Mijn eerste bezoekje aan het zwembad gisteren, bleek een soort van survival te zijn. Aan de ene kant waar je met het trappetje het zwembad in kon, lag een enorme opgeblazen rollade, waar kinderen in konden lopen en koppeltje duikelen. Een badmeester van, ik schat nog geen 16 jaar, hield het gevaarte met een vastzittend touwtje in bedwang en duwde af en toe eens verveeld de rollade van de kant.
En aan de andere kant van het zwembad waar zich een trap bevond, speelden een paar stevige jongens een potje handbal, waarbij 2 doeltjes die op de kant stonden, geraakt moesten worden. Wilde je daar langs, dan moest je het exact zo uitkienen dat òf de kant waar jij stond, de bal net naar de overkant had gegooid of tot 1 van beide kanten zo hard gooide, dat de bal in de bar of het peuterbad terecht kwam. Wat je extra oversteektijd opleverde. Rustig een paar baantjes trekken zat er niet in. Maar, het water was lekker koel en een badmuts was ook niet nodig.

Hoe anders is het zwembad vandaag.
Rond half 10 is het al open en totaal verlaten. Ook rond 1 uur is het nog steeds erg rustig. Geen rollende rollade en geen handballende kinderen.
Omdat we met de camper letterlijk naast het zwembad staan (zie het muurtje bij de neus van Fred), durven Bas en ik het aan om even zonder ons watervrezende monster af te koelen.
Okay, na een minuut of vijf piept ze alles al bij elkaar, maar die vijf minuten samen
'zwemmen' (lees; Bas tot zijn nek in het water, ik met de voetjes poedelen) is al meer samen zwemmen dan we ooit deden met Nova in de buurt. Wellicht elke keer maar maar met een paar minuutjes opvoeren.

Het water van het meer is van mindere zwemkwaliteit. Vooraan vouwt het alg zich om je voeten en het ruikt ook een beetje. Misschien is dat de reden waarom het strand zelfs om tien uur 's ochtends nog vrijwel verlaten is.
Het hondenstrandje daarentegen is rond dit tijdstip een stuk drukker. Bijzonder genoeg is het strand daar schoner en ruikt het neutraal.

Vanmorgen bij de receptie een tegoedbon voor de feestavond van vanavond gehaald. Bij de bar staan inmiddels hele rijen bierbanken opgesteld. Benieuwd hoe gezellig het vanavond wordt!
Met de boot of trein op pad laten we nog even voor wat het is. We genieten vandaag van het weinig tot niets doen en morgen is er weer een dag.

Met het schaduwdoek aan onze luifel, hebben we vrijwel de hele dag schaduw. En als we een ander uitzicht willen, dan verhuizen we stoelen en tafeltje naar de palmboom op ons plaatsje.
Bij het zwembad zijn ook toiletten en er is een bar waar je drankjes en hotdogs kunt halen. Als we zouden willen, dan zouden we deze hele week niet verder dan 50 meter hoeven lopen. 😎

Om half zeven begint de feestavond. Natuurlijk lukt het net voor vertrek niet om een Zwitserland reisapp te installeren en ben ik de blauwe camping bandjes kwijt. Maar na enige vertraging belanden we dan toch op de bierbank.

Hoewel alles er op wijst dat een feestavond als deze al vele jaren wordt gegeven, blinkt de organisatie niet uit in gestructureerdheid.
Allereerst is volstrekt onduidelijk hoe het zit met eten halen. Ik zie mensen druk slepen met potten en pannen. En die mensen horen niet bij het bedienend personeel. Vervolgens staan Bas en ik in de rij voor, wat we denken, het eten. Maar we worden snel doorgebonjourd naar het drankloket. Daarna is niet helder hoe we met onze gekochte drankjes weer terug kunnen. Bas loopt met Noof en drank tegen de looprichting in en ik kruip achter de dj langs.

Om stipt zeven uur mogen we eten halen. Dus weer in de rij.
Bas blijft met Noof aan tafel zitten, terwijl ik met mijn coupon achteraan aansluit. Vanuit de rij gebaart onze buurman dat ik mijn polsbandje om moet doen. Want daar zijn ze erg streng op. Gelukkig zitten ze in mijn tasje (en hebben we ze op de valreep überhaupt nog gevonden)
Als ik bijna aan de beurt ben, zou ik willen dat ik ook een pan had meegenomen. Nu is het vier bordjes meenemen (2 met pasta, 1 met tomaat en 1 met bratwurst) Gelukkig zijn mijn serveerskills nog intact en kan ik dat prima. Ik stop bestek en servetten onder mijn arm en loop met de borden terug naar de tafel.
Een tafel waar steevast plekjes bezet gehouden worden. Al dan niet dmv een handdoekje.

Als het eten op is, stelt Bas voor om het hogerop te zoeken. Letterlijk. Op een heuvel staan gezellige ligbedden, met voile gordijnen. Ik vraag me af of we daar wel zomaar kunnen gaan liggen, want als we opstaan, zal ons gedeelte van de bierbank gelijk weer ingenomen worden. Dus gaat Bas op vooronderzoek uit.
Kan prima hoor, geeft hij aan. En zo liggen we even later te loungen tussen de wapperende gordijnen. Ons harige kind in het midden.
Bas haalt nog maar eens een drankje en we genieten van het uitzicht en de muziek. De rest van de avond waan ik me op een tropisch eiland. Wat een fijne camping.

Als we weer buiten voor Fredje zitten, vraagt onze Zwitserse buurman me of ik een foto van zijn kruis wil maken. Nou, dat wil ik best. Zeker nadat ik geholpen heb om zijn kruis aan te steken. Omdat het door de wind steeds uitging.
Zie de foto's voor het resultaat 😁

Daarna kletsen we nog wat over zijn pensioen de kinderen en het feit dat zelfs híj de Zwitserse prijzen hoog vindt. Al heeft hij er zelf weinig last van, zegt hij met een knipoog, wijzend naar zijn enorme buscamper van 9 ton.
Ik krijg wat tips van 2 goede en betaalbare restaurant hier in de buurt en dan wordt hij opgehaald door zijn vrouw. Vast jaloers dat ik zijn kruis heb aangestoken. 😎

Geschreven door Esthers.camperreizen