Dat er geen nagellak meer op mijn teennagels zat en de wand van de camper de vloer was geworden. Aldus mijn droom van vannacht.

Na een vroege avond, zijn we ook vroeg weer wakker. Om vervolgens nog even heerlijk weg te doezelen.
Volgens Bas stonden we vorig jaar trouwens exact op dezelfde plek als nu. Ik ben dat uiteraard alweer vergeten.

Als ik even later Noof uitlaat, heb ik een heel park voor mezelf alleen. Ik sluit mijn ogen en snuif de heerlijke natuurlucht in....als ik onmiskenbaar de geur van wiet ruik. Geen idee waar het vandaan komt. Een stiekeme roker, vermoed ik.

De broodjes liggen bij het restaurant van gisteren op ons te wachten. Waarom ik alleen een nummer en geen naam heb opgeschreven, krijg ik op mijn kop. Het is de ober van gisteren. Ik overhandig hem een tientje. 5 euro voor de broodjes en 5 euro fooi. Dat was gisteren mislukt omdat je met een kaart betalen, geen fooi kunt toevoegen. Een grote glimlach is zijn dank.

Daarna drinken we buiten een heerlijk bakkie en eten de broodjes. Lekker in het zonnetje.
Ik probeer de mifi router aan de praat te krijgen. Wat niet lukt. De helpdesk komt er ook niet uit. Vanmiddag nog maar eens proberen. Als we op camping nummer 2 staan en iets meer tijd hebben.

Noof ploft lekker bij Bas neer en dat blijft niet onopgemerkt. Een Nederlandse vrouw (op leeftijd, dat zijn ze hier allemaal. We halen de gemiddelde leeftijd flink naar beneden) loopt vertederd naar ons toe. Zo schattig, vindt ze.

En dan begint ze over haar Siamese poezen. Spinnijdig is 1 daarvan als ze zonder haar/ hem op vakantie gaan. En dan vertelt ze over hoe deze poes in hun leven is gekomen. Dat ze voortdurend bij hen in de tuin zat omdat de achterbuurvrouw het beestje verwaarloosde. Je mag hem houden, was haar reactie op de vraag om de poes uit haar tuin te houden.
Ook voor haar andere beesten was ze blijkbaar niet de aardigste. Houden was eigenlijk niet de bedoeling. Maar toen ze haar achterbuurvrouw op tv zag, waar ze werd geïnterviewd omdat ze nota bene bij de dierenpolitie zat en een hond ging redden, besloot ze dat die vrouw het beestje niet waard was.

Haar man timmerde een speciale afrastering in de keuken, zodat deze poes, die inmiddels hondsbrutaal was geworden, niet het hele huis zou slopen. Na een jaar, glipte de poes daar alsnog doorheen en confiskeerde het bed in de slaapkamer. Vanaf toen was dat haar vaste plek, met als favoriete positie bovenop de vrouw.

Ondertussen loopt een andere Nederlandse vrouw heen en weer met haar vaat, waarbij ze ons nauwkeurig op de hoogte houdt van alles wat ze vergeten is.

Na een klein uurtje zomeren, loop ik naar de receptie om af te rekenen.
Maar waar moet ik dat afval nou weg gooien?
Dan zie ik de containers achter het restaurant staan. Ah, daar dus. Als ik me met lege zak omdraai, word ik meewarig aangekeken door de restaurantmeneer; afval voor gasten is dáár. En hij wijst de andere kant op. Oeps, mijn 2e standje van vandaag. 😁

Rond half 11 rijden we de camping af. Waar we aangehouden worden door de poezen- en de afwasmevrouw. Wat jammer dat jullie al gaan, zegt de poezenmevrouw. Ik had jullie nog een foto van mijn poes willen laten zien. 🤣

Om 3 uur rijden we de volgende camping op. Vanaf 2 uur is de receptie open, staat er in de reservering.
Maar de deur zit op slot en het licht is uit. Achter me staat nog iemand te wachten.
Even bellen dan maar.
5 minuutjes, dan is hij er, verzekert de persoon aan de andere kant van de lijn me. Misschien zelfs maar 3. En hij houdt woord.

Terwijl Bas de elektriciteit aansluit en de stoelen buiten zet, wandel ik met Noof. Maar waar kan ik haar gevulde poepzakje nou kwijt? Ik wandel wat af, maar kom niet eens een normale vuilnisbak tegen.
Ik vraag het aan mensen die voor hun beach house zitten. Ze wijzen me de poep vuilnisbak, even verderop. En sluiten af met een grapje. Zo eentje waar ze een reactie op verwachten. Maar ik snap het grapje niet. Daar moeten zij dan weer om lachen. Ach, als ze maar lol hebben.

Daarna wil ik inloggen op de wifi. Dat moet om de mifi router te kunnen aansluiten. Maar ik zie nergens een wifi code staan.
Weer bellen maar dan. Ja, die kan ik bij de receptie ophalen. Hij is er over 2 minuten.
Inmiddels staan Bas en ik 5 minuten wandelen bij de receptie vandaan. De step ligt nog in het hok en de fiets zit nog vastgesnoerd. Ik trek een sprintje en kom hijgend bij de receptie aan. Die weer op slot zit. De campingmeneer staat gelukkig om de hoek met andere gasten te praten. Ook bij hen is hij vergeten de wifi code te geven. Dat blijkt als we met hem mee zijn kantoortje in lopen.

Nu ik er toch ben, vraag ik of reserveren voor het restaurant nodig is. Ja, dat zou hij toch wel adviseren.
Als ik aankom, lees ik dat het zelfbediening is. En meer een soort luxe snackbar dan een restaurant. Ik vraag of ik kan reserveren. Totaal niet nodig, verzekert de bardame me. Tenzij ik met een hele grote groep kom?

Zonder reservering en mét wificode, wandel ik weer terug. Nova reageert alsof ze me 100 jaar geleden voor het laatst gezien heeft en Bas wil graag steppen. Ik zou nog contact opnemen met de helpdesk van de mifi router, zodra ik wifi had. En het is inmiddels al half 5.
Bas stoeit met het openklappen van de step. De beveiliging wil niet de goede kant op. Voor de vakantie heeft onze nieuwe camper/auto/step garage er een nieuwe binnenband omheen gelegd en de boel iets te strak aangedraaid. Terwijl Bas met gereedschap aan de slag gaat, gromt Noof naar... ja, naar wat eigenlijk. Een grasprietje waarschijnlijk.

De helpdesk reageert niet op mijn berichtjes dat inloggen nog steeds niet lukt. Ach, morgen weer een nieuwe wifi code, eh, dag.

Op het terras bij de snackbar eet Bas opnieuw een Schnitzel en ik flamküchen, met ui en spek. Elk item moet ik 2 keer herhalen. Of de mevrouw die mijn bestelling opneemt is enigszins doof of mijn Duits is ineens bar slecht geworden. Er wordt bij deze snackbar ook statiegeld ingehouden. Op flesjes én op glazen. Ruim 5 euro maar liefst.

Het eten is okay. Je gaat toch vergelijken en gisteren was het echt veel beter. Wat een luxe probleem 😁

We wandelen een rondje om de vijver, ploffen neer op terras Fred voor koffie met bonbon en ik probeer nog een keer in te loggen op mijn mifi account, met een wifi netwerk. En dan zie ik waarom dat niet lukt; wacht op een goede verbinding, staat er bij de wifi van de camping. Oftewel; de wifi, die doet het nie.

Geschreven door Esthers.camperreizen