Na een regenachtig voorjaar worden we nu al een week lang getrakteerd op prachtig weer. Dat gegeven icm hond Nova die nog nooit met Fred op stap is geweest, maakt dat we het nuttige met het aangename verenigen.
We moeten tenslotte wel weten of het überhaupt een optie is om ons witte monster straks 3 weken mee op reis te nemen of dat de opvang toch een betere optie is. Vol vertrouwen gaan Bas en ik uit van het eerste; onze viervoeter vindt het vast geweldig, net als wij.

In eerste instantie is het plan om alleen woensdag overdag te gaan. Als ik ook vrij ben. Maar Bas komt met het idee om dinsdagavond al te vertrekken. Kunnen we ook gelijk testen hoe slapen-met-hond gaat.

Omdat ik net 2 hele drukke dagen achter de rug heb en Bas last minuten alleen alle boodschappen heeft geregeld, gaan we ietwat gestrest op pad.
Nova voelt dat direct. Dat en het feit dat ze vast gezet wordt in een gordel op de achterbank maakt dat ze het direct op een piepen zet. Vervolgens presteert ze het om zichzelf bijkans te wurgen in haar gordel en doe ik spontaan wat gymnastiek door over de bank heen te klauteren, zodat ik haar kan bevrijden. Haar dankbaarheid toont ze door het weer op een piepen te zetten, zodra ik weer op mijn plek zit. En dat piepen blijft ze doen. Vanaf het moment van vertrek totdat we 's avonds gaan slapen. Gelukkig weten we dat dan nog niet.

We zijn blij dat het maar een ritje van 10 minuten is.
Bij de camping aangekomen krijgen we voor het eerst te maken met een volledig digitaal boekingsproces. Niemand om tekst en uitleg te geven, behalve het touch screen voor me. Bas blijft met Nova in de camper en ik stap uit en waag me aan deze nieuwe les. Als ik de betaling wil afronden, geeft het automaat bijna 200 euro aan. Dat kan niet goed zijn. En als het wel klopt, dan maken we gelijk rechtsomkeer.
Het blijkt inderdaad niet te kloppen en de hele boeking moet opnieuw. Ondertussen piept Nova zo hartverscheurend dat je bijna zou denken dat ze me nooit meer terug zal zien.

Eenmaal betaald gaan de slagbomen niet open. Het is warm, ik voel me gestresst en mijn terugkeer binnen gezichtsveld maakt het piepen van hondlief niet minder. Ik ben er nu al lichtelijk klaar mee.

Navraag bij mede camperaars leert dat ik het 2e bonnetje vergeten ben te pakken. Benodigd om de slagbomen mee te openen.

We willen nu het liefst zo snel mogelijk de camper neerzetten, waardoor we het water tappen met slang maar even overslaan. Ik vul de jerry can straks wel weer.

Zodra Freddie met zijn snuit richting water staat (prachtige plek weer!), zetten we Nova met de grondpin vast en beginnen te sjorren aan luifel en meubels.
Noof vindt het maar niets. Eerst moet ze in dat vreemde huis op wielen in de gordel ipv bij het baasje op schoot en nu is ze blijkbaar verhuist en wordt ze op haar nieuwe onderkomen aan de grond genageld. Letterlijk. Ze gaat nog harder piepen, wat niet bevorderlijk is voor de sfeer tussen haar baasjes.

Als de boel enigszins staat, pak ik de waterzak van 20 liter en loop naar het tappunt. Maar wat ik ook probeer, het water blijft waar het is. Niet in de jerrycan in elk geval. Opnieuw blijkt hoe waatdevol medecamperaars zijn, want navraag leert dat we ook daar het bonnetje voor nodig hebben waarmee de slagboom open gaat.
Na het scannen van de barcode heb je welgeteld 7 minuten om water te tappen. Daarna wordt de watertoevoer een dag lang afgesloten. Gezien de temperatuur wil ik de waterzak het liefst 2 keer vullen, maar dan moet ik echt opschieten, want het tappunt bevindt zich een paar honderd meter bij de camper vandaan. En snel lopen met 20 liter water is ook niet bepaald dagelijkse praktijk voor me.
Maar het lukt me wonderbaarlijk genoeg toch om 2x water te tappen. Precies bij het tanken van de laatste centiliters stopt het water.

Ook dit keer presteer ik het weer om een flinke plas water naast de opening van de schoonwatertank te gieten. Dat is sowieso een gedoe. Eerst de kussens van de bank. Dan de klep open en dop van de tank. Niet vergeten om de stop erin te doen, andersen ik water voor het gras onder de camper gehaald.
Het moet eenvoudiger kunnen denk ik.
Vanaf de buitenkant kun je de tank ook vullen, maar met de jerrycan is dat een gedoe. Nog meer gedoe dan de camper eerst half om te bouwen zoals we nu doen.

Ala we net goed en wel staan, komen dochter en vriend langs.
Nu piept Nova van pure vreugde; blijkbaar verhuizen in elk geval een paar van haar favoriete personen mee naar deze vreemde nieuwe omgeving.

Als kort daarop ook onze jongste arriveert, is ze helemaal dolblij. Maar piepen blijft ze doen.
En als het hele spul na het avondeten weer huiswaarts keert, reageert ze helemaal alsof het een vaarwel is ipv een afscheid voor 1 nachtje.

Een half uurtje nadat we naar bed zijn gegaan en Nova op de bank vast hebben gelegd omdat ze anders steeds op bed springt, stopt eindelijk het piepen.
Ook de volgende dag gedraagt ze zich voorbeeldig. Wellicht heeft ze de verzuchting van Bas en mij, om haar anders toch maar naar de opvang te brengen in onze vakantie, ter harte genomen.

Aan het einde van opnieuw een prachtige dag, wil ik het chemisch toilet legen.
Wat vreemd denk ik nog: dezelfde plek als waar je je vuilwatertank leegt, moet je ook de inhoud van je chemisch toilet in kieperen. En wat onhandig dat je de cassette daarna niet schoon kunt spoelen.
Pas nadat ik de laatste liter vocht uit de cassette heb laten lopen, valt mijn oog op de juiste plek, die ik voor gewone wasbak aanzag.

De terugrit verloopt zeer voorspoedig. We hebben Nova nu op de bank achter mij vastgezet. Dat wilde ik eerst niet omdat ze dan tegen de rijrichting in zou zitten en ze de neiging heeft tot wagenziekte.
Ze draait echter onmiddellijk haar liefje en legt haar poten over de rand van de bank. En met de wind op haar snuit, afkomstig van onze ARKO (alle ramen kunnen open), lijkt ze zich, net als wij, helemaal ondergedompeld te hebben in de ultieme vrijheid die camperen heet.

Geschreven door Esthers.camperreizen