Wegrijden, de reis zelf. Het gaat vandaag allemaal meer dan voorspoedig.
Voor de zekerheid tanken we binnen een kwartier nadat we zijn vertrokken. Direct daarna laat Fred, als een spinnende poes, zijn pruttelende motor weer horen.

Aangekomen bij de camping, blijkt de beheerder alleen Italiaans en Frans te spreken.
Hij schuift een briefje onder mijn neus, waaruit blijkt dat we onze id kaarten pas weer terugkrijgen als we vertrekken. Ik wil daar net over gaan protesteren, als me met een sussend gebaar wordt ten kennen wordt gegeven dat het goed is. De man steekt de kopie die hij van onze id kaarten heeft gemaakt in de lucht en geeft de kaarten zelf terug.
Betalen mag pas morgen. Je mag hier niet geruisloos vertrekken. 😄

Daarna gebaart hij dat we hem moeten volgen naar onze plek.
In een golfkarretje scheurt deze man de heuvels af alsof hij Max verstappen is. We kunnen hem maar net bijhouden.

Bij het toiletgebouw wijst hij naar de vrije plekken. We mogen kiezen.
Dat wordt een plek waar we makkelijk in en ook weer uit kunnen rijden. Bijkomend voordeel; de plekken voor ons zijn nog leeg. Dus onbelemmerd uitzicht. Voor zolang als het duurt.

Het toilet zit bij de douche in en heeft geen toiletpapier. Minimalistisch en praktisch, zullen we maar zeggen. 😄

Als we vervolgens wat willen drinken en een broodje willen eten, vraagt een vrouw of we iets uit de winkel nodig hebben. Met winkel bedoelt ze een hok van ik schat nog geen 3 bij 3, waar zo te zien voornamelijk koffielikeur wordt verkocht.
Die winkel is een kwartier geleden al dicht gegaan ivm de Italiaanse pauze, maar het siert deze vrouw dat ze voor ons bereid is om een uitzondering te maken en de winkel te openen. Maar we hebben geen koffielikeur nodig.

De wijn die ik op het aangrenzende terras bestel, is er 1 van de categorie hoofdpijnwijn en aan het broodje haal ik mijn tandvlees open en knarsen mijn tanden er bijna uit. Maar, verder smaakt het prima.

Naast ons zit een stel al te eten. Op tafel staat een groot leeg blik waar ooit tomatenpuree in heeft gezeten. En wat nu dienst doet als een soort mandje voor de olijfolie en balsamicoazijn. Ik vermoed dat ze em ook als wijnkoeler gebruiken. Het terras heet hier trouwens de Saloon en de bar is een mengeling van een sportkantine en Duitse wijnstube.

In tegenstelling tot de vorige camping, is het hier enorm rustig. De vogels maken hier de dienst uit en zijn dan ook het enige wat je hoort.

Bas doet een rondje op de step. Hij is binnen 5 minuten weer terug. Niet veel te doen hier.
Toch zijn er veel vaste staanplaatsen. De andere plekken zijn voornamelijk voor passanten, die, net als wij, een nachtje blijven.

Ik heb ook een paar jongeren gezien. Die het oprecht naar hun zin leken te hebben. Misschien omdat ze het zwembad helemaal voor zichzelf hebben.

Voor ons, een niveau lager, ligt een enorm grasveld. Ook daar is niemand. En dus kan Nova helemaal los. Letterlijk.

Voor vanavond hebben we voor de zekerheid toch maar een plekje op het terras gereserveerd. Al denk ik niet dat het storm zal lopen.
En dan wordt de ene na de ander caravan en camper naar een plaatsje geloodst en stroomt deze camping vol. Misschien toch wel slim, van die reservering.

Rond half 5 wordt het toiletgebouw grondig schoongemaakt. En als ik zeg grondig, dan bedoel ik ook grondig. Want de hogedrukspuit komt er aan te pas. Terwijl het er al heel schoon uitzag. Het mag allemaal dan verouderd zijn hier, aan hygiëne geen gebrek. Aan vriendelijkheid trouwens ook niet.

Al met al een hele wonderlijke, maar toch fijne camping. Waar niets is en je dus ook niets hoeft. En dat, zegt alles.

Als we 's avonds gaan eten, blijkt men een bijzonder reserveringsssysteem te hanteren. Het geeltje, waar ik om te reserveren onze naam en het tijdstip op heb opgeschreven, hangt aan ons tafeltje.

Nova doet vervolgens haar best om de bediening zo vaak mogelijk te laten struikelen. Door óf voortdurend languit in het looppad te gaan liggen óf, vanuit het niets haar koude, natte neus tegen de blote onderbenen van een serveerster aan te duwen. Die daardoor van schrik een gilletje slaakt.

De internetverbinding hier is overigens zo slecht, dat ik eerst naar het restaurant moet lopen, om bereik te hebben. Zelfs met 4G. Dus mochten jullie vanavond nog een prangende vraag hebben, bel even. Want na het uploaden van dit stukje ga ik niet meer naar het restaurant. 😆

In het laatste restje zon, genieten we nog even van een dag die zo heerlijk vlekkeloos verlopen is.
Wat een fijne, rustige plek is het hier.
En dan begint onze Italiaanse buurvrouw hard te bellen, met de persoon aan de andere kant van de lijn op de speaker.
Gelukkig maar, het werd al bijna te perfect. 😁

Geschreven door Esthers.camperreizen