Buenos dia, Amigo,s
Gisteren morgen begin ik om half 10 aan de laatste kilometers naar Finisterre. Het regent.maar het is niet koud. Zo 16 graden. Ik denk dat ik het red alleen met een hoes om mijn rugzak om op stap te gaan. Maar na enkele km moet ik toch mijn cape gaan gebruiken. Dit is voor de eerste keer dat ik op pad ben. Het regende wel op mijn aankomst dag in Barcelona maar verder alleen maar mooi weer gehad. Na eerst nog een paar stevige klimmen een berg over loop ik langs de kust richting Finisterre. Ik kom pelgrims tegen die richting Santiago lopen. Heb trek in koffie, maar veel is er gesloten. Ik voel mijn linkerknie en voor mijn knie is het beter dat er een eind aan lange afstanden komt. Ook al zeggen veel pelgrims dat ik Muxia nog moet zien. Ik blijf bij me besluit. Finisterre is het EIND!
Ik loop veel na te denken waar ik de laatste week allemaal heb gelopen en wat me bezig hield.
Dan nader ik me einde van mijn tocht. Eerst koffie. Mijn kleding onder mijn cape is vochtig. Cape niet goed of transpiratie vocht. Doet er nu niet toe, ik ben op bestemming. Het blijft regenen en ik besluit eerst naar mijn Hostal te gaan. Had een reservering verzoek gedaan maar daar was niet op gereageerd. Misschien is Hostal Rivas waar ik al meerdere keren gelogeerd heb doir Covid gesloten. Dat heb afgelopen weken meerdere keren meegemaakt. Albergues die nogaltijd gesloten zijn. Hier in Finnisterre ook. Daar kan je Compastella ophalen. Maar nu staat er op de deur dat ik een kopie van mijn stempelkaart moet opsturen naar een adres. Dan ontvang ik.via de post mijn Compostella. Ik probeer het morgen nog in Santiago. Maar als daar een lange rij pelgrims staan, vind ik het goed zo. De wandeling die ik gemaakt heb zit eeuwig in mijn mind! Daar heb ik Compastella niet voor nodig. Hostel Rivas is open en voor 60 euro 2 nachten. Alles aanwezig. Schoon en warm. Heb zelf een balkonnetje. De eigenaar is zo aardig en hij herken mij. Ook Mike weet hij nog. Eerst al dat natte goed uit, douchen en een hapje eten in het visrestaurant waar de paella zo lekker is. Ontmoet daar veel Nederlanders die met busreis de steden en dorpjes langs de Camino bezoeken Ze vinden het heel bijzonder dat ik 1300 km heb gelopen en willen mijn aanraken en foto,s maken. Ik laat het allemaal toe Zelf vind ik het nog steeds geen prestatie. Ik heb er de tijd voor gekregen en mijn fysieke gesteldheid. Sterk, een goede conditie en veel spierkracht. Ook is een belangrijk aspect hoe het thuisfront op jou keuze van vertrek en lopen reageert.
Maar ja, er moest nog wat gebeuren vanmiddag. Na de zee en naar de vuurtoren. Inmiddels is het droog geworden. Nog wel steeds grijs. Maar niet koud. Ik ga een handdoek halen om me af te drogen op het strand. Ik zie wel wat er gebeurd.
Het is een klein stukje lopen naar Praia do Mar de Fóra. Als er nou maar iemand is die het vast kan leggen. Het ziet er allemaal.erg verlaten uit. Hoe meer ik in de buurt kom hou dit me.bezig. Zal toch niet zo zijn. Dan.ineens zie ik iemand op het strand zitten Oké komt goed. Ik loop het strand op en loop op die persoon af. Ik zeg dat ik wat te vertellen heb. Ik stel me voor en hij ook. Lucas uit Madrid..Heeft een stuk op de Camino gelopen en is helemaal bezeten van de zee. Ik vertel mijn verhaal en hij vindt het zo geweldig. En dan gaat het gebeuren. Hij zal alles vastleggen. Voormij, voor me Jan, kinderen, kleinkinderen, vrienden, collega,s en voor iedereen die mij gevolgd heb op deze camino. Neem mijn voorzorg maatregelen horloge af, buikbuidel af en dan lopen naar de zee waar ik naar gelopen en zo uitgekeken heb de afgelopen weken. Ik loop de zee en plotseling is het te diep om te blijven staan. Dan zwemmen. Heerlijk! Ik ben zo happy. Zo blij. Mensen ik kan me gevoel hierbij niet goed overbrengen Wat was ik blij. Op het strand heb ik nog een leuk gesprek met Lucas. Hij vertelt mij vanmorgen op het andere strand ook een pelgrim gefilmd te hebben en laat het mij zien. Leuke jongen, foto maken en dan met natte kleding naar mij hostel. Invoelen zo gelukkig. Daarna richting de vuurtoren. Eerst een fles champagne kopen en de laatste 4 km lopen. Af en toe een beetje regen maar ik zet door. Morgen kan het ook regenen. Bij de vuurtoren is het altijd druk. Er staat een behoorlijk windje. Bij kilometerpaal 0 laat ik een foto maken en loop door echt naar het einde van de wereld zoals ze het noemen. .Dan de fles champagne goed schudde en knal de kurk is er van af. Een meisje zet het vast voor mij. Dan loop ik weer terug naar mijn hostel en ontmoet een pelgrim die ik vaak onderweg tegen kwam. Hij feliciteer mij en ik hem. Hij is eerst nog in Muxia geweest en nu hier. Hij zegt grote bewondering voor mij te hebben en vind mij een strong women.
