Toen we hier gisteren aankwamen en ik Noof een plas liet doen, zag ik hem zitten. Wie neemt zijn konijn nou mee naar de camping, dacht ik nog verbaasd. Maar het bleek een haas te zijn.

S avonds maakten we kennis met zijn hele familie. Grote bruine hazen en kleine witte. Ze waren mensen gewend. Zoveel was duidelijk. Want ze kwamen erg dichtbij en bleven zitten als je langs liep. Noof lag op mijn schoot en sloeg het tafereel ongeïnteresseerd gade.

Na een heerlijke nacht slaap, staat voor vandaag een bezoek aan Wurzburg op de planning. Het is tropisch warm. Niet echt ideaal als je door een stad wilt slenteren. Maar het alternatief is de hele dag in Fredje blijven, in de airconditioning. En dat is zonde van onze vakantiedag, ook al halen we het tientje energietoeslag er dan ruimschoots uit.

Rond half 11 vertrekken we richting busstation. Volgens de dame bij de receptie is dat maar tien minuten lopen. Dat de Duitsers meer op de Fransen lijken dan ze zelf beseffen, blijkt vandaag. Net als op de Franse camping van vorig jaar, blijken tien minuten hier bijna het drievoudige te betekenen. Dat, of wij lopen heel sloom. Wat gezien de hitte best kan kloppen. Het kost ons in elk geval bijna een half uur om bij het busstation te komen.

Als we tien minuten (ónze tien minuten dan) onderweg zijn, steekt er een aardig windje op. Oeps, vergeten de luifel in te draaien. En die van ons hebben we niet vasrgetimmerd. Terug gaan? We besluiten van niet. Een minuut later bedenkt Bas dat hij zijn prikspullen (lees; insuline) vergeten is mee te nemen. Terug gaan? We besluiten van niet. Er wordt veel gewandeld vandaag, dus die suiker zakt vanzelf wel.

De bus vertrekt elk half uur. Gek, merk ik op. We lopen al zeker 5 minuten langs de weg waar de bus ons inmiddels voorbij gezoefd zou moeten zijn (vanwege die 10 minuten lopen, die er 25 bleken te zijn), maar geen bus gezien.
Om kwart over 11 komt de volgende. Maar er komt geen bus. Het is dat er inmiddels meer mensen bij ons staan, anders zou je nog gaan twijfelen of je wel goed staat.
Half 12 nog geen bus. Tot zover de Deutsche gründlichkeit.
Inmiddels is een dame op leeftijd de weg over gestoken. Ik had haar al een minuut of tien aan de overkant zien staan. Blijkbaar komt die bus ook niet. Maar waarom ze dan bij deze bushalte komt staan, als ze de andere kant op moet??

Ja, begint ze, een soort van in de lucht te praten. Ze had het gehoord op de radio. Ik kijk haar niet begrijpend aan. Dat er bussen uitvielen. Vanwege het personeelstekort. Aha. Ach, besluit ze. Het zijn toch maar twee haltes. En ze loopt weg. In de richting waar ook wij naartoe moeten. Terwijl ze net toch echt met de bus de andere kant op wilde. Ik snap er niets meer van. Een zonnesteek wellicht?
Gesteund door het spontane gesprek 'in de lucht' door dit oude vrouwtje, begint nu ook een man, die er al bijna net zolang staat als wij, tegen ons te praten. De dienstregeling klopt niet, zucht hij. Alsof hij ons iets nieuws vertelt. Er wordt ook nergens aangegeven wanneer de bus wél komt. Ons eigen OV heeft blijkbaar niet het patent op desinformatie.

Inmiddels is een meisje opgestaan dat maar op de grond was gaan zitten. Het bushokje telt twee bankjes en die hebben Bas en ik geconfisqueerd. De enige die wat ons betreft in aanmerking kwam om voor op te staan, is net 2 haltes terug gaan lopen. Nu pas dringt tot me door dat ze haar ene voet in het gips heeft. Ik wil me daar acuut heel schuldig over gaan voelen, als ze de weg oversteekt en bij de bushalte aan de overkant gaat zitten. Die waar het oude vrouwtje net vandaan kwam. Wat is dit voor iets vreemds? Besluiten mensen hier spontaan andere routes te nemen omdat ze geen zin hebben om op een verlate bus te wachten?

Een half uur later komt dan eindelijk lijn 16. Maar dan uit de verkeerde richting. Hij stopt aan de overkant, voor een rotonde. Vervolgens rijdt hij 50 meter om de rotonde heen om bij de volgende halte, waar het meisje met de gipsvoet staat, te stoppen.
Ik verdiep me maar weer eens online in campings voor morgen. Het gipsmeisje moet zelf maar weten of ze haar oorspronkelijke bestemming wel of niet haalt.

