Waar moet ik beginnen?
Met de samenvatting dat we het langste hebben gedaan over de kortste afstand. Dat mijn droom (binnen 2 weken weer thuis zijn) bijna waarheid werd.
Goed, gewoon vanaf het begin dan maar.

Toen we op de vorige camping aankwamen, viel ons al op dat weer wegrijden een uitdaging zou worden. Tijdens het inparkeren namen we al bijna een tentje mee. Maar als we weer weg zouden rijden, moesten we een klein dalletje van een centimeter of 15 en wat rotsen laag bij de grond trotseren. 15 centimeter omlaag lijkt niet veel. Maar met een Fred wiens onderkant qua laagte niet onderdoet voor een sportauto, kan het goed zijn voor schade aan het onderstel. De enige optie was om een heel stuk achteruit het straatje af te rijden in plaats van voorruit.

Nou had ik eerder al verteld over de regel geen zwanen te voeren omdat ze agressief zouden kunnen worden. Ik heb het hele verblijf geen zwaan gezien, tot....de dag van vertrek. Uitgerekend toen hadden vader en moeder zwaan, inclusief kroost precies de plek schuin achter ons gekozen om voor onbepaalde tijd in het gras te zonnebaden.
Vader zwaan maakte daarbij al gevaarlijke sisgeluiden en wapperende vleugelslagen om een ieder die binnen een meter van zijn grootste schatten kwamen, weg te jagen. Met succes.

En precies toen wij achteruit wilden wegrijden, hadden moeder en kids zich naar de overkant verplaatst en stapte vader zwaan precies het paadje op dat wij wilden gebruiken om weg te rijden. Heel langzaam reed bas toch naar achteren, maar vader bleef rustig staan. We konden dus letterlijk niet voor (ivm de helling) en niet achteruit. En geen idee hoe lang dit nog zou duren.
Ondanks dat mede camping gasten druk gebaarden dat we echt niet verder naar achter moesten rijden, reed Bas toch nog heel zachtjes een stukje naar achter. Daarbij tikte hij de zwaan lichtjes aan. Papa zwaan reageerde door....pontificaal op het pad te gaan liggen.
Bas wachtte even en reed toen opnieuw een stukje naar achteren. En toen, tergend langzaam en bijna verveeld, stond de zwaan op, liep naar vrouw en kroost en konden we eindelijk verder naar achteren rijden.
Als Bas vrijwel direct daarna 2 vrije plaatsen ziet, waardoor hij vooruit weg kan rijden, halen we opgelucht adem. Het moeilijkste gedeelte van vandaag is achter de rug. Dachten we toen..

Tijdens het instellen van de navigatie, wordt aangegeven dat we een milieuzone bij Milaan niet kunnen vermijden. Deze zone doorrijden, betekent een boete van 80 euro, per camera die we passeren. Geen idee hoeveel dat er dan zijn, maar ik Google vlak na vertrek toch maar even of er echt geen alternatief is.
Dat lijk ik gevonden te hebben. En omdat we ook willen tanken, besluiten we dit even rustig te bekijken.

Het eerstvolgende tankstation aan de snelweg, is een kilometer of 15 verder dan de eerste, waarvoor we even de snelweg af moeten. En omdat ik het idee heb dat we al dicht bij Milaan zitten, waardoor een alternatieve route zo snel mogelijk ingezet moet worden, stel ik voor om toch maar even de snelweg af te gaan. Hoe waardevol dat besluit is, zal later blijken.

