Vandaag is de dag van de grote reünie. De sleutel van het huisje kunnen we pas om 4 uur ophalen. Er staat letterlijk op de site dat eerder inchecken niet mogelijk is.

Ik bedenk een plan om toch eerder aan de sleutel te komen en vraag de receptie met hun hand over het hart te strijken omdat ik een kleine verrassing heb, waarvoor de sleutel nodig is.
Er wordt even overlegd met een collega; nee, het huisje is nog niet schoon. Maar ik mag wel vast inchecken en zodra het huisje is vrijgegeven, mag ik de sleutel komen halen.
Ik hobbel weer terug op mijn fietsje en loop om het huisje heen. Ziet er schoon uit en door het raam zie ik het linnenpakket liggen. Voor de zekerheid bel ik even aan. De deur blijft gesloten. Lijkt mij dat het huisje nu klaar is, dus ik fiets weer naar de receptie. Nee, helaas. Er moet nog een final check plaatsvinden en tot die tijd mag de sleutel niet meegegeven worden. Maar, ik mag de receptie over een half uurtje even bellen om te vragen of het al zover is.
Een half uur later bel ik op, nadat Bas gezien heeft dat de laatste check heeft plaatsgevonden. Maar ik krijg geen gehoor.
Dan appt Sanne; nog 7 minuten! Ik haal de sleutel later wel op.

Nova bespringt iedereen alsof we elkaar honderd jaar geleden voor het laatst gezien hebben. En dat voelt ook wel een beetje zo.
Na dit weerzien, rijd ik opnieuw op het fietsje naar de receptie. Nee, nog steeds moet er een laatste controle plaatsvinden. Kan met 10 minuten gebeurd zijn. Ik ga er maar even bij zitten. De ene na de andere gast die te vroeg aankomt, kan direct het huisje in. Maar ik krijg geen sleutel. Af en toe kijk ik veelbetekenend naar de receptionistes. Ze zullen me heus wel roepen als het huisje klaar is. Per slot van rekening zien ze me hier zitten. Na een kwartier vraag ik het toch maar weer. Ja, is klaar hoor. Alsof dat al uren het geval is. Gastvrijheid kent zijn beperkingen.

Die avond eten we bij het Wall-e restaurant. Demi vertelt hoe Max de avond daarvoor, aan de hand van een door mij geposte foto, de QR code van ons tafeltje heeft gedownload en de optie aangeklikt heeft om iemand naar 'zijn' tafel te laten komen. Bij wijze van grap. Betekent dat er rond een uur of 11 's avonds een verzoek om bediening is gekomen van tafel 7. Waar niemand meer zit.
Tom vraagt na dit verhaal verschrikt of er dan geen robot naar ons tafeltje komt als hij die optie heeft aangevinkt. Hij heeft namelijk zojuist om assistentie gevraagd, terwijl onze bestelling net is opgenomen. Nog geen minuut later staat er iemand voor onze neus; u heeft nog iets nodig? Eh nee, even de app uitproberen, grijnzen we. Ze kan de humor er wel van inzien. Die werkt dus, constateert ze droog.

Droog zijn ook de snitzels. En zenerig. Maar het gezelschap is fenomenaal en dat is onbetaalbaar.

Na het eten slepen we wat stoelen naar Fred en zitten voor het eerst in Saarburg 's avonds buiten. Kletsen, spelletjes, Nova die de boel bij elkaar blaft (dus die gooien we naar binnen). Om beurten roepen we dat we gaan plassen en lopen vervolgens in tegenovergestelde richting van de toiletgebouwen omdat daar het huisje staat. Ik kan me voorstellen dat onze medecampinggenoten het idee hebben dat we onze behoefte in de bosjes doen.

Aan het einde van de avond gaat Nova er vandoor. Even vrezen we een nachtelijke speurtocht naar ons monster. Maar gelukkig blijkt ze gewoon even Tom te halen, die naar het huisje is gegaan.

Tegen twaalven rollen we onze bedjes in.
Morgen op tijd weer op want dan gaan we naar Trier!

Geschreven door Esthers.camperreizen