Omdat we vandaag pas om 2 uur de Grande tour in petit vervoer maken, hebben we de ochtend voor ons zelf.
Ik wil toch wel graag 1 of 2 highlights zien. Het Colloseum ligt pal aan het metrostation en maar 2 haltes verder dan waar we er voor de tour uit moeten. Dus we gaan ervoor.

Het OV gaat top.
Uiteraard staan we nu aan de goede kant en hoe het met de metro zit, is ook bekend.
Een klein uurtje later, staan we voor het immense Colloseum.
Maar wat vooral opvalt, is de enorme rij.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat die zeker 200 meter lang is. Misschien wel meer.

Helaas staat ook dit gebouw in de steigers. We trekken het aan lijkt.
Bas heeft een plek gespot waar vandaan we beter wat foto's kunnen maken. Maar daarvoor moeten we eerst vijf minuten over het loeiwarme asfalt wandelen. Dit is niet grappig meer. Vooral voor Noof, maar ook wij zijn er al vrij snel klaar mee.

Als we op het uitkijkpunt staan en Bas wat foto's wil schieten, heeft een Italiaanse jongen dit tot zijn nieuwe catwalk gebombardeerd. Hij zit op een muur en gebiedt zijn, ik vermoed vriendin, foto's in de meest uiteenlopende poses te maken. Precies op een punt waar Bas wat foto's wil nemen.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat dit zeker vijf minuten duurt en het einde nog niet in zicht is.
En nou wegwezen, zegt Bas. Ze spreken vast geen Nederlands, maar de geirriteerde blik en het wegwuifgebaar, maken dat de jongen even van zijn favoriete muurtje springt.
Bas maakt snel wat foto's, waarna we weer rechtsomkeer maken. De jongen zit alweer op zijn welbekende plek.

De Trevi fonteinen zijn hier 20 minuten wandelen vandaan. Maar dat gaat em echt niet worden. Noof sjokt nu al achter ons aan en we moeten straks ook nog een half uur heen en een half uur terug wandelen ivm de tour.
Met de metro kan ook, maar dan moeten we een overstap maken. En zoveel tijd hebben we nou ook weer niet.

We pakken de tram maar weer en wandelen alvast richting checkpoint. We weten inmiddels dat daar een gezellig terrasje bij zit, dus dan lunchen we wat en is het zo twee uur.

Als we over de helft van de half uur durende wandeling richting checkpoint zijn, gaat Noof er maar bij zitten. Trekken heeft geen zin. Er is geen beweging in te krijgen. Dus til ik haar maar weer op. Gelukkig weten we ook dat 5 minuten verderop 1 van de vele gratis watertappunten staat. Koud, stromend water. Om te drinken en je polsen te koelen.
Na een korte waterstop, heeft ons monster weer moed verzamelt en stapt dapper met ons mee.

We eten en drinken wat op het terras (voor mij bresaolo, gedroogde en gezouten plakjes rundvlees, met veel ruccola en kaas. Wilde ik al eens eerder in Italië proberen, maar toen was het er niet). Het smaakt goed, al is het wel heel erg zout. Dus het laatste plakje gaat naar Noof.

Dan is het eindelijk zover; touren met een felgeel Fiatje 500.
Emilio, onze gids, is fasionable late, maar goedlachs en spreekt fantastisch Engels.
Na even overlegd te hebben, willen we hem zelf laten rijden. Bas kruipt met Nova achterin en ik neem naast Emilio plaats.
Voorin zit je al niet ruim, maar als ik de leuning van mijn stoel naar achteren duw, zit Bas helemaal opgevouwen. Noof neemt de andere helft van de bank voor haar rekening en vindt alles best. Ze gaat eens even lekker slapen.

Maar dat gaat em niet worden, want Emilio stopt vrijwel om de 5 minuten om ons weer een nieuwe bezienswaardigheid te laten zien.
Het centrum mag hij niet in, dus de Trevifontein en Spaanse trappen laten we links liggen. Maar wat daarvoor in de plaats komt, is nog veel beter. En, geen rijen.

Na de eerste stop wil Bas toch liever voorin en zit ik als een houdini op de achterbank.
Met z'n drieën hebben we de grootste lol. We staan bij het stoplicht naast een rode Ferrari en zeggen dat het bijna precies hetzelfde is. Daar moet de bestuurder van de Ferrari om lachen en de bestuurders van mini en maxi raken met elkaar in gesprek. Als het stoplicht op groen gaat, kleppen ze gewoon nog even door. Getoeter is het gevolg.

We zijn echt een bezienswaardigheid, zo opgekropt in dit gele gevaarte en overal worden we lachend toegekeken. Als we zelf even uitgestapt zijn, staan er binnen no time toeristen bij het wagentje, om er foto's van te maken.

