Vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren. Na 2 jaar van voorpret bezoeken we vandaag Cinque Terre.
Mede dankzij de input van Miranda, maar ook omdat we een kleine viervoeter bij ons hebben, besluiten we definitief om maar 4 van de 5 dorpjes te bezoeken.
We hebben er zin in!

Op het station van Levanto wil ik al braaf achteraan sluiten, in de rij voor de toeristeninfo. Gelukkig maakt Bas me attent op de, veel kortere, rij bij het ticketpunt.
Ik vraag of we voor de hond moeten betalen.
Dat moeten we. Sterker nog, voor elk station dat we met haar bezoeken, moeten we opnieuw een kaartje voor het volgende station kopen. Terwijl wij met een dagkaart gewoon tot 12 uur vannacht vrij mogen reizen.

Nou, doe me dan gelijk maar 5 tickets, zeg ik. 1 voor elk station. Want we gaan de rit in omgekeerde volgorde afleggen en beginnen bovenaan. Ik vind het een heel slim idee van mezelf om alvast voor elk station een ticket te kopen. Maar de loketiste schudt meewarig haar hoofd. Nee, dat kan niet. Bij elk station moet je een nieuwe halen, die je dan vervolgens bij het kaartapparaat moet afstempelen. Dat geldt overigens niet alleen voor honden, maar ook voor kinderen.
Wat een gedoe. Ook moeten Bas en ik allebei ons id laten zien. Alsof we een ander land gaan bezoeken ipv een ander dorp.
Maar goed, Italiaanse logica en controle zullen we maar zeggen.

Het eindpunt van de trein is La Spezia. Officieel geen onderdeel van de 5 dorpjes. Maar he, nu we er toch zijn, willen we dat ook zien.
De eerste 5 stops zien er veelbelovend uit. Bij vrijwel allemaal stopt de trein op een punt, met uitzicht op zee.
En dan komen we aan bij La Spezia. Waar van de zee elk spoor ontbreekt.
Het was Bas al opgevallen dat de trein inmiddels helemaal leeg is. De laatste passagiers zijn bij de vorige halte uitgestapt.

Als de trein vaart mindert, wordt al gewaarschuwd voor pick pockets. Oftewel zakkenrollers.
Het maakt ons net even wat alerter (wat natuurlijk ook precies de bedoeling van de mededeling is)
Als we even bij de plattegrond van de stad staan, zien we een jongen opvallend heen en weer lopen. Hij ziet er smoezelig uit en heeft 1 oortje in. Af en toe lijkt hij in zichzelf te praten.
Bas en ik vertrouwen het niet en lopen snel een trap af, richting markt.
Dan voel ik ogen in mijn rug branden. Of eigenlijk in mijn rugzak.
Ik kijk half achterom en zie hoe een slordig type met onfris en lang haar eenzelfde tempo als wij aanhouden.

Een paar honderd meter verder, loopt hij nog steeds achter ons. Ik sis naar Bas dat ik het idee heb dat hij ons volgt. En dus besluiten we even te stoppen. De man loopt langzaam en ongemakkelijk langs ons heen en vermijd oogcontact.
Nog een straat verder voel ik opnieuw ogen in mijn rug. Twee jongens dit keer. Ik stop even en kijk nonchalant om me heen, zodat ze wel door moeten lopen. Maar nu lopen ze achter Bas, die er met Noof aardig de vaart in heeft. Ik zie de hoofden van de jongens richting achterzak van Bas gaan. Waar zijn telefoon en pasjes in zitten. Bas! Roep ik. En hij draait zich om. Nu kunnen ze ook bij hem niets anders doen dan hem voorbij lopen.

De hele sfeer in deze stad voelt niet okay. Zelfs de markt waar de navigatie ons naartoe begeleidt, kan ons niet bekoren.
Een straatmuzikant moppert hardop en nijdig in de microfoon dat hij een mens is en geen afspeellijst, als iemand een video van zijn optreden maakt. De 'videograaf' lijkt de boodschap niet te snappen, glimlacht breeduit naar de artiest en gaat door met filmen.
Bas en ik hebben genoeg gezien. Weg hier!

