Geen idee waarom, maar in Freddie droom ik de meest wonderlijke dromen.
Zo droomde ik vannacht dat de staart van Nova zo hevig verhaarde, dat er alleen nog maar een kort stompje overbleef.

Nadat ik gisteren had ingecheckt, deelde Bas het ietwat verontrustende bericht met me dat Fred opnieuw even niet wilde starten.
Ik parkeer dit bericht in een zo ver mogelijk donker hoekje in mijn hoofd, geniet van zon, spijs en bier en denk; morgen is alles okay.

Na een voor mij redelijk onrustige nacht (oa vanwege die afgevallen staart van Nova, die er vanmorgen gelukkig gewoon nog aan bleek te zitten), staan we vanmorgen al vroeg op en zijn om half 9 klaar voor vertrek.

Vol spanning kijk ik mee naar de gloeispiraal die eerst uit moet, om vervolgens het bekende diesel geluid van onze Fredje te horen.
Vertrouwd is het geluid zeker. Maar dan als in; zo klonk het ook voordat we terug naar Nederland gesleept werden.
Bas probeert het nog een keer. En nog eens. Nog steeds protesteert Fred.

Een aardige Nederlandse buurman, die zelf op het punt staat om te vertrekken, doet nog wat tips van de hand. Het komt neer op een soort hartmassage, waardoor er weer diesel in de leidingen gepompt kan worden.
Ook deze massage komt me bekend voor omdat de berger dat ook had geprobeerd. En het resultaat daarvan was helaas dat Freddie het nog steeds vertikte om ook maar een centimeter te rijden.
Zo ook nu.

Ik bel onze vaste contactpersoon van de sos maar weer.
He Esther, hoor ik hem blij en verbaasd zeggen. Sta je nog in Limburg?
Oei, een sos medewerker die je aan je stem al herkent en nog weet waar je naartoe gesleept bent, dat zegt toch wel wat over de frequentie van ons contact.

Ik vertel hem dat we weer stil staan.
Dat méén je niet! Roept hij meelevend.
Hij zal gelijk in ons dossier duiken en de hulptroepen op ons af sturen.
Nadat er een uurtje is verstreken, loop ik toch maar naar voren om aan te geven dat we niet voor 11 uur weg zijn.
Ik leg de situatie aan de camping eigenaresse uit, waarna ze vertelt dat haar man monteur is en contacten heeft met een nabijgelegen garage.
Hij is nu even boodschappen doen, maar ze zal hem naar ons toe sturen zodra hij terug is.

Kijk, dat geeft de burger weer moed.
Nog een uurtje later is inmiddels ook de berger gearriveerd. Een vrolijke ronde Duitser stapt, gewapend met startkabels, zijn wagen uit.
Nadat we hem hebben verteld dat het niet de accu is, is hij even van slag. Dat was hem verteld en verder kan hij niet echt een diagnose stellen.

Inmiddels heb ik in het Duits een heel lijstje opgesteld met alles wat er aan Fred verbouwd is en wat het dus in elk geval niet kan zijn en dat deel ik met hem. Net als de mogelijke oplossing die onze eigen garage, die echt alles uit de kast haalt om ons op afstand te helpen, heeft aangedragen.

De man belt wat rond en na zijn eerste 'alles klar' denk ik nog dat dat goed nieuws is. Hij kijkt er namelijk uiterst tevreden bij. Maar al gauw blijkt dat deze man gewoon een heel fijn leven of in elk geval een heel blij hoofd heeft. Want alles klar staat na 3 telefoontjes synoniem voor: ik begrijp dat jullie geen tijd hebben.

Na een belrondje van een minuut of vijf, waarin ik hem zelfs nog iemand hoor vragen of zijn vader thuis is, weet ik dat hij echt alles geprobeerd heeft wat binnen zijn vermogen ligt.
Hij zoekt nog wat namen en telefoonnummers van garages in de omgeving op en stelt voor dat we die zelf even bellen om te vragen of ze tijd hebben voor een reparatie. De garages die hij heeft gesproken zitten namelijk t/m vrijdag vol. En het is nu maandag.

