Ik was besties met de familie Meiland en nam Nova mee naar de bioscoop. Aldus mijn droom vannacht.

Gisterenavond een berichtje gestuurd naar een camping in Italië, waar vorig jaar geen plek meer was. Ik vraag of er plek is aan het meer. Vanochtend een reactie en die is er!
Ik helemaal blij en vertel dit aan Bas.
Als de bevestiging binnenkomt, staat er dat honden toegestaan zijn, maar geen gevaarlijke rassen. Bij wijze van grapje, app ik de camping een foto van Noof op haar schattigst, met de vraag of zij onder een gevaarlijk ras valt. Onmiddellijk krijg ik een berichtje met een verliefd kijkende smiley terug; dat Noof niet gevaarlijk is, alleen actief en een beetje gek. Blijkt dat de camping medewerkster zelf een Jack Russel heeft 🤣
We gaan dinsdag en omdat ze dan ook werkt, spreken we af dat ze dan een foto van haar jacky laat zien.

Helemaal in mijn nopjes met zo'n toevallige gebeurtenis én de plek aan zee, lees ik ons chatbericht en de bevestiging nog eens door. Het blijkt dat we niet aan, maar op de 2e of 3e rij aan zee staan. 😁

Ik vul nog wat flesjes water bij de toiletten. Wat me op een 3e standje deze week komt te staan; flesjes met water vullen moet vooraan bij de camping.

En dan doen Bas en ik iets waar we misschien 2 jaar geleden al mee hadden moeten beginnen; we maken afspraken over het begeleiden bij het inparkeren van de camper.
Al twee jaar lang gebaar ik in alle dode hoeken van de camper naar Bas. Die mij dan niet ziet. Of brul ik hard 'stop!', wat hij door het motor geroep nooit hoort.
Dat heeft ons een jaar geleden al een kapotte voorbumper gekost. Toen een fietsrekje op enkelhoogte, dat zich verstopt had tussen het gras, zich achter de bumper haakte.

We vertrekken rond 10 uur, voor opnieuw een voorspoedige reis. Alleen de omgeving is iets minder en de weggebruikers hebben kortere lontjes.

Om kwart over 2 rijden we de camping op. De medewerkster dankt ons hartelijk dat we zon mee hebben genomen. Tot en met gisteren was het alleen maar aan het regenen. Dit is de eerste mooie dag in weken.

Ik koop een wifikaart voor 2 dagen en hoop vurig dat het nu wel gaat lukken met de mifirouter. Maar er lijkt wel een vloek op te rusten. Als ik op de perfect werkende wifi van de camping inlog, kan ik niet inloggen op mijn account en als ik op mijn account inlog, wat blijkbaar alleen offline kan, kan ik niet met de helpdesk appen omdat ik geen internet heb.
Als ik ze bel, zegt een bandje dat ik moet appen 🤪

En dan word ík door de helpdesk gebeld en is iets waar ik al 3 dagen zoet mee ben, binnen 5 minuten geregeld. Bellen. Dat zouden meer mensen moeten doen.

Als we iets voor zessen bij het restaurant aankomen, wordt ons vriendelijk maar beslist meegedeeld dat we pas om half 7 kunnen eten. We mogen wel vast iets drinken. Daar krijgen we een kaart voor, waar ook het eten op staat. Maar dat we nog niet mogen bestellen.

Als de serveerster mij ice tea met citroen smaak geeft en ze mij vertwijfeld vraagt of ik nou citroen of perzik wilde, uit ze zich in duizend excuses als ik aangeef dat het perzik was. Mijn 'het geeft echt niets' lijkt weinig effect te hebben. Ze gaat nog net niet huilen.

Vijf voor half zeven komt er dan toch alvast een broodje op tafel en mogen we bestellen.
We gaan voor een salade en het delen van een pizza. Een hoofdgerecht kost hier meer dan 2 hoofdgerechten én drankjes in Duitsland.

Als toetje wil Bas graag aardbeien. Er staat een foto van een ijsje met aardbeien op de voorkant van de dessertkaart. Dus dat gaat goedkomen. Nee, de aardbeien zijn op, wordt ons verteld. Ach dat geeft niet, zegt Bas. Jawel, dat geeft heel erg, vindt de ober. Want nu kunnen wij geen aardbeien bestellen. De nederigheid die hier wordt afgewisseld met halstarigheid ivm het vasthouden aan eettijden, is hilarisch.
Ik vraag om een cappuccino en of ze havermelk hebben. Ik heb even opgezocht hoe je havermelk in het Frans zegt. Maar de ober kijkt me niet begrijpend aan. Zelfs als ik hem de Google vertaling laat zien, gaat er geen belletje rinkelen. Ik weet niet hoe je haver moet uitbeelden met handen en voeten en probeer de Engelse vertaling. Die begrijpt hij. Maar nee, hier is het alleen koeienmelk. En ik hoor hem denken; weer zo'n hippie camperaar.

'S avonds stuur ik Bas per ongeluk naar de vrouwendouche in plaats van het mannentoilet. Daar wordt hij in voor hem onverstaanbaar Frans snel weg gestuurd.
Misschien maar goed ook. Voordat hij echt de poes van de buurvrouw zou zien.

Geschreven door Esthers.camperreizen