De bestrijding bleek gelukkig voor insecten en niet voor katten te zijn.
Toch vrees ik dat dit wel als neveneffect opgetreden is. Behalve 1 heel zielig verschrompeld katje, dat eruit zag alsof hij net een nucleaire ramp had meegemaakt, is er vandaag verder geen kat te bespeuren op de camping.

Inmiddels hebben we de knoop doorgehakt mbt hoe we Rome willen bekijken.
Een dag lang zelf in een Fiat 500 rijden, om zo deze stad te verkennen.

Ik bel de organisatie die de verhuur regelt.
We hebben geluk, want morgen is er nog precies 1 beschikbaar.
Ik vraag of het goed is dat we onze hond meenemen. Dat begrijpt de beste man verkeerd en zegt geruststellend dat we natuurlijk luggage, oftewel bagage mee mogen nemen.
Ik leg nog een keer uit dat het om een hond gaat. Ik voeg daar zelfs nog het Italiaanse cane aan toe. Heb ik toch nog iets aan Duo Lingo in de praktijk.
Ja, dat kan. Als we maar geen 150 kilo wegen of twee meter lang zijn.
Pas als ik nog een keer, op mijn beste Engels articulerend, aangeef dat het om een dóg gaat, begrijpt hij me. En nee, hij kan in de voorwaarden niets lezen over dat het níet zou mogen.

Vervolgens vraag ik hem of er ook een kaart van Rome bij zit, mbt waar we wel of juist niet mogen rijden. Ja, een overnachting kan hij ook voor ons regelen. Als ik hem opnieuw uitleg dat ik iets anders vraag dan dat hij denkt, geeft hij aan dat hij ons daar niet mee kan helpen. Misschien kan ik beter rechtstreeks met de verhuurder contact opnemen. En hij geeft me het nummer.

We besluiten vandaag maar gewoon naar het kantoor toe te gaan. Het zit toch in hartje Rome en als we morgen dan gaan om de auto te huren, dan hoeven we niet meer zo te zoeken. Dat blijkt later een waardevolle investering te zijn.

Na een heerlijke douche, zonder muntjes en mét warm water, bel ik voor de zekerheid toch maar vast om de auto te reserveren. Dan stellen we straks wel live alle andere vragen, maar is de auto vastgelegd.
Nee, zegt de man treurig. Voor morgen heb ik geen auto beschikbaar. Als ik had opgehangen, was dat het geweest. Maar ik vertel dat het bemiddelingsbureau dat ik een uur eerder aan de lijn had, aangaf dat er nog wel één beschikbaar was. Of die nu dan al gereserveerd is?
Oh ja, zegt de man, ik heb er toch nog eentje voor morgen.

Vorig jaar heb ik de app From Rome to Rio gedownload en dat bleek in Duitsland al erg handig om van de ene naar de andere plek te komen. De app neemt alle soorten van vervoer mee en berekent de snelste route. Je krijgt er zelfs bus en metronummers bij, inclusief vertrektijden. Dus gewapend met bustickets en deze app in de aanslag, wandelen we een kwartiertje later naar het busstation.
Aan het einde van de weg rechts, zo heeft de portier me gisteren verteld.
Maar rechts zien we geen busstation. Aan de linkerkant wel. En daar staan ook allemaal mensen te wachten. Dus daar gaan we maar bij staan. De tijd verstrijkt, waaronder het tijdstip dat de bus zou vertrekken. Maar we zien geen bus en krijgen een deja vu van een klein weekje geleden. Vanaf hier lopen naar het centrum van Rome is echt geen optie, dus hopen we dat de volgende bus komt.

Gelukkig komt deze bus wél en is zelfs iets eerder. Busnummer; check. Vertrektijd; check. We zitten in de goede bus.
Een moeder uit Wales, met haar ongeveer tienjarige zoon, stappen ook met ons in. Nadat ik ze heb verzekerd dat de app aangeeft dat dit de goede bus is. Een ander stel vertrouwt het niet en stapt niet in.

Ik loop naar voren om onze kaartjes af te laten stempelen, maar de buschauffeur wuift me weg. Misschien is het vandaag gratis?