Als we een garage gevonden hebben, dan kunnen we de sos weer bellen, zodat we daar naartoe gesleept worden.
En daar gaat onze vrolijke Frans, eh Duitser weer. Op naar het volgende pechgeval.

Ik loop maar weer naar de receptie en vraag of de man des huizes al terug is.
Dat is niet het geval, maar het kan niet lang meer duren.
Nog een half uurtje later komt dan eindelijke de langverwachte huismonteur. Nu gaat het gebeuren denk ik nog.

Hij vraagt wat en stelt vrij snel de diagnose, die of het één of het ander inhoud en belt vervolgens zijn vaste garage voor camping gasten. Een garage waar hij een soort van gentlemens agreement mee heeft; eigen volk eerst. En als campinggast horen wij nu ook even bij dat eigen volk.

Vandaag gaat het niet meer lukken, morgen misschien en anders uiterlijk woensdag.
Kijk, dat klinkt toch al een stuk aantrekkelijker dan volgende week maandag óf terug gesleept worden naar Nederland.

Gelukkig kunnen we bij boeken op de camping en als dan ook nog het zonnetje doorbreekt, besluiten we een lekker stuk te wandelen. Naar een gezellige stube ofzo.

Als we net te ver op weg zijn om even snel terug naar Fred te lopen, komen we erachter dat Bas zijn mondkapje is vergeten. In tegenstelling tot Nederland zijn die hier nog niet afgeschaft. Sterker nog; alleen de F2 variant is toegestaan, dus niets geen maskers met gezellige prints.

Plan is dus; vind een tankstation of apotheker. Daar koop ik, met mondkapje op, een mondkapje voor Bas. En dan een gezellig barretje opsnorren.
Onderweg worden we aangehouden door een ietwat wanhopig uitziende Duitse vrouw. Of wij technisch inzicht hebben? Ik vind al gelijk van niet, maar dan spreek ik voor mezelf. Want Bas vind van wel.
Het blijkt een vraag over een kabeltje icm een televisieschermpje in de auto voor haar kind. Ik herken de paniek als die dingen niet werken van ons eigen kroost toen ze klein waren.

Bas weet gelukkig wel degelijk wat er moet gebeuren, wat resulteert in een blije moeder en, naar ik vermoed, oma én de routebeschrijving naar de winkels.

We lopen nog een tijdje als we vanuit de verte donkere wolken aan zien komen. Hele donkere wolken.
Op dat moment lopen we langs een soort wijnhuis.
Onze vraag of ze geopend zijn, wordt ontkennend beantwoord; juist vandaag zijn ze eerder dicht ivm een verjaardagsfeestje.
In een opwelling vraag ik of ze misschien wel een F2 masker te koop hebben omdat we er 1 zijn vergeten.
De man in kwestie kijkt me meelevend aan en vist uit zijn zak het gevraagde masker in cellofaan.

Blij loop ik weer naar buiten. En dan begint het te regenen. Heel hard.
Ik steek mijn hoofd om het hoekje en vraag of we 5 minuten op het overdekte terras mogen blijven zitten, totdat de bui voorbij is.

Dat mag. Na een paar minuten regent het nog harder en vraagt de eigenaresse of we misschien toch maar een drankje bij de regen willen?
We krijgen een heerlijk glas wijn en even later ook nog een miniproeverij van 2 zelf gemaakte likeurtjes.

Nadat we wijn en likeur voor de vakantie ingeslagen te hebben, is het inmiddels droog en wandelen we met onze buit richting Freddie.
Dit wijnhuis hadden we nooit gevonden als we maar 1 nacht in Wurzburg gebleven waren en konden dit alleen maar ontdekken door een opstandige Freddie. Proost!

Geschreven door Esthers.camperreizen