Nee, de titel zegt (gelukkig) niets over onze camper. Maar over het douchen en de caravan van de buren.

Het is de laatste dag hier en we hebben niets op de planning (dat blijkt ook wel, want nagenoeg geen foto's). Ondanks de hoeveelheid aanwijzingen van de receptioniste om te kunnen douchen, waag ik het er hier toch maar op.

Voor de zekerheid haal ik 2 muntjes. Goed voor in totaal 10 minuten warm water. Met het start-stop systeem moet dat genoeg zijn.
Het apparaat voor de muntjes blijkt echter buiten het douchehokje te staan. Dus als ik niet genoeg heb aan 1 muntje, dan moet ik, waarschijnlijk met ingesopt haar en een handdoek om me heen geslagen, naar buiten voor het 2e muntje.
Ik probeer maar of het allemaal in 5 minuten lukt.

Zodra ik de douche start, blijkt deze veel te heet. Koud water bijstellen op de juiste temperatuur kost me al bijna een minuut. Dat gaat lekker zo. Snel maak ik mijn haren nat en druk de douche uit. Die knop zit trouwens weer in het aankleedgedeelte, dus het blijft een hink-stap-spring.
Vervolgens stap ik terug en wil mijn haren insoppen. Maar de koude kraan, die het ook zonder muntje doet, staat nog aan, dus ik krijg eerst een ijsbad over mijn rug.

Vervolgens wil ik mijn haren uitspoelen. Knop weer aan, snel wat koud water bijplussen, snel de shampoo eruit, dan de koudwater kraan terug draaien en de stopknop indrukken. Yess, ik word hier al handig in. Ook de 2e keer wassen gaat prima. Maar dan moet de conditioner erin. En die moet even een paar minuutjes intrekken. Als ik vervolgens de douche weer aan wil doen, weigert deze dienst. Ik weet zeker dat ik er nog geen 5 minuten water op heb zitten en vermoed dat 'het systeem' denkt dat ik al klaar ben. Omdat het te lang duurt voordat ik de douche weer aan heb gezet. En dus moet ik inderdaad met conditioner in mijn haar, een handdoek om me heen geslagen en druipend van het water, het hokje uit voor muntje nummer 2.

Gelukkig hoef ik nu alleen maar te spoelen en ben binnen een minuut klaar. Maar nu ga ik dat muntje opmaken ook. Ik blijf een Nederlander.

Weer terug bij de camper, krijgen Bas en ik een voorstelling, die anderhalf uur zal duren.
Onze Limburgse buren, die gisteren aangekomen zijn, moeten vandaag verkassen. 1 straatje verder om precies te zijn. Ze hebben een caravan met een mover. Maar als ze het gevaarte willen verplaatsen, geeft de mover er de brui aan. Nieuwe batterijen in de afstandsbediening verhelpen het probleem niet. De accu van de mover blijkt leeg. En als die niet werkt, dan fungeert iets wat een caravan juist van zijn plaats moet krijgen, juist als een handrem. Dus met z'n allen duwen heeft ook geen zin. De noodknop moet er eerst vanaf. Maar waar zit dat ding ook alweer.

Superwoman komt een keer of 5 langs om te zeggen dat de beste mensen nu echt moeten verhuizen. Want de nieuwe gasten staan al te wachten. Kan me niks schelen, reageert de man. Ik doe het gewoon rustig aan. Zijn houding zegt wat anders. Alles aan hem ademt paniek uit. Dat was gisteren, toen ze aan kwamen rijden, ook al zo.

Als de noodknop eindelijk gevonden is en de mover ontgrendeld, lijkt het ze een goed plan om eerst de auto voor de caravan te plaatsen in plaats van de caravan met een paar mensen, diverse hebben dit al aangeboden, maar dat slaat de eigenwijze man steeds af, op zijn nieuwe plek te duwen.

Nu hebben ze een constructie die 2 keer zo lang is en waarmee ze 2 smalle bochten moeten maken. En dus verbouwen ze de luifel van hun nieuwe buren wat en verrek, ze staan.
Onze nieuwe buren, die volgens Superwoman al heel lang staan te wachten, arriveren pas een uur later.

