De route van vandaag voert voor een groot deel langs het water. Althans, als ik Google Maps moet geloven. In theorie klopt dat. Alleen in de praktijk zie je niets van dat water omdat we tunnel in, tunnel uit rijden.

Het laatste uurtje kenmerkt zich door bochten. Heel veel bochten. Superleuk om te rijden en we kunnen gelijk uitproberen of de laatjes en kastjes nu wel dicht blijven. En dat doen ze! Na wat spullen verlegd te hebben, blijft alles keurig op z'n plek.

De camping van vandaag (en morgen) valt me honderd procent mee. Lekker tussen de bomen, grote plekken, afgescheiden door groene hagen en op loopafstand van het station. Want morgen gaan we Cinque Terre bezoeken!
Wat vorig jaar niet lukte en ook dit jaar bijna dreigde te mislukken, totdat er nog een camping in de buurt bleek, gaat dit jaar dan toch eindelijk gebeuren.

Niet alle 5 de dorpjes schijnen evenveel de moeite waard te zijn (kennis opgedaan met dank aan Miranda, die hier vorig jaar is geweest), maar je kunt bij elk van de 5 stadjes uit de trein stappen. Of juist niet.

Aan alles kun je trouwens merken dat hier veel op routine gaat. Maar dan wel op een prettige manier.
In de bevestigingsmail werd al heel precies aangegeven waar we goed op moesten letten ivm een verdekt opgestelde snelheidscamara, direct na de snelweg. En op de camping gebeurt de incheck terwijl we naar onze plaats worden begeleid. Als de camper staat, krijgen we exact alle benodigde info. Van trein vertrektijden tot een plattegrond naar het station en de stad. Ja, zo kan het dus ook. 😄

Binnen een kwartier na aankomst zitten we alweer lekker aan de Mojito (een alcohol vrij drankje zowaar) en bekijken online restaurants in de buurt.
Hier gaan we ons de komende 2 dagen wel vermaken!

Een uurtje later krijgen we Nederlandse buren. Zij stelt zichzelf en haar man gelijk even voor. Paul en Anneke. En jullie? Iets in haar geeft me de kriebels, maar dat zegt misschien meer over mij. Een gewoon 'hallo, fijne reis gehad en tot nooit weer ziens', is wat mij betreft ook prima.

De restaurants hier openen, na vanaf half 3 's middags gesloten te zijn, pas weer om 7 uur. Mijn poging een restaurant reserveren voor dat tijdstip, blijkt een uitdaging. Ik krijg een bandje met honderd keuzes in het Italiaans. Op goed geluk kies ik 2 keer een 1. De verbinding wordt verbroken. Dan maar een mailtje. Of ze voor half 7 willen laten weten of ze plek hebben. Het is nu 4 uur.

Bas duurt dit allemaal te lang en heeft online Bar Nadia ontdekt. Mooi gelegen aan het strand. Met lovende reacties en, niet geheel onbelangrijk, nu ook al open.
We besluiten er naartoe te wandelen en komen tot de ontdekking dat Levanto een fantastisch stadje is. Dat zelfs een beetje aan Rovinj, in ons andere favoriete land, Kroatië, doet denken.

De bar ligt letterlijk aan het strand. En honden zijn verboden.
Ik loop vooruit om te vragen of dat alleen voor het strand geldt of ook voor de bar.
Als ik een meisje aanspreek met crew op haar T-shirt en dat voor de bar loopt, zegt ze hier niet te werken. Dus loop ik naar binnen.
De eigenaresse deelt me mismoedig mee dat honden echt niet toegestaan zijn. We kunnen het stiekem proberen, maar de boete is niet mals.
Ik vraag haar waar honden dan wel zijn toegestaan. Ze noemt wat namen en besluit met de woorden; daar mogen honden wel op het strand. Als ik haar nogmaals vertel dat we niet met Noof naar het strand willen, maar naar de bar, draait ze om als een blad aan de boom. Natuurlijk mag dat!
Dan loopt het meisje ' dat hier niet werkt' met een dienblad voorbij.
Misschien haar tweelingzus?
'Oh zegt ze, ik begreep niet wat je bedoelde'. Ineens werkt ze hier blijkbaar wel. Misschien een zonnesteek.

Ik wenk Bas en we vinden een fantastische plek, met uitzicht op het strand en de Middellandse zee. We bestellen een Limoncello Spritz, die naar vloeibare strepsels met prik smaakt. Niet onaangenaam, maar ook niet helemaal mijn ding.
We krijgen er een schaaltje chips bij. Gratis. Maar het is dan ook al 4 uur geweest.

De 2e cocktail is een Pina Colada. Waar we opnieuw een schaaltje versnaperingen bij krijgen. Ondertussen bel ik even met Tom. Of hij de planten binnen en buiten water wil geven. Het heeft vandaag nog geregend, is zijn droge commentaar.
En wij zitten hier in de zon. 😄

Zodra we het laatste chipje hebben opgepeuzeld, verschijnt, bijna als bij toverslag, een derde schaaltje.
Ondertussen is het half 7 geweest en het restaurant dat ik gemaild had, heeft nog niet gereageerd.
Om 2 voor zeven komt dan eindelijk een reactie. Ja hoor, ze hebben plek. Maar alleen binnen.

Bas en ik zitten vol, na al die cocktails en chips en bovendien, zitten we hier lekker in het zonnetje.
Geen restaurants meer voor ons vanavond.
Sorry Max, geen eetfoto's om van te watertanden dus, dit keer. 😅

Op de terugweg slenteren we door de smalle straatjes en slaat Bas nog even een 'harpje' aan de haak.
Het slotje waarmee het inklapbare waterbakje van Noof aan mijn tas is bevestigd, is namelijk lam geworden. En dus voel ik voortdurend of het bakje er nog wel aan zit.

Eenmaal terug bij Freek worden we getrakteerd op een vogelorkest.
We zijn hier nu nog geen halve dag, maar wat een fijne plek is dit!

Geschreven door Esthers.camperreizen