Voor het eerst lagen we gisterenavond eens niet om 9 uur op bed. De afgelopen dagen sliepen we tot 2 keer toe bijna het klokje rond, maar nu begint de rust in te dalen.

'S ochtends maak ik nog even een foto van de elektra. Net iets meer dan 1 kilowatt verbruikt. De receptioniste kijkt me verbaasd aan. 1 kilowatt?! Dan is het goed zo. Heb ik daar al die moeite van de diverse foto's, stekker verhangen en uitleg bij de receptie voor gedaan 🤣

Om 10 uur zijn we weer onderweg. De navigatie geeft aan dat we er over 35 kilometer al zijn, maar dat lijkt me stug. Uiteindelijk maakt hij er 80 van. We zijn de straat nog niet uit of we horen een inmiddels welbekend klapperend geluid. Ja hoor, er ligt weer een la buitenboord. Terwijl ik toch echt alles gecheckt heb. Als ik em terug wil schuiven, blijkt het knopje inderdaad gewoon ingedrukt, maar om de een of andere reden is hij toch uit zijn holletje gerolt. Neem je een vrijwel nieuwe camper mee, in de veronderstelling dat je dit soort perikelen achter je kunt laten.. 😅

Ook de navigatie blijkt een beetje van slag. Moesten we het eerst al doen met de helft van de rit, als we op een rotonde rijden, geeft hij stoïcijns aan de we op de verkeerde weghelft rijden. Niets geen 'pas op!' Maar gewoon, op dezelfde toonhoogte. Alsof we rechtsaf moeten slaan. Er rijden meerdere auto's op dezelfde weghelft, dus we nemen em maar niet te serieus.

Een kwartier later zwiept de bovenste la open. Wat is dat toch met ons en openklappende lades en deurtjes?
Ik app de camper eigenaar maar eens. Die is op wandelvakantie door Zuid--Duitsland, maar blijkt gelukkig nog niet weg gespoelt. Deurtjes goed aanduwen en misschien zit er een groot mes klem? Tja, klem niet, maar er liggen wel 2 grote messen overdwars in de la. Dus die krijgen een ander plekje. Bij de onderste la kunnen we niet ontdekken waar het aan ligt. Maar gelukkig blijven alle lades en deurtjes daarna keurig op hun plaats.

De route is kort vandaag en voert dwars door een dorp en een slingerpaadje langs het Lago Maggiore. Een verademing, na de snelwegen van de afgelopen dagen.
Ik ken het hier, zegt Bas op enig moment. En dit keer herken ik het ook. Hier stonden we vorig jaar op een andere camping.

De verwachtingen mbt het verblijf voor dit jaar zijn hooggespannen. De reviews liegen er niet om. Prachtige camping, schoon sanitair, vriendelijk personeel, dat allemaal fantastisch Engels spreekt. Het stadje bereik je via de boulevard langs het water en is op loopafstand van de camping. Ja, hier gaan wij ons de komende dagen wel vermaken.

Eenmaal aangekomen kan de receptionist onze boeking niet vinden en vraagt om een reserveringsnummer. Die kan ik dan weer niet vinden. Hij vraagt voor de zekerheid of we niet voor de andere camping geboekt hebben? Een paar honderd meter verderop. Hij noemt de naam. Ja dus, verkeerde camping.

Als we een minuut later bij de goede camping staan, is er miscommunicatie over de Asci ID kaart. Ze denkt dat ik korting wil. Ik leg uit dat ik die kaart wil afgeven ipv mijn identiteitskaart. Maar daar ontstaat kortsluiting. Haar Engels is niet denderend en een jongere medewerker legt uit wat ik bedoel. Het wordt er niet beter op. Pas als ze aangeeft dat ik mijn ID niet hoef achter te laten, maar dat ze alleen even mijn gegevens nodig heeft, komen we eruit. Vervolgens krijg ik een uitgebreide handleiding. Over douches waar je 5 minuten onder kunt en bij een bepaalde stand alleen maar koud water krijgt. Over wat er is als je naar links wandelt en naar rechts. Of we 4 ampère stroom willen of 6 (foto's maken is dit keer gelukkig niet nodig)

Bijna een half uur later wandelt de receptioniste voor ons uit, naar onze plek.
We ploffen neer en ik ga koffie zetten. Dan valt het koffie reservoir over mijn witte schoenen en wil de la, die er onderweg is uitgevallen, niet meer dicht. Grrrr, het ging zo goed met ons vakantiegevoel. Bas en ik doen beurtelings een half uur lang verwoede pogingen om het laatje te fixen. Maar het lukt ons niet.

