Op reisdagen zetten we nooit een wekker. We zijn dan toch altijd al op tijd wakker.
Behalve vandaag. Opnieuw heerlijk geslapen en na een korte 'tussenstop' om 7 uur, viel ik toch weer in slaap tot half 9.
Maar we hoeven ons niet te haasten. Tot 12 uur mogen we de camping verlaten.

Het wegrijden van onze plek gaat megasoepel. Ondanks een boom aan de ene en een laaghangende struik, met dikke takken aan de andere kant.
Doordat 1 van de onofficiele uitgangen vlakbij ons, altijd geopend is, rijden we een iets andere route. Dat betekent geen 5 minuten slingeren, maar slechts een paar honderd meter schuin naar beneden.
Ook dat gaat top.

Hoewel de tank nog half vol is, besluiten we gelijk even te tanken. In het Italiaans staat aangegeven wat de bedoeling is. Maar wat we ook proberen, er komt geen druppel Diesel uit de tank.
Als ik naar binnenloop, wuift de medewerkster me weg alsof ik een lastige vlieg ben. Benzine is op. That's it. Geen bordje, geen sorry, gewoon op. 😆

Gisteren, toen we met de bus terugreden, was me al opgevallen dat de Diesel bij een tankstation eerder, 1 euro per liter meer vroeg voor Diesel. Ik geloof dat ik nu begrijp waarom. Kwestie van vraag en aanbod. Maar we kunnen nog even vooruit, dus dan tanken we verderop wel.

Verderop is maar een paar kilometer verder.
Bas wil de (zwarte) slang al in Fred hangen, als een medewerker vraagt of we geen Diesel willen hebben?
Op het bordje bij de slang die Bas nu vasthoudt, staan benzin. Blijkbaar wordt hier niet met verschillende kleuren bordjes aangegeven wat wat is en kiezen wij, geconditioneerd als we zijn, voor zwart.
Inmiddels weet ik dat Fred benzine ook overleeft, maar er bewust voor kiezen, gaan we nu maar niet doen.

Als we even later het eerste tolpoortje van vandaag inrijden, horen we geen piep. Hoe kan dat nou?
Dan realiseer ik me dat de tolbadge er niet in zit. De ANWB adviseert om die te verwijderen als je weg gaat van de camping. Zodat iemand, na een diefstal, niet gezellig allemaal kosten op jouw rekening kan maken. Want ondanks de kenteken registratie, kan een auto die niet aan onze badge is gekoppeld, blijkbaar wel van de diensten gebruik maken. En die moeten gewoon betaald worden. Of jij er nou gereden hebt of niet.

Maar goed, nu breekt het zweet ons uit. Want met een enorme vrachtwagen achter ons, is achteruit rijden geen optie meer. We staan dus klem tussen een vrachtwagen en een gesloten poortje.
Ik schuif snel de badge alsnog in de houder en nog voordat Bas op de hulpknop kan drukken, floept het poortje open. Gelukkig.

Maar ja, nu ga ik natuurlijk malen of dit wel goed wordt geregistreerd. Want ik heb dit keer geen 2 piepjes gehoord, maar slechts 1.
Ik Google wat. Maar onze situatie staat er niet tussen. Wel dat de badge helemaal niet werkt of niet (meer) aanwezig is.
Het is dus afwachten of het poortje straks, als we de snelweg weer afgaan, wel openfloept. En dat duurt nog zeker een kilometer of 150.

Ik lees ook dat 1 piepje klopt, maar 2 piepjes niet. Dan is je voertuig wel geregistreerd bij de tolpoort, maar is je batterij leeg of je contract niet goed ingelezen.
Aangezien het een nieuwe badge is, lijkt het eerste me zeer onwaarschijnlijk. Maar het tweede zou wel kunnen kloppen. Want ik krijg voortdurend in de bijbehorende app te lezen dat we nog 0 reizen hebben gemaakt en niets hoeven te betalen. Maar dat kan nooit kloppen.
Straks de ANWB maar eens bellen.

Een uurtje van onze bestemming verwijdert, lassen we even een korte plaspauze in. Als we daarna weer verder willen rijden, start Fred in eerste instantie weer niet. Maar na nog een poging wel. Als Fred af en toe 2 startpogingen nodig heeft, dan kan ik daar mee leven. Gek blijft het wel, die nukken van onze camper.

