Buenas Tardes,
Gisteren vierde Nederland bevrijdingsdag. Frea en ik hebben allebei onze rood-wit- blauwe strikjes opgespeld. In Salamanca was het gisteren ook Dia del Libro. Kinderen deelde kaartjes uit met een zakje zaad om dit te zaaien in je tuin.
Mooi gebaar!
Om 8 uur vertrekken uit Salamanca. (In de titel van mijn vorige verslag heb ik vergeten Salamanca te vermelden) Ik heb niet zo goed geslapen. Was veel rumoer in de stad. Ik hoorde muziek en tegen half 5 was het pas stil. Ook in de Hostel was het rumoerig. Stemmen en deuren die hard open en dicht gingen. Maar ja dat hoort er allemaal bij op de camino. Toen we stad verlaten om half 8, waren ze op Plaza de Mayor alle stoeltjes en tafeltjes aan het klaarzetten op de terrassen. In de steden in Spanje worden de straten s,morgens schoon gespoten met water. Je denkt dan dat het geregend heb maar dat is dus niet zo. Salamanca is een schonen stad. De hele dag zie je mensen de straat vegen of er komt een grote stofzuiger langs.
We gaan in de eerste bar die we tegen komen koffie drinken. Yoghurt met kaakje was ontbijt vanmorgen. Toen we stad uit liepen kwamen een man tegen die ons een goede camino wensde. Hij vertelde dat hij vrijwiligerswerk had gedaan bij pater Don Blas. Later toen we al verder waren gelopen riep hij ons. Wij stoppen en hij wilde ons een foto laten zien op zijn mobiel. Met een sigaret in zijn mond vroeg hij aan ons 10 euro voor de bus. Wij zeiden dat we zo iets niet doen, toen vroeg 9 euro. Nogmaals nee gezegd en zijn hard doorgelopen. Als zo man s.morgens op de route gaat staan spreekt hij waarschijnlijk al de pelgrims aan die voorbij komen en dan komt die nog mooi aan zijn mony. In Spanje wordt er nog veel gebedeld bij kerken, supermarkten en op straat.
De route van vandaag ging voornamelijk een groot stuk over de Meseta. We komen door Calzada de Valdunciel. Dit is het laatste dorp in de provincie Salamanca. Rond 10 uur kunnen we zowaar onze pijpen afritsen. Heerlijk en eindelijk wat beter weer. We passeerde 1 dorpje waar we nogmaals koffie drinken. We zouden 13 km lopen maar het lopen ging zo lekker dat we nog 7km verder zijn gelopen. Op de route stond aangegeven dat er een herberg "Casa Saso" op die 7km zou zijn. Als we morgen die 12 km aan de volgende route plakken win ik er een dag mee. Dat is gunstig omdat ik nog steeds niet op schema loopt. Rond half 3 kwamen aan bij Carmen de hospitalero. Wat een gezellig mens en wat heeft ze een prachtige tuin. Het is Paradijsje. We slapen in een soort bouwkeet. De matrassen liggen op pallets. Het is er schoon en is met smaak ingericht. Carmen zegt voor ons te gaan koken. Later arriveren er nog 2 Belgische vrouwen, Hilde en Mieke uit Antwerpen. Zij zijn ook gestart in Sevilla. Om 7 uur gingen we gezamenlijk eten en vertellen we elkaar onze ervaringen over de camino. We eten binnen , ook als is het mooi weer maar Carmen zegt dat er dan vliegen komen. Half 10 doen we het licht uit en gaan heerlijk slapen. Vanmorgen om 7 uur ontbijt bij Carmen, een foto gemaakt en met een dikke kus op ons beide wangen vertrekken we uit het Paradijsje. De eerste 13 km lopen brengt ons in El Cubo de la Tierra del Vino. Het land van de wijn. Tot de vorige eeuw was dit een groot wijngebied totdat de druifluis de wijngaarden grotendeels vernietigden. Er zijn nu nog enkele wijndomeinen.
Het landschap bestaat uit grote velden met akkerbouw. Lange verrijdbare sproeier op de velden. Eindeloze en zonovergoten paden waar we ons op bevinden. Prachtig, maar er komt geen eind aan. Steeds gaat er door mijn hoofd" No pain, No game! De temperatuur stijgt en de Belgen lopen achter ons. Vanmorgen vertelde Mieke dat ze vorig jaar een nieuwe knie operatie heb ondergaan. Het litteken is nog goed te zien. Wat een wonder dat ze nu de de camino loopt. Zij heeft haar rugzak op een karretje dat hangt aan haar middel en trekt zij met zich mee. Goed hè. Dus mensen met nieuwe knieën je kunt altijd nog de camino lopen. Om 2 uur komen we eindelijk in Villanueva de Campean aan. De herberg bevindt zich in het begin van het dorpje. Het is er koud. Dikke muren en weinig ramen. We zijn eerst gaan eten. Het nagerecht eten we buiten op want de Spanjaarden zitten te kaarten en gillen tegen elkaar. Een terras is er niet. Daarna douchen en nu zit ik in de zon mijn verslag te schrijven. Morgen naar Zamora. Zo ben ik van lieverlee morgen 4 weken van huis.
Ik had tegen mezelf gezegd dat ik in Salamanca een beslissing zou nemen om evt mijn achterstand weg te gaan werken en dus alleen verder gaat. Er zijn een aantal redenen waar ik over nagedacht heb de afgelopen dagen. Afstanden van meer dan 25 km is momenteel niet goed voor mijn linker knie. S.morgens start ik met een rekverband en als ik geen last heb doe ik rond 12 uur het verband eraf. 12 kilo op je rug geeft nu wat overbelasting aan mijn knie. Mijn knie is niet dik of zo,alleen ik voel wel wat en doet dit preventief. Ik moet nu nog zo 450 km.
De routes op de Via de la Plata zijn zo verschrikkelijk, eindeloos lang dat ik blij ben dat ik niet alleen loopt. Ook al loop ik vaak stukken alleen. Maar dat er iemand in de buurt is, is wel erg fijn.
Wat ook een reden is dat er onderweg zoveel moois is dat mij ontroert dat ik zo blij ben dat ik dit met iemand kan delen. Natuurlijk heb ik veel pelgrims om mij heen en eenzaam zal ik niet zijn als ik alleen verder gaat maar ik heb toch besloten om met Frea samen op te lopen. Gezellig met elkaar in de herberg. Soms zijn er alleen mannen in de herberg en ben ik weer blij dat we samen zijn. Ik zie nu wel hoe het gaat lopen. Misschien halen we samen nog een aantal dagen in. Comme si .Comme sa!
Frea is blij met mij en ik met haar. We kunnen het goed vinden elkaar.
Buen Camino. Dikke kus.

Geschreven door Lida.op.pad