Bij tuinen aankomen, die uitkijken op de koepel van het Vaticaan, blijkt dat Noof daar gelukkig wel in mag. Als dank legt ze er een poepje. Gelukkig hebben we zakjes bij ons 😄

Omdat Davide even bij de auto moet blijven (vanuit de tuin heb je er geen zicht op. Verder parkeert hij het voertuig overal waar hij plek ziet. Parkeerplaats of niet), zijn we even zonder onze gids.
Gelukkig heeft hij tips gegeven. Zoals het gezichtsbedrog dat maakt dat de koepel heel groot lijkt als je net komt aanlopen. Maar hoe dichterbij je komt, hoe kleiner die juist wordt. Verrek, daar zou ik anders niet op gelet hebben of gedacht hebben dat ik een bril nodig had.

Als we het park weer uit willen lopen, komt er een hele enthousiaste Amerikaanse jongen naar ons toe rennen. Is dat een Jack Russel?! Als we aangeven dat dat klopt, gaat hij helemaal los. Hij heeft er ook één, dougie genaamd (ze hebben em uit Schotland vandaan). Zulke leuke beesten. Hij laat een foto zien. Zijn vriend (of broer?) Komt er ook bij staan. Die van ons is veel mooier, vindt hij (vinden wij ook) We vertellen over haar kennelnaam Queenie, die in haar paspoort staat. Heeft ze een páspoort? Ze vinden Nova op slag nóg interessanter.
Grappig, de eerste camping in Italië had de medewerkster een Parson, gisteren de Argentijn en nu een Amerikaan.

Nova wordt trouwens voortdurend aangehaald en 'gelokt'
Dachten wij dat dat in Zwiserland al erg was. Hier halen mensen de meest vreemde capriolen uit om haar aandacht. Ze lijkt verdikkeme wel een echte koningin 😄

Als we weer naar Emilio lopen, geeft hij aan dat we boffen. In de naast de botanische tuin gelegen kathedraal vindt zo een bruiloft plaats. Daarom staan er nu alleen maar stoelen in en geen mensen. We kunnen snel even wat foto's maken, want het bruidspaar is er toch nog niet.

Als we de kathedraal beiden (los van elkaar, want hier mag Noof echt niet naar binnen) bekeken hebben, kijkt Emilio ons samenzweerderig aan. Nu ga ik jullie naar iets heel bijzonders brengen. Bas en ik kijken verwachtingsvol maar onze gids. Nu komt het. Nog nooit eerder vertoond aan toeristen. Hij last even een dramatische pauze in en zegt dan; de Piramide. Bas en ik schieten in de lach. Inmiddels zijn we al 3 keer langs deze Piramide gewandeld. Even is Emilio van slag. Maar ken je het bijzondere verhaal erachter al. Dat is ook het geval want dat had Bas toevallig opgezocht. 🤣

Maar, vraag ik hem, over die Piramide gesproken, daar heb ik wel een vraag over. Zou je ons daar straks na afloop willen afzetten? Want dat is precies bij het metrostation en scheelt ons een half uur terug lopen. Emilio spreekt de voicemail van zijn baas in, maar verwacht dat het wel gaat lukken.

We vervolgen onze weg langs nog meer bezienswaardigheden. Van de thermale baden, die nu als Opera dienen, tot de beroemde stadsmuur.
Elke keer als we stoppen, veert Nova op en springt blij de auto uit. Om er al even blij weer in te springen als we weer verder gaan.

Tegen vijven zit de tour erop en zet Emilio ons af bij de Piramide. (Vond zijn baas prima) Daarmee is deze gele cinqueciento dus ineens een yellow cab geworden.
We nemen afscheid en als wij de ene kant oplopen en Emilio de andere, richting auto, holt Nova achter hem aan. Bang dat de auto zonder ons vertrekt. Wat dus ook gebeurt.

We willen nog wat eten bij hetzelfde restaurant als dat van gisteren (waar we weggejaagd werden van de niet opgedekte tafel). Maar daar aangekomen, blijkt die dicht te zijn.
Dus lopen we maar weer terug naar de tram, pakken een bus die daar bijna naadloos op aansluit en waar we kunnen zitten en stappen kort daarna weer voor de deur bij de camping uit.

Net als we besloten hebben hier nog een nachtje te blijven om bij te komen, krijg ik eindelijk een reactie van de volgende camping, dat er morgen plek is. Dat wordt dan overmorgen. We plakken er nog een dagje aan vast. Al was het alleen maar om onze witte kleding, die nu onder de zwarte (smeer) vegen zit, te wassen. 😅

Daarna maken we de terugtocht langs de kust, om, met tussenstops, de oversteek te maken naar Rousillion in Frankrijk. Het komt precies zo uit dat het past om daar een paar andere vakantiegangers met ons gezelschap lastig te vallen. 😁

Geschreven door Esthers.camperreizen