Na een heerlijk rustige nacht (zelfs Nova bleef keurig in de woonkamer liggen ipv onrustig heen en weer te drentelen), wandel ik naar de receptie om broodjes te halen.
Die hoef je niet te reserveren, zoals meestal het geval is. Want, zo vertelden ze gisteren; als ze op zijn, bakken we gewoon weer nieuwe.

Ik lever gelijk de halve sleutel in, die ik gisteren bij het raam van de badkamer vond. De andere helft steekt nog in het slot.
Gaan we regelen, is de reactie.

Ondanks dat het park helemaal vol zit, merk je daar weinig van. Behalve dan aan de parkeerplaatsen. Er liggen inderdaad meer dan genoeg broodjes, croissants, appelflappen en nog veel meer lekkers.

De terugweg verloopt iets minder vlot. Letterlijk, want het loopt behoorlijk stijl bergopwaarts naar ons huisje. Goed voor de conditie, zullen we maar zeggen.
Bij thuiskomst blijkt ons tijdelijk onderkomen veranderd te zijn in een Turks stoombad. Bas staat onder de douche en er zijn maar weinig ramen die open kunnen. Of eigenlijk geen. En als ze er zijn, dan steekt er een halve sleutel in of ontbreekt een sleutel helemaal.

Dus zetten we de deur maar op een kiertje, met een schoen als deurstopper. Niet te ver, want dan kunnen we straks het park afstruinen, op zoek naar een weggelopen hondje.

Dan ontdek ik alsnog 2 sleutels en ramen die wèl open kunnen.
Net als we aan het ontbijt willen beginnen, kondigt Nova met luid geblaf een bezoeker aan. Iemand van de technische dienst komt het halve sleuteltje bevrijden. Wat hem binnen 10 minuten lukt.

Na het ontbijt gaat de tv aan. Even de aankomst van het koninklijk gezelschap in Emmen bekijken. We blijven toch Nederlanders.

Rond een uur of 1 is het tijd voor wat beweging. 'S ochtends heb ik bij de receptie nog om tips gevraagd waar er hier iets leuks te doen is. Valkenburg en Maastricht, is het antwoord. En Gulpen zelf? Het meisje kijkt me meewarig aan. Nee, daar is echt niets te beleven.
Ik vermoed dat ze vandaag sowieso liever in onze hoofdstad had gestaan dan achter de receptie van een duurzaamheidspark en besluit dat Gulpen vast de moeite waard is. Bovendien is het op loopafstand. Dus we trekken onze wandelschoenen aan.

Als we een kleine 5 minuten onderweg zijn, constateert Bas dat hij wat verliest. Stukjes van zijn schoen. Als hij zijn voet optilt blijkt hij zelfs een complete zool van zijn schoen te zijn verloren. Ergens. De andere zool trekt hij er vervolgens zo vanaf en ondertussen brokkelt ook de voorkant van zijn schoen langzaam af. Nu loopt hij dus op 2 schoenen zonder zool, die, als het in dit tempo doorgaat, straks slippers worden. Voorzichtig opper ik om terug te gaan, zodat hij andere schoenen aan kan trekken. Maar daar wil Bas niets van weten en dus lopen we verder. Door de modder.

Ondertussen loopt Nova steeds heen en weer voor Bas langs. In een poging hem te laten struikelen of de Limbo te laten dansen. Of misschien is zij vandaag wel dronken.
Als we een goed half uur later in Gulpen arriveren, constateer ik dat het meisje niets teveel gezegd heeft. We tellen welgeteld één kleedje met snuisterijen en verder lijkt het hier wel uitgestorven.

En dan valt ons oog op een schoenenzaak. Met in de vitrine wandelschoenen.
Bas gaat naar binnen terwijl ik met Noof buiten wacht en een foto maak van de etalage. Daardoor zie ik niet dat Bas al een minuut naar me staat de gebaren dat Noof en ik ook naar binnen mogen.
Zodra ik de drempel over stap, zie ik allemaal donkere vlekken op de mat. Het is alsof Bas met zijn sokken door de modder heeft gelopen en hier vervolgens een dansje heeft gedaan.

Het eerste paar schoenen dat hij past, zit als gegoten. Of hij ze aan mag houden? Dat mag. De oude hoeven niet mee terug?
We krijgen er gratis een spuitbus schoenenspray bij. Dat heeft de koning hem vandaag ingefluisterd. Zo vertrouwt de verkoper me toe. Hij lacht er niet bij maar ik vermoed dat het een grapje was. Omdat we geen tas bij ons hebben, stop ik de fles in mijn jaszak. Die piept er voor de helft uit, waardoor ik nu net een notoire graffiti spuiter lijk.

Na de schoenen volgt nog de aankoop van een Koningsdaglot en daarna ploffen we neer op hetzelfde terras waar we jaren geleden ook hebben gezeten. Toen we naar een concert van André Rieu gingen.

Als we uiteindelijk weer bijna terug bij het park zijn, valt mijn oog op een zwarte vlek. Daar op de stoep ligt zool nummer 1.

We sluiten de dag af met pizza en wijn op de bank voor de tv en het fantastische uitzicht vanaf ons privé panorama restaurant.

Geschreven door Esthers.camperreizen