Zodra de bus zich in beweging zet, ben ik acuut bang dat hij in elkaar zal storten. Hij piept, kraakt en trilt erger dan een trilplaat.
En waarom drukt er toch steeds iemand op de stopknop, als er geen halte in de buurt is.
Maar dan blijkt dat de 'zoemer' om aan te geven dat iemand eruit wil, gewoon een geluid is dat de bus zelf om de haverklap produceert. En dat het belletje dat ik herken van restaurants om aan te geven dat er een bestelling klaar is, het gevolg is van een ingedrukte stopknop.

Wat me ook helemaal niet bevalt, is dat we al zeker 3 haltes gepasseerd zijn, die allemaal niet lijken op de haltes die in de app vermeld staan. In totaal zou deze rit 20 minuten moeten duren, inclusief 3 stops. Maar na 5 minuten zijn we dat aantal al voorbij.
Ik besluit me vast te houden aan de rijtijd en als die verstreken is, zal er wel een metrostation in zicht komen.

Dan zien we hoe het jongetje van daarnet zijn kaartje afstempelt in het apparaat dat in de bus hangt.
Oh ja, anno 2023 zijn daar apparaten voor. 😆
Ik volg zijn voorbeeld, maar wat ik ook probeer, het apparaat doet niets.
Gelukkig ziet een Italiaanse vrouw mijn geklungel en helpt me.
Ik maak gelijk van de gelegenheid gebruik door haar te vragen naar het punt waarop wij de bus uitmoeten.
Kan niet missen zegt ze. De bus gaat daar niet verder, want de metro is het eindpunt.
Ik vraag haar hoe lang dat ongeveer duurt.
45 minuten, antwoordt ze. Afhankelijk van het verkeer, voegt ze er met een grijns aan toe.
Inmiddels zijn we al 20 minuten onderweg.

Dan stopt de buschauffeur en gaat een broodje eten. In de bus zelf. Dat dan weer wel.
Hij laat de deur open staan en wij maken van de gelegenheid gebruik om Noof snel wat water te geven. Die begint daar gelijk dorstig aan te lebberen.
Wat ze niet opdrinkt, kan ik nog net voordat de buschauffeur zijn deuren sluit, naar buiten gooien. Gelukkig maar, want met deze trilplaat, krijgen we de inhoud van het bakje water anders gegarandeerd over ons heen.

He, zegt Bas. Het lijkt wel of we weer terug gaan.
En ja hoor, dezelfde hobbelige weg die we net hebben afgelegd, rijden we nu in tegengestelde richting.
En dan pas valt het kwartje; goed busnummer, verkeerde kant van de weg staan wachten.

Als we weer bij de bushalte van de camping staan, maar nu aan de overkant van de weg, blijven we zitten. Als het goed is, duurt het nu echt nog maar 20 minuten.
Moeder en zoon geven het op en stappen uit. Bas ziet nog net hoe het jochie, dat bijna de hele busrit vrolijk aan het zingen was, boos wordt op zijn moeder.

Nog geen kwartier later zijn we inderdaad bij het metrostation.
De metro zelf gaat soepel. Is ook een stuk duidelijker omdat hier wel alle haltes worden aangegeven.
Bij halte Piramide stappen we uit.

Vanaf daar is het nog een klein half uurtje lopen naar het verhuurbedrijf.
We lopen een stukje en zien hoe de tijd alleen maar verder oploopt. En dit keer lopen we een heel stuk sneller dan laatst in Florence.
We moeten toch de andere kant op. Gaat lekker zo. 😁

We ploffen eerst maar eens neer bij een straatterrasje, om wat te drinken en te eten.
Onmiddellijk wordt ons te verstaan gegeven dat we niet aan dát tafeltje mogen zitten.
Even denk ik nog dat het misschien een stamtafel is, maar het ligt eenvoudiger; het tafeltje was nog niet opgedekt. En snel even 2 servetten en bestek neerleggen op een leeg tafeltje, dat gaat em niet worden.

Gelukkig is degene die ons bedient wel heel aardig. Zelfs als we alleen maar een tiramisu en een patat mèt bestellen, bij een restaurant dat zo te zien een soort van beroemd is om zijn steak.

