Uiteindelijk wordt het half 11 voordat het vervoer uit Nederland arriveert.

Na wat duw, knijp en tikwerk, is de conclusie duidelijk; Fred gaat het niet meer doen en wordt op de trailer geladen.
Het hele laadproces neemt zo'n 3 kwartier in beslag, waarna Bas, ik en Nova voorin de trailer kruipen.

Tot mijn grote verbazing laat Nova het allemaal maar over zich heen komen; van de urenlange stop langs de snelweg totdat ze zich gelaten naast me op het bankje in de trailer opkrult, om vervolgens de ruim 2 uur durende rit naar Beek vrijwel slapend door te brengen.

Om half 2 's nachts wordt Fred weer van de trailer gehaald. Dit wordt de eerste overnachting van onze vakantie: In Fred op het terrein van het bergingsbedrijf. Dus geen warme broodjes om 's ochtends bij het camping winkeltje te halen, maar we mogen Fred gelukkig wel op het stroom aansluiten, zodat de koelkast het in elk geval blijft doen. Het gas erop zetten durf ik niet meer aan nadat we dat bij het tankstation hebben geprobeerd en de gaslucht zo erg werd, dat ik een ontploffing vreesde als we Fred wel weer aan de praat zouden krijgen.

Met onze veiligheid zit het nu overigens wel goed, aangezien het terrein rondom is beveiligd met schrikdraad en enkel één elektrisch hek, wat alleen onze berger mag bedienen.

Dat hek sluit automatisch na 10 seconden en Noof moet nog een plas. Weinig uitlaatmogelijkheden op het terrein te zien, het hoge onkruid her en der niet meegerekend.
En dus worden we heel even bevrijd om ons hondje uit te laten en daarna gaan we weer in isolatie op het terrein en vraag ik me af wie er van onze aanwezigheid af zou weten als hier brand uit breekt. Gelukkig heeft onze berger dienst en slaapt op de zaak.

Slapen lijkt meer op ijlen. Elke keer als ik even wegzak, hoor ik de trailer die weer op pad gaat naar een ander pechgeval of er juist van terug komt.
Tegen vijven schrik ik wakker uit een droom waarin Detlev, onze berger ons treurig vertelt dat hij de hele nacht heeft geprobeerd om Freddie aan de praat te krijgen en ik boos word omdat dat helemaal niet kan, aangezien wij in Fred lagen te slapen en hij binnen bij het bedrijf sliep.

Iets over zessen worden Bas en ik allebei wakker van iets wat nog het meest weg heeft van een slow woop; een enorm indringend alarm even verderop, gevolgd door steeds dezelfde melding door een megafoon.
Maar wat er gezegd werd, dat kunnen we niet horen.
We gaan er vanuit dat als het echt ernstig is, dat Detlev ons wel komt waarschuwen, maar aangezien we ons ook hier in Limburg weer in overstromingsgebied bevinden, getuige de diverse auto's op het terrein die tot over het dak onder de modder zitten, zit lekker slapen er niet echt meer in.

Om 8 uur schrikken we dan alsnog wakker van de wekker.
Vanaf 9 uur zou er iemand komen die naar Fred kan kijken.
Natuurlijk moet Noof weer uit, heb ik geen telefoonnummer van Detlev en is het bergingsbedrijf nog niet telefonisch bereikbaar.
En dus is het weer drentelen naar alle hoeken van het terrein op zoek naar een struikje voor onze koningin. Maar ze vindt het allemaal te mager en doet niets.

Net als ik de reddingsbrigade weer wil bellen, komt Detlev doodgemoederd met een koffietje in zijn hand naar buiten gelopen. Op weg naar zijn volgende melding.
Hij legt ons uit hoe het hek werkt en zal de deur van het gebouw open laten omdat wij het hek alleen van binnenuit kunnen openen. Want de afstandsbediening heeft hij zelf nodig. Oh ja, hij weet ook niet hoe laat hij terug is en ook niet hoe laat er iemand komt om Fred aan de praat te krijgen.
Het alarm s nachts? Nee, dat heeft hij niet gehoord.

Detlev heeft ons fantastisch geholpen en alles uit de kast getrokken om Fred helemaal op te halen uit Duitsland en voorzichtig op de trailer te laden, met zijn heupen die bijna op het asfalt liggen (die van Fred dan), dus we zijn hoe dan ook blij met hem.
Maar dat we nu niet weten waar we aan toe zijn en het vooruitzicht misschien wel een heel weekend op 'camp berging' te moeten doorbrengen (het bedrijf blijkt, behalve voor berging het weekend namelijk helemaal niet open), dat zien Bas en ik ook niet zitten.

Ik sta op het punt om het kruisje aan de ketting, dat de vorige eigenaren aan de achteruitkijkspiegel spiegel hebben bevestigd voor voorspoed en bescherming, er nú af te halen. Maar aangezien we wel steeds het verkeer zonder kleerscheuren hebben doorstaan, zal het wellicht toch ergens goed voor zijn, dus mag het alsnog blijven.

Na het vertrek van Detlev belt Bas het algemene nummer van het bergingsbedrijf, waar nu wel iemand opneemt, bel ik de sos maar weer, die nu niet thuis geven en probeert Bas tenslotte in een ultieme laatste poging Fred alsnog aan de praat te krijgen.
En verrek. Hij start!

Bas stelt voor alsnog naar de camping in Duitsland te rijden, waar we gisteren telefonisch zo goed geholpen zijn. Dat is maar 2,5 uur rijden tenslotte.
Maar met een doowaakte nacht achter de rug, zie ik een zwarte zaterdag op de Duitse snelwegen nu echt niet zitten.
Ik Google wat en vind op een klein half uurtje rijden een camping in Limburg.
Eerst maar eens even bijkomen en morgen naar Duitsland, voor de 2e keer in 2 dagen.

Geschreven door Esthers.camperreizen