Na een onrustige eerste nacht in ons vakantiehuis rijdt Bas in alle vroegte naar huis.
De vloerenman komt vandaag en heeft nog geen sleutel.

Rond half 8 dommel ik nog even heerlijk weg als mijn telefoon gaat: de vloerenman om te zeggen dat hij er rond 8 uur a half 9 is. Ik geef de boodschap aan Bas door en stap uit bed. Vandaag ga ik relaxen.

Rond 11 uur is dat wonderlijk genoeg nog steeds niet gelukt en op dat moment belt Bas, die nog even naar de Sligro is gegaan.
Aan de manier waarop hij me begroet wéét ik al dat er iets is.
Vloer blijkt toch meer werk dan gedacht. Of we 'even' 2 dagen langer weg kunnen blijven?

We hadden ons verblijf al met een dag verlengd om dezelfde reden. Huisje was niet meer te boeken, dus die laatste dag slapen we met z'n allen in de safaritent.
Deze zijn komend weekend echter helemaal volgeboekt, net als de huisjes. Er zijn alleen nog een paar kampeerplekken vrij. En dus halen we de dag voordat we eigenlijk naar huis zouden gaan, Freddie maar weer van stal.

Maar eerst vindt de grote Tieland trektocht plaats en moeten alle vakantiespullen richting safaritent.
Uiteraard alle tassen, maar ook de 2 blowers en warmtelamp voor Bas zijn zere rug. Het hok van Nova kan gelijk door naar huis, want ontsnappen uit de safaritent blijkt gelukkig niet mogelijk.

Max belt met het tijdstip dat we hem van het station kunnen halen. Station Nijkerk, want dan kunnen Bas en ik gelijk thuis wat spullen lozen en ook de koelbox van de slager weer terug geven (geleend ivm gourmetten op de camping)

Plan is als volgt; Max van station halen. Daarna koelbox bij de slager afleveren. Dan spullen thuis lozen. Vervolgens boodschappen doen, want we hebben alleen nog maar water. En tenslotte door naar de stalling voor Fredje. Max rijdt de auto dan weer terug naar de camping.

En dit is de uitvoering: T/m de spullen thuis afleveren gaat het als bovenstaand. Daarna wordt het: Toch eerst naar Fred want Max en de jongens willen nog graag zwemmen op de camping. Dan met Fred boodschappen doen en daarna terug naar de camping.

En dat wordt uiteindelijk dan als volgt:
Nadat we Freddie hebben opgehaald rijden we richting appie.
Plof! Klinkt het ineens. Wat is dat nou, vraag Bas?
Ik kijk achterom en zie dat de koelkastdeur plat op de grond ligt.
Deze hadden we niet dicht gedaan voordat we gingen rijden en door het openzwiepen, komt er zoveel spanning op, dat hij eruit springt
Beginnersfout van deze startende camperaars.
Ondertussen word ik voor de 3e keer gebeld door de rijschool wanneer ik mijn rijvaardigheidstraining kom inhalen.

Ipv de supermarkt staan we 10 minuten later bij de garage. Jullie komen hier wel erg graag, merkt de eigenaar met een grijns op.
Gelukkig wordt er gelijk tijd vrij gemaakt. Wordt de deur met een quick fix gerepareerd en wordt ook nog snel even onze piepende wc deur ingesmeerd.

Drie kwartier later zijn we weer op de camping. Zonder boodschappen.

Zoonlief en de vriend van onze dochter zitten lekker op het terras met hond Nova en ook wij ploffen dorstig neer.
Zo zit ik zeker een kwartiertje ontspannen, voordat ik richting tent ga om een broek te wassen van van Tom. Want die broek MOET ivm zijn werk vóór morgen gewassen zijn.

Als ik diezelfde broek een goed half uur later in de droger gooi, weigert het apparaat dienst.
Dan maar even over een stoel op het terras in de zon gooien.
Bas vindt het niet kunnen, zeker niet als er mensen op het terras gaan zitten. Dus loop ik naar de mensen toe, leg de situatie uit en laat de broek lekker verder drogen.

Na zeker een uurtje rust, gaan Bas en ik alsnog boodschappen doen en daarna is het nog even heerlijk toeven bij onze tent.

Die tent, dat is 1 grote open ruimte, slechts af te scheiden door doeken. Wel een hele mooie tent overigens.
Als het moment is aangebroken om te slapen, besluit Nova naar elke schaduw te blaffen, komt er bij Tom een vreemde substantie uit zijn matras, waardoor hij besluit in zijn auto te slapen, en kraakt de vloer bij elke beweging voor wie het waagt naar de wc te gaan.
Als we allemaal eindelijk een soort van slapen, breekt de hemel open en valt er regen voor een heel jaar. Klinkt reuze knus, maar slapen is opnieuw geen optie meer.

Geradbraakt staan we op tijd al weer op voor volksverhuizing nummer 2.
Tom hoeft toch niet te werken, dus broek is niet nodig. Max heeft een dubbele dienst en wordt verzocht de bedrijfsauto ook nog te wassen, terwijl vandaag code rood qua weer is afgegeven. Hij twijfelt tussen lange of korte broek en kiest voor het eerste.

Terwijl ik de sleutel van de tent inlever ('Fijne reis!' 'Eh nee, we gaan naar ons volgende verblijf') krijgen vader en dochter het met elkaar aan de stok. Als ik terug kom, blijkt de elektriciteit het niet te doen. Koelkast en airco zorgen voor een oorverdovende stilte.

Nadat de technische dienst alles nagelopen heeft en niets heeft kunnen vinden, blijkt de stekker erin en eruit het euvel te verhelpen.
Bas vult koelkast en watertank en besluit dan om goede redenen de camper iets te verplaatsen.
Vervolgens staan we zo scheef dat we nu wel aan de klossen onder Freddie moeten denken. Terwijl ik aanwijzingen probeer te geven, belt de vloeren man. Mijn brein kookt over.

Tegen enen zijn we eindelijk zover om weer huiswaarts te gaan om wat spullen terug te brengen. Nova gaat mee, want het plan dat onze dochter even op haar zou passen is mislukt. Vanwege de ontploffing met haar vader is ze maar even naar huis gegaan.

In de auto appt Max: of iemand even een korte broek naar Ermelo kan brengen want een lange broek is veel te warm.
Dus thuis de broek ophalen en richting Ermelo.
Als we weer terug op de camping zijn, volgt een app offensief over het efteling spektakel.
De kaartjes die we voor oudjaarsdag hadden gekocht, maar vanwege corona niet konden gebruiken, moeten uiterlijk 8 juli ingezet worden. Plan om met z'n allen te gaan laten we al snel varen.

Max appt dat hij zijn bedrijfsauto per direct bij de garage moet laten staan vanwege een brandend lampje, dat al weken geleden gemeld is, maar waar niets mee is gedaan, waardoor alle pakketbezorgers het uiteindelijk maar genegeerd hebben.
Aan Max de eer dat het nu dus echt niet meer gaat. En oh ja, hij moet nu wachten op een andere auto, terwijl zijn dienst al gigantisch uitloopt.

Nova heeft ons nieuwe kampeerplekje inmiddels tot haar territorium gebombardeerd en blaft naar alles wat beweegt, afgewisseld met momenten van wat nog het meest op een comatueuze toestand lijkt.

Ik ben inmiddels aan het lezen van al zeker de 2e alinea in mijn boek toegekomen.
Vakantie? Dat was toch die periode dat je verlangend uitkeek naar het moment dat je weer rustig aan het werk mocht?

Geschreven door Esthers.camperreizen