Ineens valt mijn oog op een piramide. Kijk, een piramide! Zeg ik enthousiast tegen Bas. Die kijkt me aan alsof ik een grapje maak. Serieus? 1 van de beroemde werken in Rome. Het metrostation waar we net zijn uitgestapt, heet zelfs Piramide.
Toen onze overbuurman het gisteren maar steeds had over afspreken met vrienden bij de Spaanse trappen, vroeg ik hem op enig moment of dat soms een café was.
Ook hij dacht dat ik een grapje maakte, want ook dat is 1 van de beroemde werken in Rome. Tja, het Colloseum en de Trevi fontein, zover kom ik nog. Maar de rest is voor mij allemaal nieuwe Rome kennis. 😅

Als we de goede kant op wandelen, spot Bas weer eens een delicatessenzaakje, met verschillende soorten worst, kaas, olijfolie en wat al niet meer. Je kunt er ook eten. Misschien iets voor de terugweg, want dat hebben we net gedaan.

Weer wat verderop is een IPhone reparatie shop. Bas wil graag een powerbank hebben, omdat het wel erg hard met de batterij gaat als we voortdurend overal Google maps voor gebruiken. Maar hij denkt niet dat ze die bij deze repairshop hebben. En in Rome centrum komen we ze vast bij bosjes tegen.
Voor de zekerheid vraag ik het toch even.
Ja, die heeftie. En hij tovert een rosé gouden exemplaar tevoorschijn, die Bas te groot vindt.
Dwars als ik kan zijn, wil ik em toch meenemen. En dan ontstaat er gedoe over kabeltjes en raakt de verkoopmedewerker helemaal de kluts kwijt.
Hij verontschuldigt zich dat hij hier net pas werkt.

Bas vertrouwt het allemaal niet meer, maar vooral de opmerking dat de powerbank al opgeladen is, icm mijn snel leeg wordende telefoon, haalt me over om deze toch maar mee te nemen.
Dan blijkt dat de powerbank nu nog helemaal niet opgeladen is. Van schrik vergeet de medewerker mij het stekkertje mee te geven. Als ik erom vraag, geeft hij aan dat de stekker voor de IPhone is, dus daar heb ik niets aan. Nou ja zeg, het hoort bij de Powerbank en ik betaal er toch ook voor? Het is geen onwil. De jongen is gewoon helemaal van slag. Ik moet hem er zelfs aan herinneren de gebruiksaanwijzing, die ook bij de verpakking hoort, aan me mee te geven.
Later zal trouwens blijken dat ik zonder dat Iphone kabeltje waar ik volgens hem niets aan heb, de powerbank niet eens had kunnen opladen. 😁.

Na een paar keer heen en weer te zwalken met maps, lopen we vervolgens redelijk eenvoudig op het verhuurbedrijf af.
Back soon, staat er op het bordje. Maar ja, wat is soon? Ik bel Davide, 1 van de eigenaren, maar weer. Binnen 10 minuten is hij er. En hij houdt woord.

Onze vraag om een kaart van Rome, wordt ontkennend beantwoordt. We kunnen Google maps gebruiken? Ook heeft hij foto's van Italiaanse borden, waaruit blijkt waar je wel en waar je niet in mag rijden. Maar als je ergens niet in mag rijden en er staat weer iets onder waaruit het tegenovergestelde blijkt, dan mag het weer wel.
Daarna krijgen we nog wat tips van de beste man, om in het centrum te bekijken. Nu we er toch zijn.

Eenmaal buiten duizelt het me. En ik maak me ineens ook ernstig zorgen. In gedachten zie ik voor me hoe wij ons in dit schattige cupcakje door de drukke straten van Rome verplaatsen. Gebruik makend van Google maps, die ons lopend al voortdurend de verkeerde kant opstuurt. Dat we in paniek dan toch maar een zone inrijden die verboden is. En dat we, als we eenmaal weer thuis zijn, duizenden euro's aan bekeuring van de nu nog zo vriendelijke ogende Davide toegestuurd krijgen.
Ik deel mijn zorg met Bas. Die heeft hier geen last van. Maar het feit dat ík er last van heb en hoe ik daar dan morgen mee omga, bezorgt hem weer angstvisioenen. We lopen terug naar Davide. Om te vragen of er toch een mogelijkheid is voor een begeleide toer.