Op de camping aangekomen, vraag ik om een grote, toegankelijke plek.
De medewerkster omcirkelt een mooi exemplaar. En ook hier geldt, als we het niets vinden, dan mogen we rustig op een andere vrije plek gaan staan. Fijne organisatie, deze Italiaanse Hu.
We moeten wel even van polsbandje wisselen. Die van de vorige camping was geel en deze is..lichtgeel. Bas en ik besluiten te doen of we gek zijn en laten de polsbandjes, die we toch nog omhebben, te laten zitten. Ben benieuwd of daar iemand over valt, dit verblijf.

De plek blijkt prima. Zowel qua grootte als qua toegankelijkheid.
Om Fred in de lengte te kunnen zetten, moet Bas een paar keer steken. En dan zet hij em schuin neer. Expres. Omdat we dan nog makkelijker weg kunnen rijden.
Tis eigenlijk wel grappig, allemaal recht staande campers en dan staat daar ineens zo'n dwars Nederlands exemplaar tussen.

Nederlanders zijn hier trouwens veel.
We worden bij aankomst op onze plek zelfs door een stel Nederlandse pensionado's begroet.
Bas verontschuldigt zich voor de herrie (totdat Fred goed op het oprijblok staat, maakt de motor nou eenmaal een lekker Dieselgeluidje).
Geeft niets, zegt de vrouw met een knipoog. Ik ga vanavond gewoon klagen bij de receptie. De toon voor de sfeer is gezet. 😆

Elektriciteit komt hier van ver. Letterlijk dan. De dichtstbijzijnde stroomaansluiting, staat een meter of 30 verderop. Gelukkig heeft Bas ooit eens extra snoer gekocht. Wat mij onnodig en buitensporig veel leek, maar ik erken vandaag ruiterlijk mijn ongelijk.

Terwijl Bas stoeit met het aan elkaar knopen van snoeren, sta ik met Noof geduldig bij de camper te wachten.
En dan schiet er een kat voorbij.
Nova bedenkt zich geen moment en trekt onverwacht fel aan haar riem, waardoor die uit mijn handen schiet. Daar gaat ze dan. Een camping over waar we nog nooit eerder zijn geweest en die behoorlijk groot is.
Gelukkig zie ik nog net welk straatje ze inglipt. Als ik dat inloop, is ze echter in geen velden of wegen te bekennen. Ik draai me om en zie hoe ons harige monster meer dan geïnteresseerd in de hoek bij een tent staat te loeren.
Als ze doorheeft dat ik haar zie, verraadt haar blik dat ze het snel weer op een lopen wil zetten. Van schrik bulder ik zo hard ' Blijf staan, potverdikkeme', dat ze aan de grond genageld blijft staan. Precies lang genoeg voor mij om haar te vangen.

Na deze inspanning heb ik wel wat te drinken verdient. En Bas voor het ons weer veilig bij deze nieuwe camping afzetten natuurlijk. We willen ook iets kleins eten. Kleins, want vanavond gaan we het restaurant proberen.

Alles is er, geeft de serveerster aan. Behalve de salade. Helder. Ik facetime even met Bas om hem te laten zien wat er zoal is (zelfbediening hier en Bas zit met Noof buiten).
Het wordt een gedeelde pizza met Parmaham. Kan niet. Zegt de serveerster. We hebben geen Parmaham meer. Wel gewone.
Als ik even later om een biertje vraag, wordt dat bijna een quiz. Tap of fles, Donker of wit? Groot of klein. Ik wil graag een glas wijn. Nee, dat kan niet. Wijn gaat hier alleen per fles.
Of ze dan een ander lekker drankje heeft. Bier, vraagt ze. Terwijl ze me hoopvol aankijkt. Ik geef aan geen bier te willen, maar iets zoetigs mag wel.
Haar gezicht fleurt op, alsof ze het licht heeft gezien en samenzweerderig kijkt ze me aan. Nu komt het, dank ik. Een typisch drankje voor deze streek.
Spritz! Roept ze dan enthousiast uit.
Vooruit, doe mij die Spritz maar denk ik.
Als we even later weer weg gaan, vraagt ze me wat ik er van vond.
Ik denk oprecht dat ze dacht mij vandaag mijn allereerste Aperol Spritz verkocht te hebben. 😍

Als ik de ANWB bel in verband met de badgeperikelen, geven ze aan dat ik bij de leverancier moet zijn. Een Franse organisatie. Kastje, muur, Nederland en bureaucratie, ik ging het al bijna missen.

