Het zijn alweer de laatste dagen van de vakantie.

Omdat Bas een paar dagen geleden lelijk gevallen is met de step, maar ook omdat het overdag simpelweg te warm is, doen we het rustig aan.

Zowel eergisteren als gisteren het stadje Lazise bezocht. Met de bus.
Door de ontdekking van een OV app voor Verona, gaan zowel het kopen van de tickets als het checken van de vertrektijden, lekker soepel. Alleen wil de buschauffeur ons er niet uit laten.
Ook al hebben we keurig op de stopknop gedrukt en staan we braaf bij de achterdeur te wachten, deze blijft hermetisch gesloten

Een dame die onze verbazing ziet, stelt ons gerust; de deuren gaan zo open.
Ondertussen is de buschauffeur zelf druk bezig nieuwe passagiers te helpen.
Omdat ik het niet helemaal vertrouw, loop ik toch maar naar voren, met de vraag of hij de deuren achter open wil doen. Dat wil hij wel.
Echter, zonder te verblikken of verblozen, sluit hij de deuren vóór en zet de bus in beweging.
Waarop 3 mensen gelijktijdig en in onvervalst Nederlands verontwaardigd 'Hallo!!' roepen. Dat is het sein, want de buschauffeur stopt onmiddellijk en laat ons eruit. Het blijft onduidelijk of hij ons echt niet begreep of gewoon klaar is met toeristen.

De markt in Lazise is ontzettend druk en de zon brandt ongenadig. Na wat geshopt, gegeten en gedronken te hebben, vinden we het dan ook wel weer mooi geweest.
Maar we vragen ons wel af hoe dit stadje er zonder markt uitziet.
Dat is iets voor morgen, want vanavond is het weer diner bij ons vaste restaurant op de camping. We hebben na 3 keer zelfs een vaste plek en vanavond speelt er ook nog eens een live band.
Na de band op de vorige camping, waarbij Nova bij de eerste tonen van ellende hard weg wilde hollen, zijn we wel een klein beetje huiverig hoe dat vanavond gaat.
Maar dat blijkt onterecht. Want deze 2 koppige band speelt en zingt waanzinnig goed.

Bas wil ze graag namens ons gezelschap een drankje aanbieden.
Hierop komt één van de bandleden speciaal naar ons toe gelopen om ons te bedanken en aan te geven dat ze niet drinken.
Dat wij wél van de drank zijn, is bij dit restaurant inmiddels welbekend. Want als Bas en Sanne op eigen initiatief een Limoncello ter afsluiting bestellen en ik niet, komt de ober ook aangelopen meteen exemplaar voor mij. Van het huis zegt hij. Dat is dus de 2e keer dat we een gratis drankje aangeboden krijgen.

De volgende dag is het tijd voor Lazise bij night.
Gelukkig is het bewolkt vandaag, watvde temperaturen een stuk aangenamer maakt.
We vertrekken tegen de avond, want we hebben een missie; een restaurant vinden waar ze risotto verkopen. Dat zou je bij elke zaak verwachten, maar zijn we tot op heden nog nergens tegen gekomen.

Nu er geen markt is, ziet deze stad er heel anders uit. Langs het water staan nu wat kraampjes waar kunstenaars hun zelf gemaakte spullen verkopen en er is ineens ruimte op het plein en in de straatjes. Het doet zelfs een beetje Kroatisch aan.

Na wat aankopen, wandelen we naar een restaurant waar ze risotto verkopen. Heel veel soorten zelfs. .aar slechts 1 zonder vis en met minimaal 2 personen te bestellen.
Risotto met Licorice en parmezaanse kaas. Risotto met zoethout smaak. Daar zijn we reuze benieuwd naar.
We bestellen er wijn bij en twijfelen of we wel een hele fles nemen. Maar volgens de ober is het maar een klein flesje.
Dat klopt. En de wijn smaakt zo goed dat we uiteindlijk 2 flessen bestellen.

Vanuit het niets wandelt een man met rozen het terras op. Die wil hij verkopen. Door iedereen wordt hij hardekkig genegeerd. Behalve door ons. Dat kan hij blijkbaar bijzonder waarderen. Want ook al lopen we niets, een paar minuten later wandelt hij weer naar ons tafeltje en legt een roos neer bij Sanne. Gratis. Hij wandelt weer van het terras af, achtervolgd door een paar jaloerse blikken van dezelfde mensen die hem net straal negeerden.

De laatste dag op deze camping beloofd een onstuimige te worden. Met veel regen en onweer.
Het is echter juist heerlijk. 30 graden bewolkt en af en toe en lekkere lauwe wind.
Het is een perfecte dag om de cocktails te drinken, waar Sanne ons graag op wil trakteren.
Of we ook wat willen eten, vraagt de ober. Ik wil graag chips, geef ik aan. Dat vindt hij blijkbaar grappig, want hij moet er om lachen. En als het schaaltje chips er eenmaal is, geeft hij heel expliciet aan dat dit voor mij is. Ik begin te vermoeden dat hij mij gewoon een beetje zielig vindt en bang is dat ik verhonger omdat Sanne en Bas wel eten bestellen en ik alleen om chips vraag. Dat de 2 frikadellen bij Bas op zijn bord belanden, terwijl er 1 voor mij is, lijkt die gedachte te ondersteunen.
Als het bakje bijna leeg is, komt hij aandragen met een nieuw bakje en zegt opnieuw dat die echt alleen voor mij is.
Ik eet er maar heel langzaam van. Want ik vermoed dat er wel eens een 3e schaaltje zou kunnen volgen als deze op is. 😅

We wandelen weer terug naar Freek, waar we tot onze schrik zien dat een Nederlands stel met een baby, dat ons hun hele verblijf genegeerd heeft en gisteren vertrokken is, weer terug is.
Er niets over zeggen is een beetje vreemd en dus vraag ik, geheel overbodig, of ze weer terug zijn?

Dan gaat de vrouw helemaal los. Hoe ze naar Toscane waren gegaan en dat die camping zo verschrikkelijk was dat ze al direct bij aankomst in huilen uitbarstte.
Ze hebben direct deze camping weer gebeld, met de vraag of hun plekje nog vrij was en dat was het geval. Ze was zo blij dat ze weer terug waren.
Tja, dat snappen we wel. Het is ook een hele fijne camping. Blijkbaar zo fijn dat mensen er spontaan sociaal van worden. 😁

Ondertussen is het nog steeds droog, ondanks de diverse voorspellingen over noodweer.
Maar vanwege die voorspellingen wordt aangegeven dat het mooie restaurant terras waarschijnlijk gesloten is voor het diner. Dus reserveren we maar voor het overdekte gedeelte binnen. Waar het bloedheet is.
Een uurtje later zijn we er wel klaar mee. Er is nog geen spat regen gevallen.

Morgen rijden we naar een camping in Beieren, waar ook de nodige regen voorspeld is. Ach, misschien zitten de weergoden er daar ook wel naast.

Geschreven door Esthers.camperreizen