Bon Giorno,
Zoals de titel aangeeft voor dit verslag is het van het ene klooster naar het andere klooster. Kloosters liggen hoog in de bergen en dat belooft pittige wandelingen. Afgelopen nacht was het koud geweest en ik ben met al mijn kleding aan mijn slaapzak ingekropen. Het matrasje was zo 5 cm dik en daaronder lag een plank. De bedden kraakte verschrikkelijk. Gelukkig waren we maar met zijn drieën. Anders zou het een hoop herrie en gekraakt hebben gegeven. Om half 6 en daarna om het half uur ging de klok luiden. Ik was dus snel in de kleren en na het ontbijt moesten we direkt onze regenkleding aan. Het regende behoorlijk. We zouden niet naar Calmaldoli lopen maar een alternatieve route naar Baldia Pragalia. Ook zou de Duitse pelgrim met ons oplopen. Maar eerst moest ook nog contact gezocht worden met het thuisfront. We hadden de afgelopen 20 uur totaal geen bereik gehad en zelfs geen gps signaal konden we krijgen. In principe waren we van de aardbodem verdwenen. Jan was dan ook erg ongerust geweest en was erg blij mij stem weer te horen. Het eerste stuk naar Baldia was over de weg maar daarna doken we het bos in. Een klim naar boven het was glibberig maar met rustig aan lopen en goed kijken waar je voeten zet ging het goed. Daarna weer een stuk over de weg en toen naar beneden naar onze eerste stop voor vandaag. We hadden slecht uitzicht in die laaghangende bewolking. Met het afdalen had de Duitse pelgrim het erg moeilijk. Ze durfde eigenlijk niet haar voeten te verzetten. Ik heb haar steeds bij moeten staan. Van dan moet je daar je voet zetten en goed je stokken gebruiken enz. Het duurde erg lang voordat we beneden waren. Maar ja. Samen uit samen thuis.
Onze stop gebruikte we voor onze magen te vullen en ons overnachting te reserveren. Half 1 lopen we richting Biforco. De route heb ik uit het duitse boekje gehaald en had hier ook de gps van. Stond ook goed aangegeven. We zouden ook weer een stevig klim krijgen. De regenkleding opgeborgen, het is droog en we hebben een klein zonnetje. Al snel zitten we in een soort watergeul met stenen en takken due ons omhoog lijdt. Jullie raden het al, het wordt een lijdend weg voor onze Duitse pelgrim. Ze kreunt, ze zucht en haar ademhaling is erg snel. Ik probeer ze kalm te krijgen wat ook niet lukt. Als ze maar een beetje lucht heeft wil ze al weer verder. Corrie en ik zijn ook nog angstig dat we straks moeten gaan reanimeren. We hebben helemaal geen bereik hier. Of je dan 112 kan bellen weet ik niet want deze situatie heb ik nog nooit mee hoeven te maken. Trouwens hier in Italië hangen in elk klein gehucht een defribilator. Staat ook duidelijk aangegeven als je het dorpje of gehucht binnen komt. Nu dat werd erg zwaar. En toen gingen we dalen. En toen werd het nog meer een drama. Ze stond helemaal vast en het duurde erg lang voordat ze 100 meter had gelopen. En wij maar wachten. Halverwegen ging het echt niet meer en zei ze dat ze dat diabetes heeft en suiker nodig had. Toen ging haar rugzak open en vielen de briefjes van 50 euro gewoon uit haar rugtas. Nou om het verhaal korter te maken viel ze nog 2x, haar rugtas ging helemaal steef hangen en toen weer op een weg kwamen ging ze vragen aan de mensen daar of er taxi was. Helaas niet en toen zag ze bouwvakkers bezig zijn en vroeg ze of zij mee kon rijden naar Biforco. En ja hoor dat kon. Wat waren wij blij dat we van haar af waren. Toen werd het voor ons nog 5 km dalen over een stenig pad. Half 6 waren we bij ons pension en onze pelgrim was gearriveerd en lag op bed te rusten. Eerst een lekker biertje en boodschappen doen voor het avondeten. Het restaurant was gesloten en we konden wel zelf koken. Jan heb ik nog net kunnen bellen want het de bereikbaarheid was weer minimaal..Daarna eten met zijn