Een maand geleden namen we afscheid van Fred.
Hij heeft ons van prachtige avonturen voorzien, maar met de zoveelste reparatie in het vooruitzicht, besloten we dat het tijd was voor nieuwe avonturen.

En dus rijden we vandaag naar onze favoriete Nederland vakantiebestemming; Zuid-Limburg. Gulpen om precies te zijn.

Noof vind het maar niets. Hoewel ze in eerste instantie nog enthousiast de auto in springt, houdt ze het gedurende de 2,5 uur durende rit vol om bijna voortdurend te piepen. Ondertussen lijkt half auto rijdend Nederland spontaan dronken de weg op te zijn gegaan. Dat uit zich in slingerende bewegingen, variërend van kleine afwijkingen tot het in beslag nemen van dubbele rijstroken.

Desondanks komen we keurig en ongeschonden een uur te vroeg op onze bestemming aan. Ons huisje is nog niet klaar, maar we worden gebeld zodra dat het geval is.
We besluiten wat te drinken. Op het terras. Want honden zijn niet welkom in het restaurant. Maar op het terras, daar hebben ze zelfs een heuse hondenbar. Te min voor onze Queeny, want ze snuffelt wat aan het water en de hondenkoekjes blieft ze niet.

Om kenbaar te maken dat er mensen op het terras zitten (we zijn de enigen) moet ik zo ongeveer het hele terras rond voordat ik de deur naar binnen heb gevonden. De man achter de bar zit gebukt op de grond en is druk met, ja met wat eigenlijk. Ik verdenk hem ervan dat hij zich verstopt. Als hij me tien seconden later ziet, hoor ik hem nog net niet diep zuchten. Gasten, bah.
Hij wiebert me naar buiten en geeft aan dat hij zo komt.

Als hij net onze bestelling heeft opgenomen, gaat mijn telefoon; het huisje is klaar.
Bas vraagt gelijk de rekening zodra onze bestelling arriveert (je weet maar nooit wanneer de beste man zich weer laat zien). Maar daar wil deze man niets van weten. Eerst genieten, dan betalen. Het klinkt bijna als een bevel. Dus genieten we maar.

Ondertussen wandelen er meer gasten het terras op. De één na de ander met een glas champagne in de hand. Krijgen ze bij het aanmelden, vertelt Bas me. Ik denk eerder dat er een feestje gaande is.
Als ik even later de sleutel(kaart) voor het huisje ophaal, pols ik of er soms een feestje gaande is. De receptionist kijkt me verbaasd aan. Nee hoor, dat doen we altijd op incheckdagen. Of ik ook een glaasje lust?

Nog voor de officiële incheck tijd zijn we helemaal gesetteld en zitten we met een glas wijn op ons terras, dat uitkijkt over een groen dal. Dat settelen was nog wel een kleine uitdaging, aangezien de kieren tussen het planken terras net iets groter zijn dan de stoelpoten, die er daardoor doorheen zakken.
Ook de koekjes die we voor Noof bij de receptie hebben gekregen, vallen tussen de kieren door. Waardoor snoepen voor Noof ineens een soort roulette wordt.

Alles op dit park ademt trouwens duurzaamheid uit. Dat blijkt ook wel uit de meegegeven informatie. Dat voor elke omgehakte boom 3 nieuwe zijn geplaatst en van de omgehakte exemplaren meubels zijn gemaakt. Lang parkeren bij je huisje is dan ook niet toegestaan. Maar dat lijkt niet iedereen te hebben begrepen of wordt bewust volstrekt genegeerd.
Wij hebben dat wel netjes gedaan en precies als we weer terug zijn bij het huisje, bedenk ik me dat we de paraplu uit de auto hadden moeten halen. Want we willen nog gaan eten en er is voor vanavond regen voorspeld.
Het blijft droog, is Bas zijn nuchtere commentaar. Maar daar trap ik, sinds we eens zeiknat zijn geregend na zo'n zelfde 'voorspelling,' niet meer in.
En dus probeer ik het nog een keer voordat we richting restaurant lopen. Het gaat niet regenen, probeert Bas opnieuw. Ik waag het erop.

We belanden in een restaurant waar de kerstlampjes nog aan het plafond hangen. Ik vermoed dat ze daar het hele jaar door blijven.
De serveerster probeert ons monster met hondenkoekjes te paaien, wat nog niet echt lukt. Onze patat eet ze vervolgens wel met smaak.

Als dessert laat Bas zich verrassen. 3 bolletjes ijs en de serveerster mag kiezen welke. Bolletjes kennen ze niet, want Bas krijgt vervolgens een coupe ijs waar een heel gezin van kan eten.
En? Welke waren het denk je? Vraagt ze als we af gaan rekenen? We raden er 1 en dat was niet eens de smaak appeltaart. Triomfantelijk dat we er niet achter zijn gekomen, voert ze Nova dit keer een gewoon koffiekoekje. Dat genoemde gretig uit haar hand eet.

Terwijl we terug lopen naar de camping, valt Bas zijn oog op een zelfmaaiende grasmaaier, die geen keurige banen trekt, maar al zigzaggend over het grasveld hobbelt. Blijkbaar beperkt openbaar dronkenschap zich vandaag niet alleen tot weggebruikers. De parkeerplaatsen bij de huisjes staan nog steeds vol auto's. En er is geen spat regen gevallen. Regels en voospellingen. Who cares. 😁

Geschreven door Esthers.camperreizen