Na maanden van voorbereiding is het vandaag dan eindelijk zover; vakantie!

Na 2 nieuwe accu's, een gereviseerde motor en het verwijderen van oxidatie, loopt Fred weer als een zonnetje.

Daarnaast is er nog eens diep in de buidel getast voor uiteindelijk 3 velletjes aanpassingen, maar het resultaat mag er zijn.

Omdat onze Corona vaccinaties nog geen 2 weken oud zijn en Duitsland dat wel eist, zijn we gisteren nog even langs de teststraat gegaan voor een PCR variant. 3 dagen geldig, dus daarmee moeten we het net tot aan Kroatië kunnen redden, waar onze 2e prik al vanaf dag 1 prima is.

S ochtends keurig de uitslag in mijn mijn mail en gelukkig negatief. En dan lukt het me niet om er een pdf van te maken. Wel een qr code, maar het zit me niet lekker.
Ik vraag Sanne, die zelf bij een teststraat werkt en van alles weet over testen.
'Heb je wel PCR MET reisdocument aangevinkt?' Eh, nee, niet gezien.
'Nou, kom dan maar gauw hier testen' zegt ze. Doen we een sneltest en krijg je alsnog je document.
De afspraak is al geregeld als blijkt dat Bas wél een document kan downloaden.
Ik blijk een stap overgeslagen te hebben en na wat kunst en vliegwerk, lukt het alsnog.

Ook het invullen van het registratie formulier, verplicht in Duitsland, is nog niet zomaar gedaan. Dit keer weigert het formulier van Bas dienst.
En dan zijn er nog spullen die ingepakt moeten worden, lijken mijn kantoor en onze slaapkamer wel een rampgebied en ligt er volgens mij geen schone handdoek meer in de la (en dat is toch wel handig als de kinderen thuis blijven)

Gelukkig blijft Bas de rust zelve, wandelt Rick met de hond, krijg ik een tosti van Demi en koffie van Max.

Om 13.00 kunnen we eindelijk weg en worden we uitgezwaaid door zoon, schoondochter en schoonzoon.

In de auto wenst Tom, die aan het werk is, me nog veel plezier met lekker 'oude mensen dingen' doen en rijden we niet veel later voor het eerst in 2 jaar weer eens een ander land binnen.

En dan lees ik het mailtje van Landal dat vanmorgen binnen kwam en waar ik nog niet aan toe was gekomen om te lezen.
In het kort; de camping waar we de laatste week met de kinderen zouden blijven, is overstroomd en onze boeking wordt geannuleerd. Omboeken mag ook en dus stort ik me daar op.
Met een meewerkende Landal mevrouw lukt het ook nog om de campingplaats en huisjes naast elkaar te krijgen. Zie, alles gebeurt met een reden. Want zo dicht zaten we bij de andere camping niet bij elkaar.

De reis verloopt verder voorspoedig, wat iets anders is dan snel. Maar dat was dan ook precies het plan; rustig aan.
Rond 4 uur oppert Bas om maar eens een camping te Googlen. Anders wordt het zo laat.

Makkie lijkt me. Ik zoek en hobbel van Google, naar campercontacten en speur op enig moment zelfs de snelweg op Google maps af, op zoek naar leuk klinkende plaatsjes. Ik bel me suf, maar er wordt of niet opgenomen of de voicemail staat aan.

Dan blijkt dat we precies in het gebied rond toeren waar de afgelopen week hevige overstromingen waren. Tot aardverschuivingen aan toe. En dat dat de reden is dat er vrijwel geen camping te vinden is. Ze zitten allemaal vol.. met modder.

Om kwart over 5 vind ik op de valreep nog een leuke camping.
Maar we moeten opschieten: de receptie sluit om 6 uur, het is nog een half uurtje rijden en er moet nog getankt worden.

Bas tankt terwijl ik de navigatie instel.
Zie, dit komt goed, denk ik nog.
En dan, ik durf het bijna niet te zeggen, start Fred wéér niet.
Het is een andere situatie dan voorheen, want toen was het muisstil, maar nu klinkt Fred net als een hoogbejaarde roker. En hij is pas 29, dus nog lang niet hoogbejaard. Misschien meer een soort van midlife crisis.

Ik bel de hulpdienst. En de camping. We gaan het niet op tijd redden. Ze denken met ons mee. Zowel de hulpdienst als de camping. Jacco van sos houdt voortdurend contact met ons en op de camping kunnen we nog tot 9 uur terecht omdat de handyman er dan toch ook nog is.

Het is 6 uur. 9 uur moeten we gaan redden.
Toch?
Een uur later bel ik maar eens of er al een ETA is.
Die is er niet.
Vervolgens belt Jacco. Het is erg druk en zijn Duitse collega's kunnen geen trailer vinden die groot genoeg is om Freddie mee te vervoeren. Jacco denkt in oplossingen en maant zijn collega's toch iemand te sturen. Misschien is het maar iets heel kleins en is vervoer helemaal niet nodig.
Maar nee, daar zijn ze het niet mee eens.

En dus vraagt Jacco een collega uit Nederland. Landgraaf om precies te zijn.
En die collega komt. Duurt wel 2 uurtjes, maar hij komt en daar gaat het om.

Bas en ik eten een broodje op een bankje ipv bratwurst op een terras.
Het is lekker weer, we zijn gezond en hebben elkaar. Het is... een hele mooie dag.

To be continued...

Geschreven door Esthers.camperreizen