Op het station koop ik braaf een kaartje voor Noof, voor het volgende station.
Als ik een conducteur vraag vanaf welk perron je naar Riomaggiore kunt, grapt deze dat perronnen bij zijn weten niet rijden, maar dat de treín vanaf spoor 2 gaat.

Terwijl we staan te wachten, zie ik een Aziatische uitziende man, met mondkapje, semi nonchalant met zijn mobieltje in de hand. Hij staat precies bovenaan de trap en scant elke tas, ik bedoel persoon, die naar boven loopt.
Als ik hem recht aankijkt, kijkt hij dwars door me heen.
De trein kan me niet snel genoeg komen.

Als we een klein half uurtje later eindelijk op het perron van 1 van de 5 stadjes uitstappen, is dit in eerste instantie een verademing. Het perron biedt een panoramisch uitzicht op de zee en je loopt onder een blauwgekleurde half ronde tunnel het perron af. Met een beetje verbeelding zie je vissen boven je zwemmen. Maar we lopen natuurlijk gewoon een stukje door een berg.
Wat ook opvalt is de enorme drukte.
En die wordt alleen maar erger. Elk straatje, elke traptrede, overal is het voetje voor voetje.
Zelfs in Venetië, waar we ooit geweest zijn, was het niet zo druk. Behalve dan op de Rialto brug.
Hier lijkt het wel een aaneenschakeling van Rialto bruggen.

We besluiten eerst maar eens wat te eten en te drinken. Maar een gezellig plekje bij de haven vinden, lijkt nog een hele tour. Nova lijkt er al helemaal klaar mee.
Als ze in de verte een toeristenboot aan ziet komen, springt ze nog net niet van de rotsen om er naartoe te gaan.

Na wat mooie plaatjes geschoten te hebben, nog niet van de gekleurde dorpjes, die kunnen we hier vandaan niet zien, vinden we dan toch een leuk en rustig plekje met panoramisch uitzicht over de baai.
Met gevulde magen lopen we daarna verder het stadje in.
Op zich leuk, met aan weerszijden barretjes en kraampjes, maar het gaat allemaal redelijk steil bergopwaarts.
Onze viervoeter begint inmiddels bijna in zijn achteruit te lopen.
Bas vraagt mij of er bovenaan iets te zien valt en ik heb geen idee. Behalve misschien dat de weg uitkomt in horrorstad La Spezia?
Ons niet gezien en we wandelen weer terug naar het station.
Of ik echt álle dorpjes wil zien vraagt Bas.
Dat wil ik. Behalve nummer 3 dan.
Dapper sjokken we verder.

Dorpje 2, of eigenlijk nummer 4, want we gaan in omgekeerde volgorde, is nog drukker en krapper dan dorpje 1. Voortdurend moeten we erop letten dat Noof niet óf onder de voet wordt gelopen óf een aanvaring krijgt met een andere hond. Want elkaar passeren zonder elkaar te raken, lijkt bijna onmogelijk.

We kijken elkaar aan. Dit gaat em niet worden. We gaan terug.
Maar dan moeten we eerst weer een kaartje voor Noof kopen en het loket leek net gesloten voor de Italiaanse siësta. Natuurlijk is er geen kaartautomaat te vinden. Dan maar zwart rijden, zegt Bas. Tja, dat is een optie en op de heenweg heb ik geen conducteur gezien, maar toch.
Gelukkig blijkt het loket wél open.
We kopen het laatste kaartje van vandaag; Linea recta naar Levanto. Officieel geen onderdeel van Cinque Terre, maar wat ons betreft het mooiste dorpje.
Nog net voordat de trein Levanto binnenrijdt, vraagt de conducteur naar onze kaartjes.

Rond 3 uur zijn we weer terug en we besluiten ons een paar uur over te geven aan helemaal niets doen. Nova neemt dat heel letterlijk, want ze komt 3 uur lang niet van haar plek.
Ondertussen begint het ook nog te regenen en onweren. Een soort zandstorm volgt, waarna Feek beige is ipv wit.