Het diner in het campingrestaurant is zozo. Maar het is er leuk en sfeervol aangekleed.
Bovendien zou 1 zoon trots op me zijn, omdat ik me aan de vegetarische hamburger waag. Die op zich prima smaakt, maar wat meer brood dan burger is.

Na het eten wandelen we naar de receptie. Om informatie over de bus en metro naar Rome te vragen.
We moeten een nummer trekken en hoe dat hier loopt, is niet echt duidelijk.
Gelukkig worden we geholpen door een aardige portier. Hij overhandigt ons een kaart van Rome en van de metro. Kijk, dat scheelt weer wachten.
Bijna willen we alweer naar Fred gaan, als ik een van de andere portiers vraag waar we bustickets kunnen scoren. Tja, die moeten we bij de receptie halen. Toch maar weer terug de rij in dus.
Op enig moment zijn er nog 5 wachtenden voor me als ik ineens aan de beurt ben. Maar toch ook weer niet. Ik snap er niets meer van, maar nu word ik even voorgelaten.

Een 48 uur ticket voor de bus? Nee, die zijn er niet meer. Ik kan het infopoint even proberen? Daar kon ik sowieso beter een ticket halen. Inmiddels zijn we 3 kwartier verder.
Bij het infopoint hebben ze ook geen 48 tickets. Wel 24 uurs? Daar kan ik er ook 4 van kopen. Ik vraag of je dan wel de prijs van een 48 uurs ticket betaalt. Nee, dat is niet het geval. Dit duurt me allemaal veel te lang en ik bestel 4 x een 24 uurs ticket.

Daarna maak ik snel nog even een foto van het enorme, gele Hu billboard. Een géél billboard in exact dezelfde kleur als ons polsbandje. Maar op het bord zelf prijkt een bláuwe variant. Toegang zonder wordt geweigerd, zo staat er. Voor de duidelijkheid gebruikt deze organisatie dan ook nog eens verschillende soorten gele bandjes, per camping. Ik vraag me af wie deze logica bedacht heeft.

Bas heeft nog een leuk idee. Een privé wine and dine rour met een golfkarretje door Rome. Ik had eerder vanavond al een mailtje gestuurd, met de vraag of dat voor morgen nog kon.
Omdat we nog geen reactie hebben én het kort dag is, bellen we er nog maar even achteraan. Nee, helaas, pas maandag kan dat weer. En dan zijn wij alweer naar een andere camping.

Een half uurtje later worden we gebeld. Een privé tour met golfkar kan 's middags nog wel. Maar dan zonder het wine en dine gedeelte. En dat leek ons nou juist zo leuk. We laten deze maar aan ons voorbij gaan.
Vervolgens verliezen we ons in opties, variërend van een hop on hop of bus, tot aan een tour met een felgekleurd Fiatje 500, door de straten van Rome.
Zucht, teveel opties. Denk dat we morgen eerst maar eens naar Rome gaan en van daaruit verder kijken.

Mochten jullie trouwens morgen rond dit tijdstip nog niets an ons gehoord hebben, dan zijn we mogelijk bezweken aan de bestrijdingsmiddelen. Bij het toilet stond een aanplakbiljet waarop stond aangegeven dat ze vannacht om 12 uur de camping gaan verdelgen. En of we dieren, eten en drinken binnen willen houden. Toch bijzonder dat ze dit bij aankomst niet even gemeld hebben. Want het is dat Bas even op me moet wachten, anders hadden we dit aanplakbiljet beiden nooit gezien en vannacht lekker met ons raampje open geslapen.

Ik vraag me trouwens af over welk ongedierte ze het hier hebben. Naast het exemplaar dat Nova deed ontsnappen, heb ik hier vandaag al zeker 5 katten gezien. Ik hoop maar niet dat zij bedoelt worden.. 😵

Geschreven door Esthers.camperreizen