Iets over achten zijn we onderweg richting Frankrijk.
Zoals steeds sinds hij helemaal gefixt is, start Fred onmiddellijk.

Op een mooie klim en afdaling na, kenmerken de eerste 2 uur toeren zich voornamelijk door industrie landschap.
Tot en met Basel is er weinig romantisch aan deze strasse.

Maar eenmaal in Frankrijk laat dit land zich op haar best zien.
Alleen een tankstation vinden blijkt nog een hele toer, als we daarvoor 'even' de snelweg af gaan.
We worden kriskras door een Frans stadje gestuurd, vinden 2 tankstations waar we ons qua zelfbediening maar niet aan wagen en een derde is eenvoudigweg onvindbaar.
Gelukkig hebben we nog even, want Fred doet om de een of andere bijzondere reden steeds langer met een tank.

Rond 1 uur rijden we, volgetankt en wel, de Franse camping op.
Een vriendelijke dame komt naar buiten gelopen. De campingeigenaresse. Maar als ze me had verteld gast te zijn op deze camping, had ik het ook geloofd.
Ze heeft eerst vooral aandacht voor een nieuw apparaat dat gebracht wordt (een wasmachine?) en naar de receptie moet worden gebracht en vraagt mij even te wachten.

Al snel blijkt dat we op een camping terecht zijn gekomen waar de helft van de gasten inmiddels bij het meubilair hoort.
Maar rustig dat het hier is!
Mijn vraag of we wat kunnen drinken, wordt bevestigend beantwoord. En als ik vraag waar ze de drankjes naartoe brengt is het antwoord: gewoon, naar jullie plek.
Als we willen betalen geeft ze aan dat dat later wel komt.

Er staat een picknick tafel en omdat we geen zin hebben de stoelen voor 1 nacht uit te pakken, drinken we daar ons drankje. Aan de rivier. Met een hek ervoor.

Vervolgens zie ik hoe de halve camping het zware apparaat, onder supervisie van de eigenaresse, naar een stacaravan brengt.
Als de klus geklaard is, loopt diezelfde eigenaresse weer richting haar eigen stacaravan en zie ik nog net hoe een mannelijke gast innig een arm om haar heen slaat. Later blijkt dat haar man te zijn.

Een paar uur later komt er een Frans echtpaar aan dat hun auto vlak naast Freddie zet, binnen 10 minuten een tentje van 1 bij 2 aan de grond hamert en ons daarna aankijkt maar geen woord zegt.
Een beetje vreemd.

Aan het einde van de middag besluiten we richting stadje te wandelen. Tis maar 5 minuten lopen (Fransen lopen blijkbaar heel snel, want wij hebben zeker 2x die tijd nodig om naar de brug, halverwege de route te wandelen)
Er komt een hele donkere lucht aan, maar de verwachting is dat de bui wel overwaait en dus wagen we het erop.
We zijn net op het punt beland dat het even zolang duurt om terug als verder te lopen, als het water met bakken tegelijk de hemel uitstroomt.
Ik probeer nog iets met een parapluutje en Bas kiest voor een boom.

Dat helpt heel even. Totdat het nog harder gaat regenen.
Een man die net nog lekker met zijn hond aan het zwemmen was, komt bij ons schuilen en begint een gesprek, waar ik met mijn beste schoolfrans geen touw aan vast kan knopen.

Ik leg uit dat we uit Nederland komen en vraag hem naar een goed restaurant. (Beetje vreemde situatie, aangezien het nog steeds keihard regent, maar ach, je moet toch wat tijdens het wachten)
Zijn hond probeert steeds weg te lopen omdat die bang is voor onweer en de onze probeert in hem te happen en trekt ondertussen zo hard aan de riem dat Bas zijn hoofd stoot aan een paal.

Na 5 minuten besluit Bas dat we beter terug kunnen gaan omdat het alleen maar harder gaat regenen. Ik vind dat dat wel meevalt. Bas krijgt gelijk.
En dus rennen we heel hard met Nova, die nu waarschijnlijk nooit meer wil zwemmen, terug naar Freddie.

Nat tot op het ondergoed moeten we nu ook eerst nog zorgen dat Nova eerst afgedroogd wordt, voordat we natte modderpoten door de hele camper heen hebben.
Het kleed op de bank, waar Nova vandaag voor het eerst een klein kotsje op heeft gelegd en dat na het wassen net weer droog was, is nu alweer nat.

In plaats van eten in een gezellig Frans restaurantje, worden het de ontbijtbroodjes met kaas en chocolade pasta. Het goede nieuws is dat het al zeker een half uur regent, dus ik mag minstens 2 wijntjes 😁

Zo plotseling als de regen opkwam, is het ook ineens weer droog.
Ik hang de zeiknatte kleding buiten, zodat het nog een beetje kan drogen.
Als ik uitstap zit het echtpaar in de auto, met hun deuren open. Ik stap nog net niet bij ze in als ik de deur van Fred open maak.
Opnieuw zeggen ze niets.

Als ik even later de drankjes van die middag wil betalen, geeft de camping eigenaar aan dat zijn vrouw net even een half uurtje weg is.
Misschien begrijpt hij de kassa niet, of ons Nederlanders, maar hij doet in elk geval niets met afrekenen, dus ik moet wachten op de vrouw des huizes.

En dan loop ik de vrouw van het auto echtpaar tegen het lijf.
Bonjour! Zegt ze vrolijk, alsof ik haar beste vriendin ben.
Wat een wonderlijke camping...

Geschreven door Esthers.camperreizen