

Périgueux - Grun - La Maure - Bergerac - Gageac-et-Rouillac - Saint-Foy-la-Grande - Saint-Quentin-de-Caplong

Geschreven door An.aan.de.wandel