Als we wat zijn bijgekomen, waag ik een poging; zullen we toch nog 1 van de stadjes bezoeken? Onze treinkaart is tenslotte ook vanavond nog geldig. Ik laat wat foto's van Google zien, ter enthousiasmering.
Bas is nog niet om, maar sluit het ook niet uit.

En dan klaart het weer op en besluiten we het er toch op te wagen. We gaan naar stadje 2.
Op het station haal ik weer braaf een kaartje voor Noof. Hoe groot ze is, wil de loketiste weten. Ik vraag me af waarom. Wordt ze soms duurder vanaf een bepaald formaat?
Ik wijs naar ons monster.
Oh, die mag gewoon op schoot. Kost niets extra's, is haar reactie.
Huh? Waarom horen we dat nu pas? Noof heeft op de heenweg sowieso al op mijn schoot gezeten. En ook de conducteur die onze kaartjes, dus ook die van onze hond, checkte, vertelde ons niet dat betalen voor haar niet nodig is. Enfin, we weten het nu. Scheelt weer 5 euro.

Aangekomen bij Vernazza ziet het er gelijk al een stuk beter uit. Een beetje zoals in Rovinj. Onze favoriete vakantiestad in Kroatië.
Het scheelt sowieso al dat het avond is en dus een stuk rustiger. Maar het voelt hier gewoon fijner en het is minder trapje op, trapje af.

Bas laat zijn oog vallen op het enige restaurant waar we wèl een aantal trappen voor moeten beklimmen.
Boven aangekomen ziet het er vol uit. En dus lopen we weer naar beneden. We hadden nog een ander restaurant gespot waar plek leek te zijn. Maar daar moeten we het doen met een plaatsje ergens achterin én pal naast een tafeltje met een grote hond. Gaat em niet worden.

Ik besluit nog een keer naar boven te wandelen en te vrágen of er plek is. Er gaan 3 mensen mee aan de slag en uiteindelijk mag ik meekomen en laat de bedieningsmefewerker me een fenomenaal plekje voor 2, vlak boven de zee zien. Perfect!

Maar ja, moet ik nou weer al die trappen naar beneden om Bas te halen? En dus besluit ik in het wilde weg te roepen. En verrek, hij hoort me.

Het eten blijkt geweldig. Evenals de wijn en onze tafelmedewerker. Zeker als laatstgenoemde ineens om de haverklap met een ander hoofddeksel aan komt zetten.
Ik vraag hem hoeveel hij er heeft. 1000, is zijn antwoord. We staan niet alleen bekend om onze pizza en maffia, voegt hij er met een knipoog aan toe. Ik denk nog even dat hij een grapje maakt over het aantal, maar op enig moment wisselt hij vaker van hoed dan ik met mijn ogen kan knipperen.

We besluiten de maaltijd met Titamisu en iets wat nog het meest weg heeft van ijs met warme aardbeien. En dan wandelen we weer richting station. Maar wanneer komt die trein nou?
Van Rome2rio geeft aan dat ik eerst met een boot naar Pisa moet. Maar dat blijkt een invoerfout. Volgens het bord gaat de eerstvolgende trein pas om half 12. En het is nu net half 10 geweest.
Lopen dan? Geen optie, gaat 3,5 uur duren. En we zitten boven op een berg, dus ook een taxi is hier niet te vinden.

Dan pak ik Google Maps er maar weer eens bij. Kwart voor 11 gaat er één. En warempel, zodra ik dat zie, verspringt ook het bord op het station naar diezelfde tijd. Pffftt, we hoeven hier niet de hele nacht te blijven. Nog even los van het feit dat we niet in een pompoen veranderen. Want om 12 uur verloopt de geldigheid van ons treinkaartje.

Terwijl ik dit typ (we moeten toch wachten), zitten we nog op het station te wachten.
Vroeg ons bedje in gaat em dus niet worden. Maar wel vroeg eruit, want morgen reizen we af naar Pisa, om Sanne op te halen. 😄

Geschreven door Esthers.camperreizen