Vanwege Corona gaat, voor het 2e jaar op rij onze jaarlijkse oudjaarstraditie niet door.
Dat betekent dat we Oud en Nieuw niet in de Efteling vieren.

We besluiten het toch met de vaste Efteling groep te vieren. Lekker buiten, met eten, drinken en een silent disco.

Ivm een tekort aan slaapplekken, halen we Fred maar weer eens van stal. Fred heeft inmiddels twee stallen; zijn standaard verblijf en de garage. Al lijkt die laatste inmiddels meer op een standaarverblijf.
Nadat Fred maanden (ik overdrijf niet) bij de garage heeft gestaan, kunnen we hem precies op tijd ophalen voor een winters kampeeravontuur.

Hij start gelijk en loopt als een zonnetje. Behalve stationair dan.
Als we bijna bij de plaats van bestemming zijn, begint het zachtjes te regenen.
Bas zet de ruitenwissers aan, die vervolgens welgeteld vier keer heen en weer zwiepen. Dan blijven ze stilstaan. Midden in het raam. Los van de regendruppels wordt het zicht nu dus ook belemmerd door 2 zwarte strepen voor het raam.
Als we vervolgens over een klein heuveltje rijden, vallen de wissers alsnog naar beneden en blijven daar. Ok, na dit avontuur kan Fred dus gelijk weer door naar zijn 2e huis. Gelukkig is het gestopt met regenen.

De camping zelf stelt niet veel voor en ik vermoed dat dat niets met het seizoen te maken heeft. Maar ach, we hebben water, stroom en een plek om te slapen. Meer hebben we niet nodig.

Ik stap uit om te helpen navigeren, terwijl Bas Fred voorzichtig van voor naar achteren rijdt.
En dan valt mijn oog op de takken van een jong boompje. Ze raken Fred net, maar ik maak me meer zorgen om de boom in wording dan de paar lichte krassen.

Mijn blik gaat omlaag en blijft rusten op een fietsenrek, dat vakkundig ligt verborgen in het hoge gras.
Ik roep nog stop! Maar met een hard stationair lopende Fred en dichte ramen (een beginnersfout kunnen we het bijna niet meer noemen), hoort Bas me niet.

Ik begrijp nu wat er bedoeld wordt met in shock ergens naar kijken. Hier gebeurt iets wat ik niet tegen kan houden. Maar weg kijken lukt ook niet. En terwijl ik nog een keer stop roep, zie ik hoe de bumper van Fred tergend langzaam losgetrokken wordt.
En dan worden we geholpen door iets dat eerder tegen ons werkte; Fred blijft steken in de modder. Daarom kan Bas niet verder en heb ik de kans naar hem toe te lopen om te zeggen dat hij nu eerst naar voren moet en niet naar achteren.

Precies op dat moment komt de camping eigenaar naar ons toelopen. Met een schaal oliebollen. Of we er eentje willen?
Ik wil het liefst een oliebol tegen zijn hoofd gooien, maar die arme mam heeft duidelijk niet gezien wat er gebeurd is.
Ach, dat valt toch wel mee, reageert hij, als ik hem de situatie uitleg. Ik laat hem de gehavende bumper zien. Ach joh, kun je makkelijk zelf repareren. Beetje lassen en spuiten. Ik heb nu echt zin om de hele schaal over zijn hoofd te kieperen, maar ik hou het er maar op dat de man talenten in mij ziet die ik zelf nog niet ontdekt heb.

Bas zet Fred zonder verdere problemen op zijn plek. We constateren gezamenlijk dat het balen is en besluiten dat het is wat het is en dat we er deze feestelijke dag niet door laten verpesten.

De rest van oudjaarsdag is 1 groot feest en op een nachtelijke wandeling op de camping in mijn badjas na (Sanne zocht het toilet), slapen we allemaal heerlijk.
In de winter kamperen. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen. Maar leuk dat het is!

Geschreven door Esthers.camperreizen