Na het tanken wil Fred niet direct starten. Helaas gebeurt dat nog steeds af en toe. Gelukkig startie dan na een paar keer proberen en even wachten, alsnog. Zo ook nu. Maar wat zit Bas toch te trekken aan de koppeling? Dit was me al eerder opgevallen en toen ik een middagje met Fred oefende, ging schakelen ook niet altijd soepel, dus tot nu toe zochten we daar niets achter.
Maar moeilijk schakelen of niet schakelen, is wel een verschil.
Bas krijgt em in zijn 1 en zo rijden we weg bij het tankstation. We rijden een rotonde op en er wordt al snel naar ons getoeterd vanwege het slakkengangetje van Fred. Precies achter de rotonde ziet Bas een Fiat garage en in z'n 1 rijden we daar naartoe.
Bij de balie probeer ik uit te leggen wat er aan de hand is. Maar hier wordt alleen Italiaans gesproken. Al snel wordt Google translate onze transmate. En daarmee lukt het uiteindelijk om aan een monteur uit te leggen wat er aan de hand is.

De monteur kruipt achter het stuur en ik ben net te laat om hem te waarschuwen dat er een hondje over zijn schouder meekijkt. Dus laat Noof zelf maar van zich horen, met luid geblaf. Waar de welwillende man uiteraard van schrikt.

Het reservewiel van Fred, dat onder de motorkap en bovenop het mogelijke mankement ligt, wordt er afgeschroefd. De monteur probeert wat, waarna Fred wel in z'n 2 en achteruit kan, maar nu niet meer in z'n 1. Ook hij probeert iets met Google translate uit te leggen. Dat gaat heel langzaam, want hij toetst met 1 vinger en doet daar per letter ongeveer 10 seconden over. Het komt er in elk geval op neer dat we met een klein onderdeel van circa 3 euro geholpen zouden zijn. Goed nieuws dus! Het mindere nieuws is dat dat onderdeel vrijwel nergens meer te krijgen is. En als de monteur even rondbelt, blijkt het helemaal niet te verkrijgen. Daar staan we dan, gestrand op iets dat met een investering van 3 euro gefixt had kunnen worden.

Inmiddels heb ik iets ontdekt. Namelijk dat Fred een wieldop mist. Een snelle check op een foto van gisteren, vertelt ons dat de wieldop er toen nog wel op zat. Die zijn we dus waarschijnlijk ergens op de autostrada verloren. Balen, maar op dit moment de minste van onze problemen.

Ik vraag aan de monteur of we Fred hier mogen laten staan, als we de wegenwacht bellen. Dat zal niet gaan, zegt hij. Het bedrijf sluit zo ivm de siesta en dan gaat het hek op slot. Een eventuele wegenwacht kan er dan niet bij en wij zouden 2 uur lang opgesloten zitten.
Hij kan Fred wel even buiten het hek voor ons neerzetten, op een parkeerstrook.

Nadat hij dat gedaan heeft, bellen we de wegenwacht.
Tja, dat wordt een probleem, geeft de man aan de andere kant van de lijn aan. Ze kunnen wat garages in de buurt bellen, maar die hebben dan waarschijnlijk geen tijd. Of we ook een plan B hebben?
Ik wil er niet aan denken, maar het moet. Plan B zou het einde van onze vakantie betekenen.

Ik pak een tas en begin wat spullen in te pakken voor als we, in het beste geval, ergens een paar dagen in de buurt overnachten, terwijl Fred gemaakt wordt en in het doemscenario omdat Fred en wij, apart van elkaar, terug naar Nederland gaan.

Pas als ik me neergelegd heb bij een eventuele terugkeer naar huis, is er weer ruimte in mijn hoofd om in andere oplossingen te denken. Ik typ hele stukken tekst in Translate in en maak er screenshots van. Als de monteur dan om 2 uur weer terug is, kan ik hem vragen of hij wat garages in de buurt wil bellen, of ze evt. Een huurauto voor een paar dagen hebben en of hij een hotel kan bellen waar we kunnen overnachten. Met hond.

Stipt om 2 uur gaan de hekken weer open.
Ik vraag naar de monteur van net. Maar nee, die was er alleen vanmorgen. Dan probeer ik de dame van de receptie zover te krijgen dat ze alle opdrachten van de screenshots uitvoert. Ze is zeer meewerkend en begint met het bellen van garages. Maar na poging nummer 3 geeft ze aan dat het niet gaat lukken. Geen van de garages heeft op korte termijn tijd.