drietjes aan een klein keukentafeltje. Er was nog een Duits meisje gearriveerd. Zij loopt de route alleen tot Assis. We liggen met ook met zijn drieën op een kamer. Corrie heeft toen netjes gezegd we houden van je maar morgen gaan wij weer samen op pad omdat het tempo zoveel verschilt. Zelf wist zij niet of ze morgen überhaupt wel ging lopen. Ze had veel pijn in haar linkerzijde. Ik denk wat ribkneuzingen. Na een nacht waar ik weinig geslapen had liet ze haar linkerzijde zien en hier zo een grote blauwe plek. Ze ging vragen of ze met de schoolbus mee kon rijden naar Chiusi della Verna. Daarna gingen wij op pad naar het klooster van Sanctuay of la Verna. Het zou een zware klim worden. Van 500 naar 1200meter hoog. In Rimbocchi waar we doorheen komen willen nog wat kopen voor proviand ook al is het maar 8 km maar je weet het nooit. We kochten er wat koeken want meer was er niet. En toen zijn weer de klim begonnen naar boven. Eerst nog proberen om door een rivertje te komen. De beste plek zoeken om deze over te steken. Schoenen uit doen willen we niet. Het lukt en dan klauteren we ons zelf omhoog. Het is erg stijl en het ligt vol met grote keien.. Het weer is prima en er zijn vele plekken waar we een prachtig uitzicht hebben over de bergen. Na zo 4 km wordt het klimmen minder zwaar. Maar dan gebeurt er is met mij zelf waar ik niet op zit te wachten. Ik krijg zwieber benen en vreselijke buikkrampen. Mij ceintuur van mijn rugzak is al teveel om om mijn middel te hebben. Na dat ik wat gegeten heb vervolgen we de route. Wat was ik blij dat ik dat klooster hoog zag liggen. Nog even een steile klim om er te komen. Na het inschrijven en we een bed hadden ben ik zo ziek geworden. Ik denk aan een voedselvergifting. Zit erg vaak op het toilet en dat gaat zo de hele nacht door. Ik heb niets meer kunnen eten of drinken. Ik voelde me zo zielig. Als ik dacht dat het over was begon het weer. Op slot ging ik met mijn schoenen in bed liggen zodat ik snel bij het toilet was en dan liep het nog mis. Corrie is wel wezen eten in het klooster er heeft er gisteren nog mooie foto,s gemaakt maar ikzelf was er te ziek voor. Het klooster ligt op een hoogte van 1238 meter. Het is een indrukwekkend bouwwerk. De legende zegt dat Francicus hier in de zomer van 1224 zijn Stigmata ontving. De cel waar hij verbleef is te bezichtigen dat heb vanmorgen gedaan toen ik me wat beter voelde. Ik gewacht tot dat iedereen weg was, we sliepen op een slaapzaal met 25 bedden. Toen ben ik opgestaan. Lekker gedoucht en met Corrie naar de eetzaal gegaan waar ik alleen thee en een beschuit gegeten heb. Dat bleef goed gaan. We nemen het besluit om vandaag een rustdag te nemen. Ik vind een huisje bij booking.com. Ligt beneden in het dorpje ,Chiusi della Verna.
Er staat vermeld dat er een wasmachine is dus wat wil je nog meer. Om 11 uur arriveren we in het dorpje en moeten ons melden bij een bar. We worden naar het huisje gebracht en het ziet er pikkobello uit. Het gaat weer goed met mij maar ik kijk nog wel even uit. Drink geen water meer uit de kraan en eet ook geen koeken meer. Misschien hebben ze rotte eieren hiervoor gebruikt. Corrie heeft dan wel geen last maar ze was ook wat misselijk. De was hangt en we zitten lekker in de tuin. De tuinman is net wezen snoeien en heeft het gras gemaaid. Morgen pakken we de route weer op. Hartelijk bedankt voor jullie leuke reacties. Het is best wel heel zwaar de route. Niet te vergelijken met de spaanse route,s. Onze Duitse vriendin heeft dat ook heel erg onderschat. Ze had alleen Porto Santiago gelopen. Ik denk dat ze elke dag een taxi of de bus nu neemt.
Dat moet ze ook maar zelf weten. Maar wij nemen haar niet meer mee op sleeptocht.
Satut de noi, Va bene Ariverdeci.
Dikke kus.

Geschreven door Lida.op.pad