Dag 3 in Rudesheim am Rhein. We worden gewekt door de zon en voor het eerst is  buiten ontbijten ook echt behaaglijk.
Tijdens het ophalen van de broodjes neem ik ook gelijk een fles'je' bier mee. Donker Witbier welteverstaan. Het bestaat. In Duitsland.

Na een rustig ochtendje bij Fred, wandelen we langs de Rijn naar onze favoriete wijnstrand. We kennen er maar 1, maar die steekt dan ook met kop en schouders uit boven al onze andere drankplekjes.
Mocht je je afvragen of we wellicht een alcoholprobleem hebben, dat is niet het geval. We hebben nooit problemen met alcohol. Hooguit is het percentage in ons bloed tijdens vakanties ietsje hoger dan anders. Ietsje, als in een Duits biertje. 😁

Als ik wijn ga halen voor bij de ligstoelen, hoor ik iemand achter me enthousiast hallo roepen.
Wie kent mij nou in Duitsland?
Het blijken de vriendelijke Duitse mensen van gisteren te zijn. Die van de wortelsnoepjes en waar we je tegen moeten zeggen ipv u.

Als ik weer terugkom met 2 glaasjes alcoholisch vocht, wat water en lekkers, zijn Bas en Noof verkast naar het Duitse stel.
Vooral de vrouw zit op de praatstoel. Ze vertelt ons dat ze inmiddels aan haar tweede leven is begonnen, nadat haar huidige man zijn voormalige eega heeft 'omgeruild'. Maar dat is alweer 20 jaar geleden. Dat 2e leven bestaat uit veel camperen, bij voorkeur in Denemarken. Dat is haar favoriet. Moeten we ook eens naartoe. Maar nu moesten ze maar eens terug. Naar de hondjes, die in de camper zitten.

Hoewel de zon goed haar best doet, doen de wolken en wind dat ook. Het is dan ook frisser dan gisteren. Maar met twee verschillende soorten wijn en een campingvest aan, is het nog steeds goed toeven.

Rond vijven wandelen we richting stadje, op zoek naar een schnitzel. Want Duitsland en schnitzel zijn net als Duitsland en bier; moet je gewoon geproefd hebben als je er toch bent.

We vinden een restaurant, waar de rolverdeling zeer strikt is. De schoonmaakster doet net alsof ze je komt helpen, maar spreekt dan ineens geen Duits en loopt snel weg. Het keukenpersoneel slaat zo hard schnitzels in elkaar, dat je zou zweren dat er een afrekening binnen het criminele circuit plaatsvindt in de keuken. De barvrouw mag alleen zeggen dat de eigenaar er zo aankomt om af te rekenen. En de eigenaar zelf werkt zich in het zweet met welgeteld 5 tafeltjes.
De schnitzel is groot. Heel groot. Zelfs als ik Nova een beetje mee laat eten, krijg ik de helft nog niet op.
Of alles smaakt? Bezorgd kijkt de eigenaar naar mijn half opgepeuzelde schoenzool. Smaakt goed zeg ik. Alleen een beetje groot voor mij.
Zal ik de rest voor je inpakken? De man kijkt er zo hoopvol bij dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om nee te zeggen. Vervolgens duurt het zeker tien minuten en is de beste man in geen velden of wegen te bekennen. Maar ja, hij heeft dan ook nog 4 andere tafels die hij allemaal moet bedienen. Het zweet staat nog net niet op zijn voorhoofd.

Als Bas en ik maar naar voren lopen om af te rekenen, besluit Nova lekker tegen de enige andere hond in het restaurant aan te blaffen, zodat Bas maar snel met haar naar buiten loopt.
Mit karte bezahlen? Nee, dat gaat echt niet. Nergens in Duitsland trouwens. Hadden we dat nog niet gemerkt? Dus loop ik naar Bas voor wat briefgeld.

Het bakje met schnitzelrestant waarvan ik nu al weet dat ik die nooit meer ga opeten, staart me vanaf de toonbank aan.
Als we terug naar de camping lopen vraagt Bas me wat ik daarmee ga doen.
Weg gooien zeg ik. Maar kon het net niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen dat ik het niet mee hoefde te nemen. Die man keek zo sip toen ik de helft liet staan.

Weer terug op de camping, wordt het steeds drukker. Nova gromt naar wat honden. Mensen kijken geïrriteerd naar nieuwkomers die hun busje ontelbaar keer heen en weer rijden voor de ideale plek en onze buren verhangen steeds hun tentflap, in de hoop op iets meer privacy (weinig kans met aan alle kanten buren)

Campinglife, I love it!

Geschreven door Esthers.camperreizen