Dan probeer ik zelf nog wat garages in de buurt te bellen. Probeer. Want allemaal spreken ze enkel Italiaans en telefonisch iets uitleggen en uitgelegd krijgen, is wel heel ingewikkeld. Zelfs met Google translate.
Ik bel de wegenwacht maar weer. Inmiddels is het half 4. 3,5 uur na mijn eerste telefoontje. Er zal nu toch wel iets meer bekend zijn. De dame van de alarmcentrale geeft aan dat de status onveranderd is.
Het scenario terug naar huis, wordt nu vooraf gegaan door; hoe komen we de nacht door. Want de koelkast kan op gas ivm de insuline van Bas, maar we staan megaschuin en ik vraag me af of we hier überhaupt wel een nachtje mogen blijven staan. Dat vraag ik de dame van de receptie maar even. Geen probleem en we mogen zelfs van het toilet gebruik maken (heeft Fred ook, maar kunnen we nergens legen, dus wil ik nu zo min mogelijk gebruiken)
De mevrouw van de wegenwacht gaat ons terugbellen mbt hoe nu verder.

Bas stelt voor weer terug te lopen naar het tankstation. Daar kunnen we even wat drinken. En daarvoor zit een Mexicaan, waar we even wat kunnen eten.
Als we net de drukke weg willen oversteken, belt de wegenwacht. Er is momenteel geen collega die Italiaans spreekt, dus vandaag hoeven we niet veel meer te verwachten (en blijkbaar gebeurde er al die uren daarvoor ook al niets, vanwege die ontbrekende Italiaans sprekende collega) Wel hebben we recht op een gratis overnachting, ter waarde van 125 euro per nacht. Hoeveel nachten? Dat weet ze niet. Begin maar eens met 1.

We lopen weer terug naar Fred om daar in alle rust een hotel te zoeken. Dan kan ik mijn vriendin bij de garage vragen die voor ons te bellen en ook een taxi te regelen. Want een leenauto hebben ze niet.
Maar al lopende beseffen we dat we het geen van beiden een fijn idee vinden om Fred hier onbeheerd achter te laten. En wat als we net in het hotel zitten en de wegenwacht dan ineens langs komt om Fred te bekijken. Dan moeten we eerst weer snel een taxi regelen voordat we bij hem zijn. We besluiten dan toch maar in Fred te slapen, die nacht. In gedachten zie ik wat het gedroomde alternatief voor vandaag had moeten zijn; Een overnachting aan het Gardameer. Maar dat gaat em niet worden en moet ik loslaten. Ik mail de camping over onze situatie. De receptie sluit pas om 8 uur en tot 11 uur kan een bewaker ons nog binnen laten. Dit verhaal komt me bekend voor van 2 jaar geleden. Toen we in Duitsland waren gestrand. De betreffende camping hebben we toen nooit gehaald.

Nu we besloten hebben in Fred te blijven en de wegenwachtmevrouw voor vandaag geen oplossing meer verwacht, lopen we weer terug naar het tankstation, om wat te drinken. Nova dribbelt al die tijd vrolijk met ons mee. Ze heeft haar baasjes in de buurt, gras om te plassen en poepen en al de nodige hondenkoekjes gehad. Veel meer heeft ze niet nodig. Bijzondere camping hier, dat dan weer wel.

Na het afrekenen van de drankjes, besluit ik om ook hier maar ons probleem voor te leggen. Wie weet kent hier iemand een garage waar ze ons kunnen helpen. Na deze vakantie ben ik Google mijn eeuwige dank verschuldigd, want ook dit keer blijkt dat weer een onmisbaar hulpmiddel.

