Het leek een goed idee; Nova aan de rolriem, zodat we per centimeter haar vrijheid konden bepalen. Vooral handig als we op het terras voor Fred zitten of bij een restaurantje.

De praktijk is iets anders. Nova heeft inmiddels de poot van de luifel al een keer omver getrokken, door er een rondje met haar lijn omheen te lopen en daarna hard weg te rennen. Ook het provisorische tafeltje (lees; krukje met dienblad uit ons keukentje) heeft al meer dan eens omver gelegen.
Als ze niets omver loopt, dan loopt ze zichzelf wel vast, zodat ze alsnog net niet bij haar waterbak kan.

Daarnaast is ze de oorzaak van menig bijna-ongeluk, deze vakantie. Ze loopt dan heel geniepig vlak voor me langs, zodat de lijn voor mijn voeten ligt. En als ik dan op wil staan, doet zij dat ook. Waardoor de lijn als een soort boobytrap voor mijn schenen strak trekt. Of de lijn blijft tussen mijn slippers en tenen inhangen, waardoor ik bijna struikel.

Enfin, we zullen het maar op toeval houden, maar je zou bijna denken dat ze het erom doet. Al was het maar om ons bezig te houden.

Vandaag is de laatste dag in Zwitserland dit jaar. Officiëel kunnen we tot zondag blijven en we kunnen vanaf morgen zelfs al in Saarburg terecht. Maar we hebben besloten in 2 keer naar Saarburg te rijden en dat we liever op zondag aankomen dan maandag. Want we willen er natuurlijk sowieso zijn voordat de kinderen komen!

Betekent dat we toch weer een overnachting in Frankrijk doen. Maar dit keer niet op zo'n vage camping als vorig jaar, maar eentje dichtbij Colmar. Een pittoresk Frans stadje dat Duits aandoet (het was ooit ook een Duits stadje). Ben benieuwd!

Vandaag verder weinig spannends op de agenda. Behalve dan dat de stroom eruit vliegt bij zowel ons als de buren.
De buurvrouw, die tot nu toe nog geen woord met ons gewisseld heeft, spreekt nu met ons over mogelijke oplossingen. Gedeelde smart smeedt toch een band.
Als de container ophaalcrew langskomt, spreek ik ze direct aan en ook hier is het elektriciteit issue binnen vijf minuten verholpen. Net als een klein weekje geleden in Italië.

Tegen vieren wandel ik naar de receptie om af te rekenen. Achter me zie ik een enorm donkere lucht aankomen.
Ik vraag de restaurant medewerker of zij weet of het vanavond gaat regenen, maar ze doet net of ze me niet begrijpt en vraagt hoe laat ik wil reserveren. Dus reserveer ik maar. Ik zie vanzelf wel of we vanavond op het terras droog blijven of niet.

Als ik terugkom laat ik Noof snel een plas doen en haal dan Bas uit zijn Beditatiestand (voor degenen die die term niet kennen, dat is mediteren op z'n Bas', oftewel slapen 😁)
Het wordt nu wel erg donker. En hoewel de luifel vastgetimmerd staat, kunnen we net zo goed nu alvast de luifel indraaien en de stoelen opruimen in plaats van vanavond.

Als alles keurig binnen staat, begint het enorm te waaien. Dan vallen er toch zeker 3 dikke druppels uit de lucht en dat was dan de onweersbui.

Als lunch eten we Noodles (sorry Max, niet heel satisfying misschien qua foto 😁) en ter afsluiting lasagne met rosé op het terras van het campingrestaurant.
Op de valreep kan ik dan toch nog een foto van een compleet leeg zwembad 'by night' maken. Nog geen kwartier later blijkt er daar een soort van afterparty te zijn.

We ruimen nog wat laatste dingetjes op, lezen en schrijven wat. Binnen dan, met het luikje open. Want de stoelen zijn al opgeruimd.
Ik heb het gevoel alsof we hier wéken zijn geweest. In werkelijkheid waren het slechts 6 dagen. Vakantie. Dat is als de dagen vertragen. 💫

Geschreven door Esthers.camperreizen