Buenes Tartes Amigos,
Om 7 uur vanmorgen vertrokken voor de een na laatste etappe. Toen we de deur uitstapte viel er wat lichte regen. Eerst dan maar koffie drinken en de regenkleding aan doen. Uiteindelijk viel het gelukkig mee en konden we na een half uurtje het weer inpakken. Ik vond het warm vanmorgen en het kon in het begin niet in mijn ritme komen. Kon vannacht niet slapen en heb een slaappilletje ingenomen. Dat is waarschijnlijk de oorzaak geweest. Gelukkig rond 9 uur liep het weer als een trein. We lopen door dorpjes en bossen. Steeds meer met eucalyptus bomen. Dat ruikt lekker en weer iets anders als een eik. Ik heb nog niet geschreven dat het mij zo verbaasd dat er in de dorpjes waar we doorheen lopen mensen wonen in mooie opgeknapte huizen of nieuwbouw. Aan de overkant of ernaast staat dan een ingestort krot of een en ander bouwval. Je zou zeggen daar wil je toch niet naast wonen. Het is echt een mengelmoes van nieuw en misschien wel honderd jaar oud. Bij ons is het zo als je buurman zijn huis of zijn tuin verwaarloost dan komt de gemeente langs met het verzoek er wat aan te doen. Hier mag alles.
Om half 1 waren we voor vandaag op onze bestemming. We waren vanmorgen allebei wat stilletjes. Mijn gedachten gaan terug naar vorig jaar toen ik thuis kwam na mijn camino met Anita en Koen. We hadden een fantastische mooie tijd gehad wat ik nooit zal vergeten. Met je kinderen zoiets ondernemen is zo bijzonder. We hebben het ook over Marnix gehad en zo was hij vaak genoeg bij ons aanwezig. Het lopen en onderweg zijn geeft mij kracht om de dingen van het leven aan te kunnen en een steun te zijn voor alle lieve mensen om mij heen die het nodig hebben. En zo kreeg ik het plan om mijn langgekoesterde wens om de Camino de la Plata te gaan lopen. Eerst met Corrie er over hebben en aan haar vragen of ze met mij gaat. Toen het eenmaal zeker was dat ik alleen zou gaan werd ik toch wat onzeker. Ook met de velen ervaringen en km in de benen vond ik het spannend. Ik vertrouwde erop dat het goed was. 9 April ben ik vertrokken van huis voor de 1000km. Morgen nog 20km. Wat heeft mij het meest ontroerd?
Pffff dat is zo veel. De natuur is zo mooi en dat heb ik al eens geschreven dat heeft mij bijzonder deze keer geraakt. Ook de enorme gastvrijheid van veel lieve mensen. De kleine gesprekje zo langs de weg.
Dat ik Frea heb mogen ontmoeten. Alle twee zijn we alleen vertrokken van huis om de camino te lopen. Dan kom je elkaar na zo 5 dagen tegen. Wat heb ik geluk gehad. Natuurlijk had ik het ook alleen gedaan maar met zijn tweeën is het nog mooier geworden. Frea heeft mij het geduld gegeven om naar de vogels te luisteren, de bloemen te bekijken. In het begin liep ik veel te snel. Ik wilde maar kilometers maken maar kwam tot de ontdekking dat dit niet vol te houden was. Ik ben dus van koers veranderd en dat heb me erg goed gedaan. Nu ik lekker slapen en morgen gezond weer op en rond de klok van 1 uur hopen we samen voor de cathedraal te staan. Dikke kus. Lida.

Geschreven door Lida.op.pad