Er wordt gewezen naar een garage aan de overkant van de weg. Precies tussen waar Fred staat en dit tankstation in.
Ik wandel er naartoe, pak mijn telefoon er maar weer bij en zie vervolgens hoe 3 mannen in rap Italiaans met elkaar in gesprek gaan. Maar helaas, ook zij hebben geen tijd. Net als ik terug wil lopen, bedenk ik me en geef ze mijn telefoonnummer. Ik zeg dat we de komende nacht voor de garage staan en als ze nog een oplossing te binnen schiet, of ze me dan willen bellen.

Als ik even later weer bij het tankstation aankom, vraagt een man, die erbij was toen de medewerkers ons naar de overkant verwezen, of het gelukt is. Ik schud droevig mijn hoofd. De man steekt zijn vinger op en geeft aan dat hij eens rond gaat bellen.
Op dat moment komen 2 mannen van de garage waar ik net was, in een auto aangescheurd. Ze maken duidelijk dat ze toch wel even naar Fred willen kijken.
Met een klein sprankje hoop, lopen we snel weer terug naar Fred, terwijl de mannen er alvast naartoe rijden.

Na aan minuut of 5 onder de motorkap rommelen, haalt 1 van de monteurs een klein onderdeel uit Fred en laat het ons zien. Er is een gedeelte compleet weg.
Ze gebaren dat ze wat gereedschap gaan halen en kijken of ze het profesorisch kunnen oplossen.
Ik doe een schietgebedje. Het is 5 uur. De camping is nog 2 uur rijden. Zou het dan toch?

Een kwartiertje later is de klus geklaard. 50 euro slechts en we doen er 20 bovenop, voor wat bier. Dat kunnen de mannen waarderen.
We stellen de navigatie in en rijden weg. Ruim 100 kilometer met alleen maar snelweg ligt voor ons. Ik heb een saaie rit nog nooit zo verwelkomd. Hoe minder schakelen, hoe beter.

Om half 8 rijden we de camping op.
De incheck is zo gebeurd en we rijden naar ons plekje. Dat lijkt wel erg krap te zijn, maar we proberen het toch. Bas stuurt, terwijl ik aanwijzingen geef. Stap maar weer in, zegt Bas na een paar minuten. Dit gaat echt niet passen. We hebben een andere plek nodig.
Bij het wegrijden, horen we krak.
Ik stap uit om te kijken wat we geraakt hebben. Maar zie niets.

We rijden door, moeten op een smal stuk ook nog keren omdat we niet verder kunnen en rijden terug naar de receptie.
Gelukkig zijn er alternatieve plekken. Xxl plekken, waar we met gemak oprijden.
Dan blijkt dat we toch iets geraakt hebben. We missen een stuk van de behuizing van onze luifel.
Bas wil (en moet, want we hebben vandaag nog vrijwel niets gegeten) eerst wat eten. Maar ik wil toch eerst graag op zoek naar het afgebroken stuk.

Na een paar minuten speuren, wil ik de hoop al bijna opgeven. Ik draai me om en mijn oog valt op een stukje gras. En precies daar ligt het afgebroken stuk.

Tijdens het eten val ik bijna in slaap en dat ondanks de levendige kinderanimatie, 10 meter verderop.
We wandelen nog even langs een alternatieve plek die ons was aangewezen. Deze blijkt heel goed toegankelijk, groot en met uitzicht op zee. Als we vervolgens bergje op lopen, naar de plek waar Fred nu staat, zijn we binnen no time uitgeput. En ook het toilet is hier niet in de buurt. De plek waar we nu staan, kijkt uit op het toiletgebouw en heeft zowel het zwembad, restaurant, containers, als zelfs de chemisch toilet reiniger om de hoek.
Tis goed zo. Sterker nog, we plakken er voor de rust hier nog maar een dagje aan vast.
De camper staat nu zo scheef dat ik bijna mijn bed uitrol. Maar het kan me niets meer schelen. Morgen weer een dag.

Maar voor alle hulp van vandaag een welgemeend; Gazie mille!

Geschreven door Esthers.camperreizen