Na een half jaar van voorpret, is het vandaag dan eindelijk zover; we gaan naar Kroatië!!

Stipt om 8 uur rijdt de taxi voor, om ons naar Rotterdam airport te brengen.
Max en Demi hebben een koffer van de oma van Demi geleend. Eentje die je nooit meer ziet. En zeker met de regenboog band er omheen, pik je deze er op de bagage band zó uit.
De fel oranje raggers die ik heb gekocht om de koffers goed herkenbaar te houden, lijken voor hen dan ook niet nodig te zijn. Maar voor de zekerheid draait Demi er toch maar een paar omheen.

Zodra we de vertrekhal binnen wandelen, worden we verbaal bijna aangevallen door een man die daar in zijn eentje zit. Vakantiegangers? Hij gooit het er zo snel uit alsof het lijkt dat hij al heel lang over deze vraag heeft nagedacht en al even zo lang op ons heeft gewacht.
We lopen naar binnen met 2 grote koffers en veel handbagage. Bij een vliegveld. Dus ja, wij gaan inderdaad met vakantie.
Waarheen? Wil hij weten.
Kroatië.
Oh, ik ook!!
Normaal gesproken wil ik best een praatje maken met een eenzaam persoon, maar deze man kom je niet meer vanaf. Dus reageren we niet echt.

Het is het enige koffiebarretje dat nu al open is en het is er erg klein. Hem ontwijken is dus best lastig.
Als onze reacties te lauwtjes zijn, besluit hij de kassamedewerker te bestoken met vragen.
Over de gratis WiFi. Of die wel veilig is. Nee, dat zou de vriendelijke dame niet durven beweren.

Wat later loopt hij even weg en valt mijn oog op de koffer van Max en Demi, die naast het tafeltje van deze man staat.
Ik wil de koffer ophalen, als ik zie dat de koffer van Max en Demi gewoon bij ons staat. Deze man heeft een identiek exemplaar. Inclusief de regenboog band.
En als we vervolgens naar buiten kijken, komt er nog een bijna identiek exemplaar aangerold. Toch maar goed van die oranje raggers. 🤣

De rest van de reis verloopt voorspoedig. Op wat heen en weer weer gebonjour van de ene na de andere gate na. De 20 minuten vertraging worden zelfs ingehaald door een kortere reisduur. Als we het vliegtuig uitstappen, staan de bussen al klaar om ons naar de aankomsthal te rijden. De bussen zitten propvol en met moeite wurmen we ons ertussen. Vervolgens zitten we welgeteld 10 seconden (nee echt, seconden, geen minuten) in de bus, als de deuren alweer openzwiepen. Lopen was net zo snel geweest.

Het wachten op de koffers in de aankomsthal, gaat vervolgens zo vlot, dat we ze binnen 6 minuten al hebben.

Door naar de car rental.
Is dit de fast lane, wil een man weten, die aan komt lopen. Er staat namelijk best wel een rij en deze man heeft 30 euro extra betaald om snel door te kunnen, wat hij dan ook luidkeels verkondigd.
Ik zeg dat ik het niet weet. Voor mijn gevoel staat er gewoon 1 rij. Of eigenlijk een kluwen mensen, die naar de linker of rechter baliemedewerker lopen, afhankelijk van de eerstvolgende die vrij is.
Ja zie, er staat express boven die rij, roept de man opgewonden. Ik zie nog steeds geen rij. Wel een briefje met express erop boven het rechtererloket. Het valt nauwelijks op door alle stickers er omheen.
De man springt onmiddellijk voor me en verontschuldigt zich met de woorden; ik heb een fastlane ticket.
Ik ook, hoor ik iemand achter me roepen. Oh, ik ook. Al snel wordt duidelijk dat er meer mensen met dan zonder fastlane ticket zijn. En braaf sluiten ze allemaal achter elkaar aan, aan de rechterkant. De linkerkant stroomt daardoor soepeltjes door en binnen 5 minuten zijn we aan de beurt. Meneer fastlane staat nog ergens droevig achteraan.

Nadat de auto geïnspecteerd is en degene die dat doet aangeeft dat vandaag de allerdrukste dag van het seizoen is, rijden we richting appartement. Om eerst nog even bij een tankstation te stoppen. Voor een tankbeurt, de geliefde rode ice tea en de ouderwetse kroatische hotdogs.

De eigenaar van de B&B vertelt ons dat 3 kamers zich in het ene complex bevinden en 1 aan de overkant van de weg, in een ander appartementen complex. Ach, wat ongezellig, roep ik nog. Waarop hij beteuterd aangeeft dat de kamer aan de overkant juist een extra luxe appartement is en dus voor de bijna 25 jaar getrouwde echtelieden.. Bovendien komen we erachter dat we vanaf de balkons naar elkaar kunnen zwaaien.

Als we een beetje geïnstalleerd zijn, volgt een bezoekje aan de supermarkt. We slaan in alsof we hier vijf weken ipv 5 dagen zijn.

Daarna rijden we weer richting vliegveld. Om Sanne op te halen.
Marijn kan er dit verblijf helaas toch niet bij zijn en Sanne is vervolgens vanaf Düsseldorf naar Pula gevlogen.

Op de terugweg stoppen we bij 1 van onze favoriete restaurants; pizzeria Toni.
Het favoriete nagerecht van Bas serveren ze helaas niet meer, maar de pizza's zijn nog steeds heerlijk.

Na een enerverende dag, duiken we allemaal lekker ons bedje in. Morgen verder met onze trip down memory lane. Tijd om er nieuwe herinneringen bij te maken.

Geschreven door Esthers.camperreizen