Dan maar bij de receptie vragen om een handyman. Die is er pas 's savonds weer. Maar de receptioniste wil wel even kijken. Ik ben alleen, vertrouwt ze me toe. En doe thuis alles zelf. Een complete keuken heeft ze in elkaar gezet, vertelt ze trots. Kijk, dat geeft de burger weer moed. Dan gaat 1 laatje maken zeker lukken. Ja, ze heeft wel een vriend, zegt ze. Maar die heeft 2 linkerhanden. We hebben ook eigenlijk geen mannen nodig, zegt ze met een knipoog.

Vervolgens rommelt ze wat met het laatje en heeft binnen 5 minuten voor elkaar wat Bas en mij in een half uur niet lukte. Triomfantelijk zegt ze ons gedag.
Dan wil ik nog even het knopje indrukken, om het laatje te fixeren. Maar dat gaat niet. Ik open em en ploef, daar ligt de la weer vrolijk op de grond.
We lopen maar weer naar voren. Waarop onze Superwoman gelijk weer to the resque komt. Ze zucht en steunt. Geeft wel honderd keer aan waar het volgens aan ligt. Moppert wat in het Italiaans en komt Vervolgens tot de conclusie dat Sandro er aan te pas moet komen. Dus toch een man 😁

Bas en ik nemen een hapje en een drankje bij de bar en wandelen een klein stukje richting de stad. Totdat we zien hoe donkere wolken zich samen pakken. En dus lopen we weer terug. Bas doet nog een laatste poging met het laatje en verrek, het zit weer keurig op z'n plaats en het knopje werkt ook. Als Bas bij de receptie wil melden dat het opgelost is, komt hij Superwoman onderweg tegen. Het ligt op het puntje van zijn tong, maar hij zegt het niet. Dus doe ik het maar: soms heb je gewoon een man nodig. 😎

Het eten bestaat uit lasagne uit de magnetron. Het is te doen, maar het chocoladetaartje als toetje smaakt beter.
Ondertussen informeer ik ook even naar de transportmogelijkheden naar Villa del Balbionello. Max vertelde ons dat daar een beroemde scène uit Star Wars is opgenomen.
De receptioniste geeft aan dat je er met de slow boat naartoe kunt. Ze kijkt erbij alsof dat niet aan te raden is. Duurt 2 uur enkele reis. Vervolgens vertelt ze verheugd over de bus. Ondertussen fluit haar collega haar terug dat je ook met de snelle boot kunt. Nee hoor, niks van waar, aldus Superwomen. Ik begin haar ervan te verdenken dat ze het per definitie oneens is met het mannelijk geslacht. En ze begint nog maar weer eens over de bus. En dat we een kaartje in de tabakswinkel moeten kopen. Want in de bus zelf betaal je de hoofdprijs. Als je daar überhaupt al met kaart kunt betalen. Ze kijkt haar collega aan met een blik van 'durf eens wat anders te beweren'. Dat durft hij niet en gedwee knikt hij dat je vast niet met een kaart in de bus kunt betalen. Maar die bus, die moet het worden.

Bas doet na het eten maar weer eens een sightseeing per step en komt terug met de plattegrond voor de boottour. Ach, wat is nou 2 uur? We zijn hier tenslotte nog 2 dagen. Ik denk dat we toch maar met de slow boat gaan. Al was het maar om onze dolle Mina een beetje te plagen.

Geschreven door Esthers.camperreizen