Na dit (leed)vermaak wandelen we maar eens naar het terras van de camping. Bij de receptie legt de jonge receptionist, die het fort nu zonder Superwoman bewaakt, verheugd aan een kampeerder uit hoe hij met de snèlle boot kan. Maak gerust foto's van de vertrektijden, zegt hij, wijzend naar de informatiemap. Dat is een pagina of 4 en de Duitser begint braaf plaatjes te schieten. Ik tik hem op zijn schouder en geef aan dat er een site is waar je de tijden online kunt vinden. Oh ja, zegt de receptionist uiterst blij. Kijk, staat op de folder die ik u net gegeven heb. Misschien kan ik hier wel een valantiebaantje nemen. 😁

Bij ons drankje wil ik graag een schaaltje chips. Daar schrikt de serveerster van. Huh, heb ik iets geks gevraagd? Gisteren kregen we het ongevraagd en gratis. Net als veel andere gasten. Dan wijst ze naar de zak chips in hun winkeltje. Die kan ik wel kopen? Vreemd. Ik zeg dat ik alleen maar 1 schaaltje wil. Ze overlegt even met haar collega, die meewarig haar hoofd schudt. Nee, chips is alleen van 4 tot 7 🤣.

Als ik vervolgens een biertje en een mocktail bestel, tapt ze eerst het biertje en vraagt haar collega om het, blijkbaar zeer ingewikkelde, drankje voor mij te maken. Verse jus, wat spa rood en limoen, veel meer ingrediënten zijn het niet, maar de beste man is er 10 minuten zoet mee. Ondertussen zakt Bas zijn bier in. Dus tapt zijn collega het glas maar weer vol, als mijn drankje eindelijk klaar is. En mocht je nu denken; misschien allemaal tieners met nul horeca ervaring? Nee hoor, ik schat ze rond de 30 en 50.

In plaats van chips gaan we dan maar voor de ham met meloen. Maar ook dat kan niet. Want ze hebben geen meloen. Een tosti dan maar. Bas bestelt en de ketchup is gratis, wordt gezegd. Logisch, want de tosti's komen zonder ketchup.

Ik begrijp steeds minder van de lyrische reviews over deze camping. Ja, de toiletten zijn schoon en het personeel zeker vriendelijk. Maar het bejubelde Engels wordt hier nauwelijks gesproken en ook de prachtige wandelroute langs het water, waar Superwoman ons op attendeerde, blijkt een kiezelpad, met een verouderde scheepswerf. Gelukkig was Bas al even op zijn step op onderzoek uit gegaan.

Het weer is afwisselend zonnig en bewolkt. En als we 's avonds tijdens het diner dan alsnog voor de ham met meloen gaan, gehaald bij de supermarkt om de hoek, is het afwisselend nat en droog. Toch is het hier heerlijk toeven, want de temperatuur is goed.

De verhuisde Limburgers hebben de ene luidruchtige woordenwisseling na de andere. Terwijl de vrouw des huizes 's middags nog vol trots verkondigde dat zij en haar man al 47 jaar samen zijn. Waarschijnlijk is kibbelen voor hen inmiddels een manier van communiceren geworden. 😁

Na de zoveelste regenbui verkassen we toch maar naar binnen, met de schuifdeur open. Een Duits stel loopt vervolgens minstens 4 keer heen en weer en draait precies op het moment dat ze de opening van onze camper passeren hun hoofd in één beweging richting ons. Alsof ze een scène uit de Excorsist nabootsen. En onze andere buurman, een man alleen, probeert nieuwe slachtoffers te vinden om zijn stoeltje ongevraagd bij neer te zetten en een praatje te maken. En aangezien zijn nieuwe buren nu de kibbelende Limburgers zijn en ónze nieuwe buren vers Duits bloed, probeert hij het daar maar eens even. Met succes. Als hij langs loopt, kijkt ook hij veelbetekenend naar binnen en ik ben blij dat we daar nu zitten en niet buiten.

Morgen naar camping nummer 4. De verblijfplaats zelf stelt waarschijnlijk niet veel voor, maar we gaan voor een bezoek aan Cinque Terre. En daarna... Sanne ophalen bij Pisa!

Deze camping aan het Comomeer zullen we niet snel weer bezoeken. Behalve dan misschien om te checken of Superwoman inmiddels wèl een man nodig heeft.

Geschreven door Esthers.camperreizen