Back soon, staat er weer op het bordje.
Dan komen er 3 Italiaans ogende mannen aangelopen. Eentje in het bijzonder is erg gecharmeerd van Nova. En nadat we verteld hebben hier op vakantie te zijn, wil hij weten of dat wel goed ging, zo met een hond in het vliegtuig.
We vertellen hem dat we met de camper zijn.
Dan blijkt dat wat wij voor Italiaanse mannen aanzagen, in werkelijkheid ook toeristen zijn, die in Argentinië wonen. En deze man heeft ook een Jacky. Die hij heel erg mist, maar thuis heeft gelaten vanwege dat vliegtuig.

Deze mannen komen trouwens hun fiets in leveren. Dat komt mooi uit, want daardoor moet back-soon-Davide nu meteen terug komen. En kunnen wij hem vragen om een gids.

Hij gaat zijn best doen, vertelt hij. Maar het is last minute. Als hij ons niet belt, dan kunnen we morgen om 11 uur met gids op pad.
Weer buiten vertel ik Bas trots dat we nu tegen een lager tarief een privé gids hebben, die voor ons uit rijdt. Gereduceerd tarief omdat de guided tours met een Fiat 500 meestal in konvooi van 10 wagentjes gaan en wij met slechts 2; de gids en wij. Eh, zegt Bas, volgens mij bedoelde hij dat de gids ín onze auto gaat rijden. Niet ervoor.
Nu maar hopen dat de gids geen 150 kilo weegt en 2 meter lang is. 🤣

We struinen nog wat door Rome, waarbij we de eerste optie, die Davide ons doorgaf, willen zien; de botanische tuinen. Ik vraag me af of honden daar wel toegestaan zijn. Maar he, Davide heeft Noof gezien en zal het toch wel weten? Honden niet toegestaan, staat er.
De volgende optie die Davide aangaf, is een kunstmuseum. Uit zijn beschrijving kon ik dat niet opmaken en ik ken al die beroemde Rome highlights dus niet en zie het pas als we het Googlen. Ook niet toegankelijk voor honden.

De laatste tip is een kaaswinkel. Maar daar aangekomen, vindt Bas dat de delicatesse zaak waar we eerder die dag tegenaan liepen, er beter uitzag.
Dus lopen we daar maar naartoe. Is ook richting metrostation. Omdat je daar ook kunt eten, kunnen we daarna gelijk door richting camping.
Nova heb ik inmiddels al weer een paar keer een stukje getild, nadat ze bijna achteruit begon te lopen.

Bas heeft niets teveel gezegd.
Supermooie zaak en we eten en drinken er weer heerlijk. Natuurlijk slaan we ook daar weer veel heerlijks in. Bas zijn rugzak puilt uit.
En alsof het niet genoeg is, lopen we daarna ook nog voorbij een patisserie zaak. Met allemaal lekkere petit four achtig gebakjes. Voor bij de koffie vanavond.
Die moet ik dan maar in een tasje in mijn hand vasthouden.

Bij de metro aangekomen, is niet gelijk duidelijk waar we moeten staan en natuurlijk staan we weer precies aan de verkeerde kant. Gelukkig rijden metro's hier af en aan, dus nog geen 10 minuten later zoeven we de goede kant op.
Ondertussen heeft Davide nog gebeld.
Hij heeft alle gidsen die hij kent geprobeerd, zo begint hij. Shit, die gaat zeggen dat het niet gelukt is voor morgen, denk ik.
...maar het kan alleen vanaf 2 uur en niet om 11 uur, eindigt hij zijn bericht.
2 uur is wat ons betreft ook helemaal prima.

Het platform bij de bus die we daarna nodig hebben, staat overvol. En de rit terug doet er ook ineens bijna 3 kwartier over ipv 20 minuten. We blijken niet aan de verkeerde kant te staan. Dit keer is dit echt hoe het moet.
Er zullen heus wel wat mensen uit de bus stappen, tijdens 1 van de komende 13 haltes, denk ik nog. Terwijl ik met mijn ene hand een stang vasthoud (alleen maar staplekken) en met mijn andere de tas met gebakjes. En dan valt me op dat vrijwel iedereen in de bus een geel polsbandje om heeft. Oftewel, die moeten er allemaal bij dezelfde halte uit als wij.

Moe, maar helemaal voldaan, genieten we ter afsluiting van deze dag, van koffie met gebak.
Morgen lekker touren.
Moeten we wel eerst weer met die bus en na de metro een half uur lopen.
Dat laatste hebben we Nova nog maar niet verteld. 😁

Geschreven door Esthers.camperreizen