Heerlijk geslapen. Slechts 1 uurtje wakker gelegen en genoten van de stilte. Totdat de koelkast aansloeg. Die maakt meer herrie dan de geluiden op de camping. 😁

Voor de zekerheid een lampje binnen handbereik gelegd, zodat ik wat kan zien als ik 's nachts gebruik maak van het ieniemienie toilet, verstopt ín de tafel, of all places.
Maar als ik daar vannacht gebruik van wil maken, blijkt de camper fel blauw verlicht. Veroorzaakt door het minuscule display, die de spanning van de elektra aangeeft.

Over elektra gesproken, ik ben wel benieuwd wat we sinds onze aankomst verbruikt hebben. Dat blijkt maar liefst 0 kilowatt te zijn. Daar ben ik eerst nog uiterst blij mee. Totdat ik me realiseer dat dat echt niet kan kloppen. Blijkt dat Bas de stekker in nr 150 heeft gestopt in plaats van 149, wat ons plekje is. Ja, waar staat dat nummer dan, moppert hij. Nou gewoon, recht voor het plaatsje!

Maar Bas is niet de enige die wat gezichtsveld issues heeft. Ik vraag hem de hele ochtend waar dingen liggen, die recht onder mijn neus verborgen staan. Ook gaat mijn geheugen niet verder terug dan 5 minuten. Daarom begin ik voor de zekerheid alvast 's ochtends met het schrijven van dit stukje.

Als ik weer een foto van de elektra heb gemaakt en de stekkers heb verwisseld, ontdek ik tot mijn grote schrik dat we al voor 33 euro elektra hebben verbruikt. Deze camping is al behoorlijk prijzig, maar in dit tempo is het opladen van onze telefoon en het zetten van een bakje Nespresso, goed voor een derde van het totale tarief!

Bij de receptie vraag ik voor de zekerheid nog maar eens naar de prijs. Ja, dat is echt 69 cent per kilowattuur. En dan kijk ik nog eens goed naar de foto, en zie dat aan de laatste 2 cijfers een komma vooraf gaat. Geen 33 euro dus, maar slechts 33 cent verbruik. Toch die bril maar eens wat vaker opzetten 🤣

Van schrik vergeet ik te vragen wat de code van het hek is. Het hek om, zonder omweg, naar de boot te gaan.
Dus vraag ik het aan onze Zwitserse buren. Maar die weten niet eens van het bestaan van een hek. Gelukkig krijg ik de code telefonisch als ik de receptie bel.
Ik wil dit gelijk even aan de buren doorgeven, maar volgens Bas zijn ze aan het inpakken voor vertrek.
10 minuten later komt diezelfde buurman ons de code even geven en blijkt dat ze nog een week blijven.

Bas heeft de stoelen inmiddels buiten gezet en ik wil net een eerste slok van mijn koffie nemen, als het weer begint te regenen. Dan de luifel maar even uit. Die staat net, als het zonnetje weer doorbreekt. Ik denk dat Freek en Locarno een bondje hebben. Want ook deze plek houdt wel van een geintje.

Het valt me trouwens op dat Noof een stuk rustiger is dan anders. Ze blaft en gromt niet meer naar alles en iedereen. Verheugd vertel ik dat aan Bas. Nog geen 5 minuten later blaft en gromt ons monster weer naar elke bewegende grasspriet.

Naast de code van het hek, die we al hadden, heeft onze buurman ook nog een tip voor ons; Ascona. Daar moeten we beslist naartoe. De foto's zie er mooi uit en we kunnen met de boot. Dus hup, spullen inpakken en gaan met die banaan.

Noof vindt de boot helemaal prima. Net als alle andere vormen van vervoer waarvoor ze haar pootjes niet hoeft te bewegen. Ze is de persoonlijking van NL. Oftewel Niet Lopen.
Eenmaal in Ascona roept Bas onmiddellijk dat we hier al eens geweest zijn. Ik snap waarom hij dat zegt, maar leg uit dat dit plaatsje gewoon heel erg líjkt op een plek waar we eerder geweest zijn. Maar Bas geeft niet op en benoemd allemaal bewijspunten van zijn gelijk. Ik wil er niet aan. We strijken neer op een heerlijk loungeterras, dat ook Bas niet bekend voorkomt. Zie, we zijn hier echt nog nooit geweest.

Bas bestelt een dopio en ik een Campari Spritz, voor een prijs waar we van kunnen lunchen. Waar we overigens best aan toe zijn. Maar eten lijkt hier niet mogelijk.
En dan komen de drankjes. Vergezeld van nootjes, chips en verse olijven. We mogen ze naar hartelust bij bestellen. Kijk, dat brengt de prijs weer een beetje in verhouding en onze knorrende magen tot rust.

Nadat we ons een uurtje overgegeven hebben aan nietsigheid, is het alweer bijna tijd om de boot te pakken, voordat de laatste zonder ons naar de camping vertrekt.
En dan valt mijn oog op een plek die ík onmiddellijk herken; de toiletten in een grot.
Voor de vorm zoek ik het Pindat stukje van 2 jaar er nog even bij en moet dan ruiterlijk toegeven dat we hier inderdaad al eerder zijn geweest.

Bij de haven is er even verwarring omdat 2 boten elkaar kort na elkaar opvolgen. Gelukkig is de kapitein wel gewend aan toeristen die een verkeerd bootje nemen en vraagt ons of we naar bestemming X gaan. Eh nee, naar Locarno. Andere boot, zegt ze kortaf.
Noof raakt compleet in paniek als boot nr. 1 zonder ons vertrekt. Nee!! Niet lopen!!

Pas als we op boot nr. 2 neerstrijken, laat ze zich uitgeput op het dek vallen. Het valt ook niet mee. Op 1 dag meer lopen dan de rest van het hele jaar. 😅

Weer terug op de camping, kruipt ze gauw op de bank. En wij? Wij ploffen neer in onze heerlijke stoelen. En het is maar zo droog. Nu maar hopen dat dat ook zo blijft als we er een drankje bij pakken. 🤣

Het avondeten bestaat uit de meest pittige pizza peperoni ooit. Waarna Bas uiteraard even zijn tong moet blussen met een ijsje.
Terwijl hij die op zijn favoriete vervoermiddel, de elektrische step, ophaalt, boek ik 'even' een paar dagen een eilandtour op Elba. Dat mislukte vorig jaar door hevige regen. Blijkbaar is dat element inmiddels een soort van traditie geworden. Hopelijk hebben we die met het vertrek uit Duitsland achter ons gelaten..

Geschreven door Esthers.camperreizen