En ik steek mijn beide handen in de lucht en zegt dat het een gift is van hierboven.
In Finisterre koop ik wat bij de supermarkt en ga lekker naar mijn kamer alles verwerken wat ik allemaal gedaan heb. Nergens geen zin meer in en lekker op mijn bed tv kijken. Vanmorgen nog steeds grijs. Ik kan beneden ontbijten. 12 uur is er een mis in de Iglesia Santa Maria de Arenas. Als ik daar om half 12 de kerk binnen stapt krijgen kinderen van ongeveer 8-10 jaar godsdienst les. Kinderen moeten 1 voor 1 het onze vader hardop bidden. Als het goed doen krijgen ze een pluim. De kerk loopt vol en het koor met gitaarspel gaat inspelen. Ik geniet hiervan en vind dit nog mooier als de grote cathedraal in Santiago afgelopen dinsdag. Zo klein en oud kerkje. Ik geniet van de eenvoud.
Nog even ergens koffie gedronken en heerlijk luieren op mijn kamer. Morgen gaat de reis beginnen naar huis. Heb alles voorbereid en Corona regels doorgenomen. Ik lees dat in Nederland de besmettingen weer toeneemt. Heb een hapje wezen eten aan de haven en warempel de zon kwam nog even. Nu is het weer grijs en mist. Kan geen 20 meter voor me zien.
Ja, en dan wat gaat zo.belevenis met je doen. Wat heb het gedaan met mij? 30 augustus vertrok ik en wist niet wat mij te wachten stond. Wist wel dat het eerste stuk eenzaam zou zijn. Geen pelgrims. Totaal alleen op pad.
Dat alleen zijn is wel een terugkomend iets geweest op mijn weg. Bij Logroño dacht ik dat de stilte gebeurd was. Je leest altijd verhalen dat mensen elkaar ontmoeten en vrienden voor het leven zijn geworden. Zoals Corrie en Frea voor mij. Dit is zo waardevol.geschenk dat ik heb gekregen door het lopen van een camino. Ontmoetingen die er nu gehad heb waren kort van duur. Toch zijn er een paar die een plekje in mijn hart hebben gekregen. Dat lieve oude mannetje waar ik een bed kreeg zal ik nooit vergeten. Antoine die mij iets heel bijzonders vertelde. Enz Ook ben ik er achter gekomen dat ik goed alleen kan zijn en het dus goed heb met mezelf.
Dit is echt een geschenk. Ik heb me nooit eenzaam gevoeld.
De allereerste pelgrims in de middeleeuwen liepen ook alleen. Dat kwam vaak in mijn gedachten. Voelde een soort gebondenheid. Een pelgrimstocht lopen doet heel veel met je. Je heb eindeloos tijd om na te denken. Over hoe je in het leven staat. Wat belangrijk is voor jou. Wat kan ik voor een ander nog betekenen? Hoe kan ik een ander nog helpen?
ik heb een ongelooflijk mooie camino achter de rug. Ik heb meer gevonden dan ik had verwacht, ik heb ook verdrietjes en die heb ik een plek kunnen geven. Deze camino was het mooiste kadootje dat ik mijzelf ooit heb gegeven.
Ja en dan lieve mensen jullie reacties op mijn camino. Het was heel waardevol. Gaf mijn kracht om elke dag weer op pad te gaan. Had er elke dag weer zin in. Jullie felicitaties op Facebook en appjes echt heel mooi. Ik heb al gezegd voormij is het geen prestatie. Ik voel me geen topper. Ik heb het mogen doen. Er zijn onder ons mensen die keihard vechten om ziektes te overwinnen. Dat zijn voormij toppers. Dat zijn mensen die dagelijks applaus verdienen om weer de dag door te komen. Het liefst zou ik deze mensen wat energie en kracht van mezelf willen geven. Helaas zo werkt het niet maar ze zijn wel in mijn gedachten. In elke kerkje waar Ik de gelegenheid had heb ik kaarsen laten branden. Verlichting mag brengen in het dragen van alle leed en beperkingen voor mensen onder ons.

Mijn zolen zijn echt versleten. Zit geen grip meer op. Super glad. Moet uitkijken bij steentjes en bij een natte weggedeelte. Ze hebben mij wel veel kilometers gedragen en gebracht waar ik wilde zijn. Nog 2 dagen zal ik ze aantrekken en dan mag mijn zus er weer plantjes inpoten. Krijgen ze een plaatsje in de tuin. Het zit erop lieve mensen. Dinsdag 13.55 uur ben ik op.Schiphol en dan ben ik weer thuis. Ik hoop.jullie allemaal weer snel te zien.

Ten slot nog een mooi gedicht van
Marinus van de Berg

Wie wandelt, wandelt nooit alleen
altijd zijn er wel vogels, altijd de wind
of de waterstromen.
De bronnetjes soms of passanten.
Altijd zijn er de bloemen
en wolken die je groeten
of de strakke, blauwe hemel.
En de zijwegen en kruispunten
die vragen om een keuze.
Altijd zijn er je gedachten
die meetrekken als engelen
of als duivels, die je plagen.
Alleen wandelen bestaat niet.
Wandelen brengt je ook altijd
weer op je innerlijke weg
en......het brengt je thuis.

Dikke kus Lida.

Geschreven door Lida.op.pad