Rond half 6 in de ochtend komt Nova bij me bietsen of ze op bed mag. Heb je geen kleine kinderen meer die je in alle vroegte wakker maken, dan doet je hond het wel.
Nova zelf valt vervolgens weer in een diepe coma, maar haar baasje is nu klaarwakker.

Dan maar weer wat Googlen. Naar een bestemming, ergens tussen Wurzburg in Duitsland en Tenero Contra in Zwitserland in. Of juist een route daar voorbij. In Italië bijvoorbeeld.
Ik voel me net een kind in een snoepwinkel, met zoveel keuzemogelijkheden.

Vandaag is een reisdag. Al valt de lengte van de reis alles mee. Nog geen 300 kilometer.
Stipt om 9 uur rijden we weg. De twee mislukte douchepogingen van Bas gisteren hoeven we ook niet af te rekenen. Fijne camping in een mooie omgeving. Ik kom er graag nog eens terug.

Binnen vijf minuten legt Nova zich er letterlijk bij neer dat het weer eventjes duurt voordat ze haar pootjes kan strekken. Wat een verschil met onze allereerste camperervaring-met-hond, toen Nova de 10 minuten durende rit, van huis tot aan de camping, haar ongenoegen uitte door ons non-stop op gepiep te trakteren.

Een uurtje voordat we er zijn, stoppen we voor een tankbeurt. Zowel voor Fred als voor Noof. De eerste heeft het nog niet echt nodig (we kunnen zoveel langer met een tank sinds de camper is gemaakt), maar de 2e wel. Want het is warm. Erg warm.

3,5 uur later arriveren we op camping nummer twee. Stiekem had ik gehoopt op een soort weerzien alsof we lang verloren familie waren. We hebben toch zeker wel indruk gemaakt met onze weigerende Fred vorig jaar, waardoor we maar liefst vijf dagen op een doorstroomcamping zaten.

Maar de vrouw achter de receptie behandelt ons vriendelijk, doch afstandelijk. Ik ken haar trouwens ook niet. Of we een airco gebruiken? Ja? Whoppa, er wordt onmiddellijk een tientje per dag aan het kampeertarief toegevoegd. Ook tijdens kamperen wordt de energiecrisis duidelijk. Nauwgezet geef ik vervolgens bij Bas aan dat Fred met zijn neus richting bos moet. Dat vindt Bas maar niets, want dan zien we het water niet als we buiten zitten. Hij wil andersom.
Ik maak een foto van hoe Fred nu staat en loop naar de receptie om het te vragen. De vrouw in kwestie is nergens te bekennen en dus blijf ik wachten. Dan blijkt dat ze op de een of andere manier langs me heen is geslopen en Bas al op zijn kop heeft gegeven omdat hij horizontaal ipv verticaal is gaan staan. Blijkbaar kun je het bos (lees; bossage) op verschillende manieren interpreteren. Althans, ik dan.

Als ik weer bij de camper ben, ontdek ik dat Nova kans heeft gezien de veiligheidsriem om haar pootje heen te draaien en ze jankt dan ook aandoenlijk. In gedachten zie ik haar al met een wagentje achter haar kont aan, wegens niet functionerende achterpootjes. Maar dat valt gelukkig mee.

Dan doet de airco het niet. En de koelkast ook niet. Bas loopt naar het stroomkastje, dat honderd meter verderop staat. Ik probeer wat met een afstandsbediening. Een paar minuten later floepen airco en koelkast alsnog aan. Waarom zei je niets, moppert Bas, als hij zijn hoofd om de deur steekt. Voordat ik antwoord kan geven, zit de deur alweer dicht. De kostbare koelte moet binnen blijven.

Nova moet een plas en nog wat drinken. Dat eerste lukt, dat tweede niet. Ik voel aan alle kanten onrust. Zo, nu eerst wat drinken, oppert Bas. Wat? Huh? Oh, hij bedoelt bij het campingterras.
Ik plak aan alle kanten en wil eigenlijk alleen nog maar in de airco zitten. En dus wordt het een biertje in Fred. Wegens tè mooi weer.

De eigenaren heb ik nog niet gezien, merk ik op. Haar dochter stond achter de receptie zegt mijn eega. Die had ík dan weer niet herkent. Het campingfamilie reunie gevoel moet natuurlijk wel van twee kanten komen.

Het fijne van ergens al eens geweest zijn, is weten waar alles is en hoe alles werkt.
Zou je denken.
Want in tegenstelling tot vorig jaar moet het verblijf nu gelijk worden afgerekend en staat op het gebruik van airco dus een 'boete' van 10 euro per dag (wij zien het meer als verzekeringsgeld; het voorkomt dat we bezwijken van de hitte). Daarentegen is de biergarten nu wel open en daar halen we ook het eten af in plaats van bij het restaurant.

Ik vraag Bas of de toiletten vorig jaar ook al aan onze kant zaten. Dat blijkt het geval. We zijn hier toen vijf dagen geweest en ik ben elke keer omgelopen, blijkt nu. En waar kan je ook alweer water halen?
Het fijne van ergens al eens geweest zijn, is nieuwe dingen ontdekken. 😎

We eten een Schnitzel mit pommes (Bas) en een pommes met chili-kaassaus (ik)
Daarna wandelen we naar de receptie, voor een ijsje, de vertrektijden van de bus naar Wurzburg (gaan we morgen naartoe) en de wificode (die er steeds uitfloept. Was vorig jaar ook zo, maar ook dat was ik vergeten)

Op standje slak slenteren we naar de camper. Buiten is het nog steeds te warm, dus opnieuw kiezen we voor het comfort van de airco. En hé, als we er dan toch een tientje per dag voor betalen, dan zullen we het eruit halen ook. Want ook nu geldt; je bent Nederlander of je bent het niet.

Geschreven door Esthers.camperreizen