Vandaag is onze trouwdag.
En om dat te vieren, eten we vanavond in de stad waar ik als kind vroeger altijd naartoe ging, als we naar, toen nog, Joegoslavië gingen. Nooit gedacht dat ik hier nu met mijn lieve man en kinderen ons 25 jarig huwelijk zou vieren.

Maar eerst staat een bezoekje aan Pula op de planning.
Want Bas is al jaren op zoek naar uitbreiding van zijn 'witte gewaad' collectie. En tot nu toe verkopen ze dat alleen maar in Kroatië en in Frankrijk.

Toen we hier 7 jaar geleden voor het laatst waren, was er ook nog een vestiging in Rovinj. Maar die is inmiddels opgedoekt en Pula is nu de meest dichtstbijzijnde.

We starten rustig op vandaag.
En na wat broodjes en ander lekkers van de plaatselijke bakker, op het terras van Sanne verorberd te hebben, rijden we richting Pula.
Een uur rijden?!
Toen we hier aankwamen, was Pula-Rovinj een ritje van een goed half uur.
Als we Pula binnen gereden zijn, geeft de navigatie nog steeds een klein half uur aan. We rijden stapvoets. Letterlijk. Want we worden voortdurend ingehaald door wandelaars die we net met de auto nog inhaalden.

Als we de beoogde parkeerplek willen inrijden, worden we tegengehouden door een hek en een wild gebarend Kroatisch mannetje. Vol. Zoveel is duidelijk.
Ook de daarop volgende opties zijn vol of te smal voor onze grote bus.
En dan spotten we eindelijk een parkeerplek waar nog meer dan genoeg ruimte is. Het is wel een klein half uurtje lopen naar Bas zijn favoriete winkel, maar lopen zijn we inmiddels wel gewend.
Volgens Demi komen we dagelijks met gemak boven de 10.000 stappen.

Als we eindelijk bij de winkel aankomen, blijkt er een of ander goedkoop winkeltje voor in de plaats te zijn gekomen. In plaats van de uitsluitend witte kleding, schreeuwen de felle kleuren ons hier tegemoet.
Dat is een tegenvaller! Dan toch maar online bestellen.

We besluiten eerst wat te drinken.
En dan spot Sanne ineens het logo van Bas zijn favoriete witte gewaad merk. Wat een fijne verassing! Dat het adres niet klopt? Ja, ze zijn verhuist en dat is nog niet aangepast op de site.

Bas slaat voor de komende 5 jaar in en dat is maar goed ook. Want onze vraag, of je ook online kunt bestellen, wordt weliswaar met ja beantwoord, maar vervoeren naar Nederland, daar doen ze niet aan.

Na dit winkelplezier lusten we toch echt wel wat te drinken. En ook iets van een tosti en palaçinke (klein, dun pannekoekje).
Mogen we niet. Dat is voor het ontbijt.
Dan maar wat friet, dat in smalle bekers arriveert, met een klodder mayonaise er boven op. Dat wordt dus grabbelen in de vette saus. Totdat Sanne roept dat we het toch ook kunnen omkieperen op het diepe bord, waar de beker in staat. Het nut van de beker wordt niet echt duidelijk.

Om 7 uur hebben we bij het restaurant in Medulin gereserveerd en dat is maar 20 minuten rijden hier vandaan. Dus we hebben nog even om rond te struinen.
We genieten van de mooie oude gebouwen en smalle straatjes en Demi trakteert ons op een ijsje.

Als we vlak voordat we naar de auto terug lopen, nog een plasje willen doen, maar geen trek meer hebben, wagen we het er maar op en lopen een restaurant binnen.
Max vraagt nog of we daar iets voor zullen betalen, maar dat hoeft niet.
Als we weer weglopen, bedankt de ober, die buiten staat en niets heeft meegekregen van onze sanitaire stop, ons hartelijk voor het feit dat we een gratis plasje hebben gedaan. 😁

Als we bijna bij de auto zijn, begint het zachtjes te regenen. Het is de eerste regen van vandaag. Terwijl er bakken hemelwater voorspeld waren.

Tegen de tijd dat we in Medulin aankomen, is het zelfs alweer droog.
We eten opnieuw heerlijk en hebben vanaf onze plek een prachtig uitzicht.
Nog voor het eten arriveert, vertellen de kinderen dat zij dit etentje voor hun rekening nemen. Vanwege onze trouwdag.
En dat niet alleen, we krijgen ook een kaartje waarop staat dat we een overnachting naar keuze in Maastricht mogen kiezen.
Maastricht, waar Bas en ik 29 jaar geleden vierden dat we 1 jaar een relatie hadden.
Dank lieve kinders! Ook Marijn, die er niet fysiek, maar in gedachten deze vakantie elke dag bij is. 🥰

Als het dessert besteld is, zien we een toch wel akelig donkere lucht aankomen. Zwart bijna. Ook begint het te donderen en te bliksemen.
We wagen het erop en lopen, nadat we uitgegeten zijn, toch nog even richting kermis.
Tom beproeft net zijn geluk in de schiettent, als de eerste dikke druppels vallen.

Bas besluit hierop vast de parkeerkosten te betalen en ik loop met hem mee.
Als ik daarna weer terug loop naar de schiettent, zijn de kids al verdwenen. Terwijl Bas de auto haalt, begint het harder te regenen.
En dan gebeurt er van alles tegelijk.
Bas wil, heel lief, met de auto richting kinderen rijden. Maar wij weten niet waar die nu zijn. Het is inmiddels aardedonker en de regen slaat met bakken tegelijk tegen de voorruit.
Daardoor zien we in eerste instantie Sanne over het hoofd, die, compleet doorweekt komt aangerend.
Als we haar wel spotten en ze in het busje zit, kunnen we de rest niet vinden.

Een paar minuten later zien we ze gelukkig.
Ze zijn allemaal nat tot op hun ondergoed.
Tja, ook dit is Kroatië.

Hoewel het plan was om dan vanávond nog wat te drinken en een spelletje te doen op het terras, laten we dat voor wat het is. In plaats daarvan wordt het een warme douche en fijn onze droge bedjes in.
Wat een memorabele afsluiting van een fantastische dag.

Geschreven door Esthers.camperreizen