Vlakbij ons drijven ineens grote donkere wolken voorbij. Lijkt wel of er iets in brand staat, zeg ik. Maar volgens Bas zijn ze bij het bedrijf in kwestie gewoon wat aan het verbranden en hoort het zo.

Ineens staat de bus voor mijn neus. Hoe kan ik die nou gemist hebben, denk ik nog.
Dankzij Bas valt het kwartje. Terwijl ik verdiept ben in mijn telefoon, pakt de bus van de overkant de rotonde voor driekwart, zodat hij nu aan onze kant staat. Ons vertrekpunt is het eindpunt en daarmee ook weer het beginpunt van de bus.


Ook hier hoeven we alleen maar met onze 9 euro tickets te wapperen en we mogen naar binnen.
Het is bloedheet in de bus en ik verlang naar Fred, met z'n airco. De verplichte mondkapjes helpen ook niet mee.
Dan rijdt een brandweerwagen ons met gillende sirene tegemoet. Blijkbaar toch geen gewenste donkere wolken zojuist.

Gelukkig verloopt de reis voorspoedig en een klein half uurtje later stappen we uit in hartje Wurzburg. Dit hadden we nooit kunnen lopen of fietsen, met deze hitte. En de step had het ook zeker voortijdig begeven. Lang leve het OV! Op die rare vertrektijden na dan.

Bas komt op het geweldige idee om richting water te lopen. Weg uit de drukke, warme stad. We passeren een apotheek, waar ik Vicks vapo rub haal. Voor uw benauwdheid? Vraagt de dame achter de toonbank me vriendelijk. Nee, tegen wespen, zeg ik. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Bas las gisteren namelijk op de camper Facebook pagina, dat het helpt om je camper ermee in te smeren als je wespen op afstand wilt houden. We hebben er gelukkig nog niet veel gezien, maar voorkomen is beter dan genezen.

Als we bij een druk verkeerspunt bijna geschept dreigen te worden omdat het groene licht zonder enige waarschuwing weer op rood springt, valt ons oog op een bierbrouwerij. Met een restaurant erbij.
We lopen het terras op en ik bestel een Brombeer Fizz. Gewoon omdat het lekker klinkt. Bas neemt wel bier en een salade. Ik een Vitello tonato. Met wel heel erg veel tonato (saus) Maar het smaakt goed.
Bas meet zijn suiker. Die best hoog is. Maar die wandelt hij er straks wel weer af.

Als we gegeten hebben, lopen we richting brug. Op een helling staat een kasteel. Als we eenmaal op de brug staan, besluiten we dat dat em niet gaat worden vandaag. Het kasteel is letterlijk een brug (en een flinke berg) te ver.

We slenteren terug richting centrum. Waar Bas een heerlijk yoghurt ijsje scoort en ik etherische lavendel olie tegen de muggen. Ruikt beter dan Deet.

Weer aangekomen bij het busstation, blijken we aan dezelfde kant te moeten instappen als waar we uitgestapt zijn. Omdat ook dit weer het eind en dus beginpunt van de busroute is. Daar komen we achter nadat we zelf een paar keer de weg zijn overgestoken. Zonnesteek, zullen de andere toeristen denken.

Na 1 mislukte poging om op een stoel te springen, laat Noof zich op de grond ploffen.
Een wat oudere man en vrouw, die niet bij elkaar horen, zijn bijzonder gecharmeerd van onze viervoeter.
Hoe oud ze is? Hoe oud ze wordt? Of het een jongen of een meisje is en hoe ze heet? Ze past bij ons, merkt de man op. Letterlijk. Hij wijst naar de witte outfit van Bas. De vrouw is het helemaal met hem eens.
Voordat de vrouw uitstapt, buigt ze zich naar ons toe; dat we maar altijd zo'n leuk drietal mogen blijven. En dat beloven we. In elk geval nog de komende 10 jaar. Daarna kan ik niet meer voor de harige editie van het drietal in staan.

Als we rond 4 uur weer bij Fred aankomen, blijkt de luifel er gewoon nog te staan. Bas zijn suiker meet 'High', maar ook de insuline is weer bij de hand. Leven is risico's nemen. In elk geval af en toe.

Camping der Kalte Quelle doop ik voor vandaag maar om tot camping der Heiße Helle.

Eenmaal afgekoeld Googlen Bas en ik weer wat op onze volgende bestemming. Inmiddels zijn er heel wat opties de revue gepasseerd en heb ik al even zoveel nul op rekest gekregen. Alles zit vol.
Uiteindelijke vindt Bas een camping vlakbij de Bodensee.
Na een mislukte online boekingspoging, bel ik op. Kom gerust morgen langs, zegt de vriendelijke man. Er is plek genoeg.

Bas haalt bier en wijn bij het campingwinkeltje en smeert zijn stoel in met Vicks. Een wesp gaat er net boven zitten. Leven is risico's nemen.

Geschreven door Esthers.camperreizen